Mijn vakantie met vrienden aan zee zat erop. We stonden klaar om te vertrekken. Zoals afgesproken met mama zou ik eens bellen naar haar om te vertellen dat we vertrokken. Voor de eerste keer was ik echt zenuwachtig aan telefoon. Ik zou mama de eerste keer horen nadat ze mijn brief had gelezen.
De eerste toon, de tweede, … het duurde eeuwig voor ze opnam. Eindelijk werd de telefoon opgenomen. Het was mama niet, het was mijn tante. Ze zei dat ze mijn mama direct zou doorgeven. Ik hoorde op de achtergrond de typische hak van mijn mama. De hoorn werd doorgegeven. “Hallo”, zei mama. Ik wist niet goed wat zeggen. Ik besloot neutraal te blijven. Het was misschien ook niet geschikt om met haar over de brief te beginnen in de garage.
Ik vertelde haar dat we klaarstonden om terug naar huis te rijden. Ze klonk opgewekt en vrolijk, zoals altijd. Ze vroeg of ik een fijn verblijf had gehad en zei dat ik heel voorzichtig naar huis moest rijden. Iets wat ze altijd zegt. Het feit dat ze niet anders deed tegen mij, was heel geruststellend. Ik voelde me er goed bij, het telefoontje zou niet anders verlopen zijn mocht ze de brief niet hebben gelezen. Hoewel, ik het ergens wel jammer vind dat er nog geen gesprek over plaatsvond.
Ik raakte veilig terug in Zaventem. Tegen de avond ging ik mama ophalen in de garage. Ze gedroeg zich heel normaal. Alsof er niets was gebeurd. Ondertussen zijn we vrijdag en nog steeds doet mama heel gewoon tegen mij. Ze spreekt er niet over, maar ze negeert mij ook niet. Aan de thuissituatie in vergelijking met voor de vakantie aan zee. En daar ben ik zeer blij mee. Alles blijft zoals het was en zo wou ik het ook.
We hebben er nog steeds niet over gesprokken, misschien is (zoals sommige mensen hier al aanhaalden) ze er nog niet klaar voor. Of misschien wilt ze enkel dat aspect van mij liever negeren. Of is er nog wat ongeloof. Ik denk niet dat het een goed idee is om zelf het gesprek te starten. Ik ga haar het gesprek laten beginnen…
Ik kan je alleen maar zeggen dat je een goed besluit neemt. Het gaat hem niet om het feit of ze er al dan niet klaar voor is, voor je moeder zal het wellicht een ferme brok zijn om te verwerken, zéker als je terugkijkt dat ze er vroeger "grappen" over maakte die niet zo positief bij je overkwamen. Die dingen en nog anderen zullen voor de moment lijk ne film in je moeder haar gedachten rondspoken en ook al laat ze het wellicht niet zien om de sfeer thuis niet te verderven voor iedereen, ze zit er wel mee.
Op dit moment, hoe erg en vervelend dat ook is, kan je het best het gesprek aan haar overlaten. Achter haar gat zitten en pushen voor een gesprek zou nu enkel een averechts en negatief effect kunnen hebben (ik zeg kunnen omdat ik je moeder niet in real life ken natuurlijk) op vertrouwens vlak naar jou toe én ik denk niet dat je dat echt wilt bekomen.
Ik geef je dit advies omdat ik uit ervaring spreek met mijn moeder. Als ik het bij mijn moeder allemaal zou kunnen terugdraaien, zou ik niets liever willen, maar dingen gebeuren nu éénmaal met een reden zeggen ze toch?
Veder wou ik nog iets zeggen over de laatste laatste reactie van Roel in je vorige topic. Met alle respect voor Roel, maar bij sommige mensen (mijn moeder is er zo één) is dat "dood zwijgen" een manier om zo'n bekentenis te kunnen verwerken. Niet iedereen heeft behoefte om daar meteen over te praten, Niet iedereen gaat meteen een gat in de lucht springen of positief reageren als ze te horen krijgen dat hun zoon/dochter voor de venten/wijven is, laat staan voor beiden te gelijk. Elke ouder is ander en iets dood zwijgen hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn en afstel van aanvaarding te betekenen. Zolang ze hem niet negeert en de huissfeer normaal blijft is er hoop.
Dus geduld hebben is de boodschap, WilliamZ, dat komt wel goed, 't zal alleen wat tijd nodig hebben
Dag William,
ik heb van ver met je meegeleefd.
En nu ook vind ik het sneu voor jou, dat je moeder er niet over spreekt ...
Maar zij is bezig om het te verwerken: de tranen zijn geweest, nu probeert zij normaal te doen. Ik denk dat zij er pas over spreekt ... als zij er echt blij mee kan zijn!
Natuurlijk zou een gesprek met jou haar kunnen helpen daarin, maar zij moet van heel ver komen ...
Heb geduld met haar ... Het is al positief dat zij probeert normaal te doen en de sfeer in huis goed houdt ... Nu moet zij nog wennen aan de idee dat haar zoon anders is dan zij had gehoopt
en blijkbaar op een spoor zit dat zij zich niet kan voorstellen. Je lieve mama heeft tijd nodig ... (net zoals je papa eigenlijk!).
Lieve groet, Rik