*Haalt diep adem*
Dit is waarschijnlijk het allerlaatste blogbericht op mijn blog. Best wel grappig, nu staat mijn eerste en mijn laatste tekstje net onder elkaar. Ik weet het nog goed… Mijn allereerste zinnen die ik schreef op mijn blog.
“Vandaag de dag weet nog niemand dat ik homo ben maar ik hoop dat ik op een dag zonder probleem tegen iedereen kan zeggen: 'Ja ik ben homo, 100% gay.'” En ik mag van geluk spreken, de dag waarop ik zolang heb gehoopt en gewacht is eindelijk daar. De dag van vandaag kan ik tegen iedereen zonder probleem zeggen dat ik homo ben. En dat voelt heel goed.
Er zijn weliswaar nog een aantal mensen aan wie ik het moet aan vertellen zoals mijn broer, grootouders, nonkels en nog een aantal andere. Maar moesten ze het mij vlakaf vragen, dan zou 
ik zonder enige schaamte of angst zeggen: “Ja, ik ben homo.”. Deze laatste zinnen neerschrijven heeft echt een dubbel gevoel. Langs de ene kant ben ik zo blij, ik ben volledig uit de kast. Ik heb zolang uitgekeken naar dit moment. Langs de andere kant, ik ga mijn blogje echt wel missen. Het schrijven, de spannende, verdrietige, gelukkige en boze momenten delen, de reacties lezen…
Maar het heeft zeker geholpen, ik heb hier heel veel momenten gedeeld samen met mijn lezers. Zonder hen was ik nu niet de William die er vandaag de dag staat. Ik heb echt zoveel hulp gehaald uit deze blog. Ik heb er echt woorden tekort voor…
Net daarom wil ik echt alle mensen bedanken die hier ooit iets hebben op gereageerd of die mij een hartverwarmende mail hebben gestuurd. Ook Tim, de jongen die mijn blogberichten iedere keer nalas op schrijffouten, wil ik echt keihard bedanken. Het maakte het voor veel mensen een stuk aangenamer om te lezen.
Echt met spijt in hart ga ik mijn blogje afsluiten. Wel, ga ik na een aantal maanden laten weten hoe het nu met mij staat. Weet mijn broer het al? Hoe heb ik het verteld aan de rest van de familie? Hoe is het in de liefde geëvolueerd? Ik beloof dat ik het jullie ooit nog weet te vertellen.
Mensen die mij ooit gemaild hebben zal ik de dag dat ik een blogbericht schrijf via mail kort op de hoogte brengen, ook de mensen die mij nooit gemaild hebben kunnen nog steeds kort een mailtje sturen met de vraag of ik hen op de hoogte wil brengen en dat zal ik dan ook doen met veel plezier. Een andere mogelijkheid is via een RSS-reader mijn blog toevoegen, zo weet je ook wanneer ik terug iets heb gepost en hoe het mij afloopt.
Ik ben gewoon weg volledig out! Het voelt zo goed! Kan het ergens nog altijd niet geloven, zeker niet als ik terug kijk naar mijn eerste blogberichtjes. Zo bang, zo zenuwachtig! Maar nog eens, dankzij de steun van al mijn lezers ben ik er gewoon weg geraakt. En zelfs veel sneller dan ik had gedacht! Ik ben zo blij!
Dank jullie wel allemaal, dank je wel blog!
Ten tweede moet ik er rekening mee houden dat Bram een zeer goede en vertrouwde band heeft met mijn neefje. Mijn neefje heeft op één jaar na dezelfde leeftijd als mijn kleine broer. Hierdoor zijn ze nog nauwer verbonden met elkaar. Hoewel ik het niet met zekerheid weet, vermoed ik dat ze veel informatie met elkaar delen. De kans is dus groot dat wanneer ik het aan Bram vertel, dat ook mijn neefje het te weten komt. 