Hey iedereen,

Is het belangrijk dat ik me out? Ik heb er sinds vandaag toch maar een dubbel gevoel over. Langs de ene kant is goed dat mensen weten wie ik ben en daar behoort mijn seksuele geaardheid ook bij. Maar langs de andere kant stel ik mezelf de vraag van “Zijn ze daar wel iets mee? Moeten ze dat wel weten?”, tenslotte is dat toch iets waar ik alleen baat bij heb en natuurlijk ook mijn (toekomstige) geliefde.

Nu de drang om te outen is er, en ik wil niet heel de tijd moeten liegen door te zeggen: “Oh ja da ziet er wel een lekkere uit..”. Want dat begin ik langzaam beu te worden. Sinds mijn 13de laat ik blijken dat ik hetero ben. Maar na 5 jaar lang wil ik echt wel eens stoppen met leven in die twee werelden.

De wil is er om het masker af te zetten, de moed nog niet….

Vroeger kon ik mijn gevoelens makkelijk onderdrukken, de laatste tijd wordt het echter moeilijker en moeilijker. Ik kan de gedachten van het homo zijn niet meer loslaten. Soms kan ik een paar uur weer gewoon werken, les volgen zonder al te veel na te denken over het outen en dergelijke. Maar wanneer ik dan weer een mooie jongen zie, begin ik weer een paar uur te denken.

Hoe zou het zijn om naast een jongen wakker te worden? Hoe gaan mijn vrienden reageren op mijn geaardheid? Wat vindt de familie ervan? Zou ik het hun vertellen?

Ik ben er echt heel de dag mee bezig. Van 's morgens als ik opsta tot wanneer ik ga slapen. Ik moet opletten naar wie ik kijk en steeds oppassen dat ik mij niet verspreek.

Als de andere jongens van de klas zeggen: "Wow, wat een mooi meisje!", dan kan ik al niet anders dan mee te kijken, anders zouden ze vragen beginnen te stellen.

Het zou zoveel makkelijker zijn mocht ik hier allemaal niet meer over moeten nadenken en ik gewoon mezelf kan zijn.

Ik heb deze blog gemaakt als dagboek voor mezelf en voor anderen. Ik ben een jongen van 18 en ik weet al sinds mijn 13 (vanaf het eerste middelbaar ongeveer) dat ik op jongens val.

Tot op de dag vandaag heb ik dit voor mezelf gehouden, maar het wordt steeds moeilijker en moeilijker. Ik wil dingen die ik zie en meemaak kunnen vertellen aan iemand! Ik hoop dat deze blog het leven voor mij iets gemakkelijker maakt.

Momenteel weet niemand dat ik homo ben, maar ik hoop dat ik op een dag tegen iedereen kan zeggen: “Ja ik ben homo, 100% gay!”. Maar ik vrees dat dit nog niet voor morgen zal zijn.

De angst voor de reacties is het grootste! Wat als ze mij niet meer willen zien of als ze mij uitschelden. Op zich zal je altijd wel mensen hebben die niets met homo’s te maken willen hebben. Maar dat je daardoor je beste vrienden verliest, daar vrees ik het meeste voor!