Vandaag was mama heel de dag thuis, mijn kleine broer zat op school en ik had pas les in de namiddag. Ideaal om eindelijk eens over de brief te praten. Ik stond op en liep naar de keuken, het ontbijt stond nog op tafel. Mama was ook nog aan het ontbijten, voor de rest was iedereen al het huis uit.
Ik zette me bij aan tafel, het was stil, stiller dan normaal. Ik dacht maar aan één ding: het gesprek over de brief. En ergens vermoed ik dat mama diezelfde gedachten had. De tijd liep verder en we ruimden de tafel op. Niet veel later zat mama in de zetel wat tv te kijken, ik nam plaats in een andere zetel en besloot om dan maar zelf te beginnen over de brief. “Heb jij nog vragen over mijn brief?” vroeg ik aan haar.
Ze begon te vertellen… Haar woorden letterlijk herhalen kan ik niet meer, ergens ook omdat ik het niet wil. Maar kort samengevat kwam het hier op neer: Ze hoopt ergens nog dat het niet waar is, ook omdat papa haar heeft verteld dat sommige mensen na een tijdje toch nog veranderen. Ze maakte me duidelijk dat ze het heel jammer zou vinden mocht het zo zijn. In zowat iedere zin maakt ze gebruik van “Mocht het zo zijn dan”, wat echt wel aantoont dat ze het nog niet wilt geloven. Ze vertelde me dat – mocht het zo zijn – dat het haar zeer ongelukkig zou maken. Ik vroeg haar waarom en ze vertelde me dat ze het jammer vindt dat ze geen dochter heeft, ze had dan haar gedachten gezet op een leuke schoondochter. Maar nu ook die hoop weg is…
Een zin die mij wel wat heeft geraakt, was de volgende: “Maar papa en ik hebben besloten mocht het (na een paar jaar) toch zo zijn, dat we het gaan aanvaarden maar dat we het dan gewoon zo stil mogelijk houden.” Ik dacht te zeggen “Excuseer!”, maar ik probeerde begrip te tonen voor haar reactie. “Opa en oma zouden we het beter niet zeggen, dat zou hun dood zijn. En uw broer… die is nog te jong om dat te begrijpen.” Mama is er jammer genoeg ook vast van overtuigd dat ik ervoor gekozen heb, om op jongens te vallen. Ik heb echt super hard mijn best gedaan om het haar uit te leggen, maar ik kreeg bijna de tranen in mijn ogen toen ik zag hoe hardnekkig ze maar bleef ontkennen dat ik daar niet voor koos.
Het gesprek eindigde wat in mineur, ik had het me heel anders voorgesteld. Veel positiever! Of toch met wat meer begrip. Maar nee… Ze hamert er echt op, hopende, dat ik terug hetero word en dat ze zo een normaal gezin kan vormen.
Pfff… Godverdomme toch!
Beuh.. jezus man.. daar zat je effe echt niet op te wachten. Maar misschien is het wel goed dat je in ieder geval de lucht geklaard hebt door erover te beginnen anders gaat het in stilte alleen maar verder broeien en daar wordt niemand vrolijker op. De bedoeling was toch juist van de spanning af te zijn....
Thuis dachten ze heel even ook dat ik 'slechts' bi was.. maar dat heb ik ook even uit de wereld geholpen.
Je hoopt altijd op goede reactie van je ouders en zeker als je pa en ma dan zo reageren schiet dat niet op.
Ze kunnen er geen (excuse my french) klote aan doen dat je homo bent en het stilhouden is reeds mislukt;)
Over het wel of niet vertellen aan opa's en oma's kan ik niet oordelen, die heb ik niet meer. Maar kan aan beide kante argumenten vinden om het wel of niet te doen.
Het later aanvaarden vind ik een beetje vreemd.. je accepteert je zoon of je accepteert hem niet. En tijd om er aan te wennen krijgen ze nog maar zat...
Jee man.. stay stong boy..
Reacties op facebook zijn veel te positief!! Uw ma heeft haar hoop ergens op gezet, haar hele verwachting, en dat wordt nu allemaal even weggeveegd. Dat komt ook voor haar hard aan. Zodra ze merkt met wat een superknappe, leuke, lieve, sociale jongen jij thuis komt en wanneer dat eenmaal een beetje klikt, vergeet ze haar droom op die dochter zo! Gewoon allemaal wat tijd overheen laten gaan. Ze reageert nog best positief en doet nog lief tegen je. Ze hoopt gwn ergens nog dat het niet zo is. Hoe lang heb je er zelf over gedaan om je te accepteren? Geef je mama ook wat tijd. En uw pa lijkt me redelijk openminded nog, dus hij zal jullie beiden wel steunen. x Perry
Dag William,
je mama is er nog niet klaar voor, dat is wel duidelijk. Goed dat je haar hebt aangesproken over de brief. Nu heeft zij het tenminste gezegd. Wat voor een pijn moet het jou echter doen, om te beseffen dat je ouders je liever anders hadden gehad ... en zich wat schamen, 'mocht het zo zijn' ...
Ik hoop dat je de moed niet verliest ... en de pijn gaat wegduwen in 'seks, drank en zo' ... Zorg dat jij fier bent op jezelf en altijd fier op jezelf kan blijven.
Ik duim voor jou.
Hoi William,
als je wil mag je mij ook eens mailen:
renckens.rik@skynet.be
Ik zit met een vraag immers: ik zoek met de werkgroep 'Gay pride' voor 15 mei, nog iemand die in de kerk zou willen spreken over zijn coming out ... en vooral over zijn fier zijn om homo te zijn ... Interesse?
Je ziet maar ...
Dag William,
als je wil mag je mij ook eens mailen:
renckens.rik@skynet.be.
Ik heb ook een vraagje. Op 15 mei is er een gaypride in Brussel. Daar is ook een religieuze viering bij. Nu zoeken we nog iemand die daar wil vertellen over zijn coming-out, en vooral, over zijn fierheid om homo te zijn... Zou dat iets voor jou kunnen zijn?
Dank je alvast om erover na te denken.
Rik
Sorrie dat ik twee keer hetzelfde bericht plaatste. Ik dacht dat het eerste niet was doorgekomen.
En nog iets: je mama en papa zijn ook welkom in die viering!
Hallo William
Dit had je wellicht niet zien aankomen (ik ook niet) en na alle positieve reacties van de afgelopen dagen komt deze dus als een mokerslag aan. Ik kan me op dat punt niet verplaatsen in jou, maar het lijkt me enorm moeilijk om van je eigen moeder aan te moeten horen dat ze "hoopt dat je nog verandert". Zeer verstandig van je dat je toen niet kwaad bent geworden, dat had het alleen nog erger gemaakt.
En naar mijn mening bestaat een "normaal" gezin helemaal niet. In elk gezin is er wel "iets abnormaals". Maar dit helemaal terzijde, ik wilde het gewoon eventjes zeggen.
Veel sterkte en moed
Jonathan xxx
Dit is zo het ideale moment dat zo een hart-onder-de-riem-reacties echt zalig zijn! Ze doen me terug goede hoop geven, nu hoop ik maar dat iedereen gelijk heeft en dat het maar een kwestie van tijd is.
En Rik... Goh... Ik zal er nog even over nadenken, maar zo te zien is je datum niet veraf meer. En de situatie is hier thuis niet echt ideale om er dan zo openlijk mee naar de buitenwereld te stappen. Ik hoor het mama nu al zeggen: "Wat gaan de mensen wel niet denken!". :)
William
x
Jeetje William!
ik kreeg serieus tranen in mijn ogen!
wat vervelend voor je..
dit is natuurlijk helemaal niet wat je op gehoopt had!
maar, je moet echt niet vergeten om jezelf te biljven! je moet je niet anders voor gaan doen naar je ouders omdat ze het niet leuk vinden dat jij homo bent.
jij bent wie je bent, en je bent goed zoals je bent! dat moet je niet vergeten.
weetje wat wel gek is?
ik ken jou helemaal niet maar ik leef zo met je mee! ik was zo trots op jou toen je die brief schreef en toen je je coming-out deed op facebook!
en je moet echt niet vergeten dat er mensen zijn die van je houden zoals je bent!
ik wens je echt heel veel sterkte de komende dagen..
x Eva
hey william
ouders reageren altijd een beetje gekwetst op een of andere manier. Mijn mama die ik het eerst alleen had verteld en als eerste voor alle andere heeft gedurende zes maand niets over het onderwerp gezegd. Zes maand vol ongeduld en verlangen om te weten wat er nu in haar hoofd omging.
Ze bleek het nadien vooral lastig gehad te hebben met het feit dat ik lang gezwegen heb (ik heb me pas geout op mijn 25ste). Elke mama en papa heeft haar/zijn eigen manier van verwerken. Ook bij mij hebben ze nog een tijdje liggen hopen dat het niet voor altijd was maar na verloop van tijd is het dan doorgedrongen dat ik geen last had van tijdelijke effecten (of wat dan ook.) Geef het vooral wat tijd. De kans bestaat dat je mama nu ook denkt met cliche's dat je anders zal worden dan je al was en dan inzien (dat het niet zo is) vergt gewoon wat tijd.
Alvast veel sterkte met je gevoelens en denk er om er zullen altijd mensen zijn die eens willen luisteren. Gewoon is je hart luchten bij een lotgenoot kan al veel doen.
Steven
Hoi WilliamZ,
Hoe gaat het ? Ik vrees dat ik je niet zo happy ga maken met mijn reactie. 't is gewoon dat ik tegen beter hopen (en weten) in de bui al zag hangen. Je tekst en de reactie zijn voor mij een enorm déjà-vu gevoel en je gaf zelf in vorige topics al aan hoe ze grappen maakte over homo's. Mijn ma reageerde exact op dezelfde manier als de jouwe nu.
Dat aanvaarden van je moeder zul je (hoe jammerlijk het ook is) met ne zak zout moeten nemen. Ze weet het, maar als het er op aankomt zal ze het stil houden/negeren/ontwijken/doodzwijgen. Ik heb het vermoeden als het min of meer wat is zoals bij mijn moeder, dat je directe omgeving (buren) een groot stuk van de reden zal zijn waarom ze die dingen liever wil stil houden.
Het beste dat je nu kan doen is niets eigenlijk. Niet meteen wat je wilt horen, maar beter om een normale sfeer te hebben dan een gespannen sfeer, voor iedereen. Je kan van niemand verwachten dat ze dingen aanvaarden als ze dat niet willen én er constant over bezig zijn werkt averechts en komt dan alleen over alsof ge het ze in't gezicht wil duwen.
Ik hoop voor je dat het de andere kant uitgaat, maar zoals ik zei, 't is een enorm déjà-vu gevoel...
Hey William,
Het is natuurlijk jammer en hopelijk draait ze sneller bij dan 'binnen een paar jaar'. Ik vind dat je het zeker niet moet doodzwijgen, en af en toe iets zeggen. Voordat Wildcard weer begint over 'arrogantie' en 'in hun gezicht duwen' wil ik verduidelijken wat ik bedoel: als er weer iets gezegd wordt over homo's zeggen dat het je stoort ofzo, niets groots of provocatief. Gewoon laten merken dat je bent zoals je bent, dat je er niet voor gekozen hebt, en dat je je daar niet voor schaamt.
En als je moeder nog eens begint over dat je er voor gekozen hebt, moet je haar eens heel serieuze manier vragen of zij er soms voor gekozen heeft om op mannen te vallen.
Of je het je broertje ook laat weten is iets dat jij alleen kan beslissen. Jij ALLEEN, niet je moeder of je vader, JIJ. Het is immers JOUW leven, niet het hunne.
Verder wil ik nog zeggen dat ik het jammer vind dat ik dit bericht niet eerder heb kunnen lezen, dan had ik er daarstraks even met je over kunnen praten. Ik hoop alleszins dat deze reactie helpt.
Groetjes en nog veel sterkte!
XXX
- Jonathan Mertens.
William!
goed dat je er nu toch een beetje achter bent hoe ver je mama is met het verwerken, en hoe ze er nu over denkt - het zal nog een poos duren lijkt het wel, geef het gewoon wat tijd
in het begin hebben alle ouders wel zoiets van 'stilhouden voor de buitenwereld'.. zelfs mijn moeder die niet zo heel erg reageerde (ze vond het jammer) dacht ook dat ik het beter stil hield op school.. op dat moment wist de hele school het al, dusja..
intussen zal ze het nooit spontaan vertellen aan vrienden/kennissen, maar als het ter sprake komt zal ze zeker niet ontkennen.. de papa zegt dan gewoon niets.. die heeft wel (indertijd) erover een babbel begonnen met mijn broers, maar veel weet ik daar niet van
het lijkt me wel belangrijk, om in die tijd die je haar geeft, wel 'positief' te blijven.. je niet opstellen alsof je je schaamt, je jezelf verzwijgt, je schijnbaar 'niets aan de hand' toch hetero lijkt.. gewoon jezelf blijven zoals je in je brief schreef, maar die 'jezelf' is toevallig homo (geen keuze) en nu weet iedereen dat, en hoeft het niet meer weggestopt bij de mensen die het weten
hoe normaler je er zelf over doet, hoe normaler mensen het op termijn gaan vinden.. het is volgens mij de enige weg naar aanvaarding
en zoiets normaal als het is, daar kan je ook gewoon zelf over beslissen wie het dan weet.. je kan rekening houden met een periode dat je ouders liever niet hebben dat je grootouders/broer/buren het nog niet weten (om niet te provoceren), maar uiteindelijk beslis je dat wel zelf - hoe je moeder er zich ook bij voelt: het is niets om je voor te schamen
als je je moeder het signaal geeft dat je je ervoor schaamt, zal het moeilijk worden voor haar om het echt te aanvaarden
in tussentijd kan je op deze blog altijd steun vinden van je lezers
je blog zit in mn RSSfeed - dus voor mij maakt het niet uit als je pas na een jaar nog eens een blog schrijf, dan sta ik hier gewoon weer
succes met alles!
-roel
Alvast een hele dikke knuffel! Het is idd niet fijn om te horend at het wordt afgedaan als een 'fase'. Als je er eindelijk mee naar buiten komt ben je er wel zeker van dat het geen fase zal zijn. Geef ze in ieder geval wat tijd, misschien draaien ze wel bij... Je blijft ten slotte hun zoon.
Hey William!
Een heel aangrijpend verhaal is dit. Echt mooi geschreven, je neemt mensen er helemaal in mee! Het is leuk dat je dit deelt met de wereld en zo jouw verhaal vertelt, en tegelijkertijd anderen helpt. Ikzelf heb ook een blog geschreven, gaat ook over homo zijn, incl de kant van het pesten, gaybashing en gewoon jezelf kunnen zijn. Hoe daar mee om te gaan, ... . http://beyourself01.wordpress.com Keep up the good work, William!
hee William
mijn ouders reageerde ook zo
maar die van mij zijn nog steeds niet bijgedraait daarom woon ik nu bij een vriend en heb ik geen contact met me ouders
ik heb respect voor je x