Al heel de week ben ik bezig met het schrijven van de brief voor mijn mama. Ondertussen is hij dan ook al heel wat keren aangepast. Maar ik denk dat de eerste versie nu wel af is. Waarschijnlijk wijzig ik ze nog een paar keer voor ik ze neerleg op haar bed. Binnen exact 10 dagen vertrek ik met een paar vrienden naar zee. Ik vertrek rond 14u, om dit uur zit mama volop te werken in de garage.
De kust is dan veilig om in alle rust die brief op haar bed neer te leggen. Ze zal hem dan wel lezen als ze gaat slapen. Een aantal mensen hadden mij het voorstel gedaan om papa de brief te laten nalezen. Maar dit ga ik niet doen, ik vertel het hem ook niet. Waarom weet ik niet echt, het is allemaal zo te doen op het gevoel.
“Dag mama,
Er is iets wat ik je al een aantal jaren wou zeggen, maar tot op de dag van vandaag kreeg ik het niet over mijn lippen. Niet omdat ik het er zelf moeilijk mee heb, wel omdat ik schrik heb voor jouw reactie. Ik weet niet hoe je gaat reageren, ik weet niet wat je er van denkt of gaat van denken…
Ik ga niet rond de pot draaien en zeggen waar het op staat. Mama, ik ben homo. En dat is niet sinds kort, dat is al heel mijn leven zo. Ik kies er dan ook niet voor om homo te zijn. Je bent het of je ben het niet. Ik heb het er rond mijn 13 jaar wel even moeilijk mee gehad, ik vroeg me af waarom nu net ik homo moest zijn. Maar al snel legde ik me er bij neer. Het is nu eenmaal zo. Ik kan dan beter van het leven genieten.
In plaats van maanden en jaren te piekeren over het feit dat ik homo ben, heb ik mezelf aanvaard en geniet ik nu echt van het leven. Ik ben gelukkig nu, heel gelukkig zelfs. Maar verwar homo zijn niet met een janet hé! Mij lijkt het nogal sterk dat je die twee mensen als hetzelfde beschouwt. Maar dat is absoluut niet zo. Ik ben al heel mijn leven homo, ook als ik terug ben van het weekend aan zee, ga ik mij niet plots anders gedragen. Ik draag geen oorbellen of make-up en zal dat ook nu niet beginnen te dragen.
Dus op zich verandert er niets, toch niet uiterlijk. Innerlijk verandert er wel wat, Ik kan nu eerlijk zijn tegenover jou en jij kent me nu volledig. Ik hoop alleen maar dat de band tussen ons niet verandert. Ik hou van je en je maakte me duidelijk dat iets altijd wederzijds was. Ik hoop dat dit nu nog steeds zo zal zijn.
Een tijdje geleden heb ik mijn moed bij elkaar geraapt om het te vertellen aan papa. Ook een paar vrienden weten nu eindelijk wie ik echt ben. Voor de rest weet niemand het. Ik heb schrik dat mensen mij anders gaan behandelen. Terwijl dat nergens voor nodig is. Ik ben al jaren hetzelfde en dat zal ook zo blijven.
Dus, ik verander heus niet nu je dit weet. Denk niet dat ik nu plots veel roos of vrouwelijke kleding ga dragen. Nee, ik blijf dezelfde vrolijke jongen die jij kent. Je kent me nu alleen nog beter.
Dikke kus en knuffel!
Je zoon, William”
Meningen of reacties op de brief zijn meer dan welkom! Hoe meer, hoe liever!
Morgen vertrek ik op Max ’weekend. Mijn allereerste holebi-weekend, een weekend dat georganiseerd wordt door 3 verenigingen. &of (Leuven), Inderdaad (Limburg) en Indertijd (Limburg). Ik ben er wel benieuwd naar. Lijkt me leuk om weer een hoop nieuwe mensen te leren kennen. Toch moet ik bekennen dat ik er maar met een klein en toch wat bang hartje naartoe stap.
Hey.
Het is een heel goede brief, goed samengesteld. Het is heel goed dat je duidelijk maakt dat je er niet voor kiest, maar dat het zo is, en dat er nu niets veranderd, dat je nog steeds dezelfde bent. Als dit echt is hoe jij het wilt doen, dan moet je daar zeker voor gaan. Veel succes en sterkte als je de brief op haar bed achterlaat, en tijdens dat weekend in spanning zult moeten afwachten.
Groetjes,
- Jonathan Mertens.
Persoonlijk -maar da's dan weer mijn eigen mening en keuze omwille van mijn ervaringen- zou ik dat niet doen met een brief. Sommige dingen -en dit is er één van- zeg je nu éénmaal beter in't gezicht of tête à tête, hoe je't verstaan wilt. Een brief geeft het gevoel dat je je ervoor schaamt, want op de moment dat ze hem zal vinden, zal er dan toch niet met je kunnen haar mening over ventileren én bijkomend loop je ook nog eens het gevaar -maar ik ken je moeder natuurlijk niet- dat ze het zowel jou als je vader op vertrouwens vlak gaat kwalijk nemen dat je dat voor haar "verzwegen" hebt. Vrienden kunnen zoiets nog wel slikken, maar bij ouders ligt dat héél anders en in tegenstelling tot vrienden die je sneller kan laten links liggen als ze niet de gewenste reactie zouden geven, kan je dit met ouders niet. Zoiets kan altijd héél erg uitdraaien, zéker als je nog noodgedwongen bij ze thuis woont, want tenslotte moet je je onder hun dak nog altijd aan hun regels houden...
Hey Wildcard,
Wat je zegt is 100% waar. Kan ik zeker niets op inbrengen. Maar ik weet nu al heel zeker dat mijn mama me nooit volledig zou laten uitspreken.
Een paar weken geleden ding het thuis over mijn studierichting, ik sprak nog maar het woord geneeskunde uit en heel de bom ontplofte al. "En das veel te zwaar voor u, waar zitten uw gedachten toch, ge denkt toch niet dat ge da gaat aankunnen...". Dus ook nu zal ze zeker niet willen luisteren naar al de rest dat ik heb te zeggen.
Met een brief verplicht ik haar een beetje. Eerst alles te lezen, even na te denken en dan pas tegen mij te reageren...
Mijn impulsief karakter heb ik duidelijk van mijn mama.
William
x
@ Wildcard: Hoe je het meedeelt is iets dat je heel goed moet afwegen op basis van je kennis van die persoon. William kent zijn moeder goed genoeg om te weten dat ze hem nooit zou laten uitspreken, en aan de hand van wat ik heb gehoord en gelezen over haar denk ik idd dat dit de beste beslissing is die William kan nemen om het haar mee te delen. Zo wordt ze gedwongen alles te lezen en kan ze het al een beetje verwerken, en haar woorden wikken en wegen voor als ze er met hem over praat. Daar heeft ze zo toch tenminste de kans toe, en neemt de kans af dat ze dingen gaat zeggen, en William dan dingen gaat terug zeggen, waar beiden later spijt van zouden hebben.
Ik vind dat William hier de beste keuze voor zichzelf maakt.
Groetjes,
- Jonathan Mertens.
@ Apollodoros = Ik zeg ook niet dat zijn initiatief slecht is, ik zou het van uit mijn ervaring nooit doen. Iemand dwingen, ongeacht wie ook om dingen te accepteren -zeker als je al op voorhand weet dat ze er niet voor staan te springen- heeft altijd een averechts effect. Ik hoop natuurlijk voor hem dat het goed gaat.
@WilliamZ = Ik heb vroeger de zelfde zaken meegemaakt. Mijn vader wilde zo graag dat ik electricien zou worden omdat hij dat geweest is voordat ie prof aan een universiteit werd en m'n moeder leerde kennen. Ik wilde iets anders doen en er zijn toen slaande ruzie's over geweest bij ons thuis en als het in de sector van mijn diploma's minder goed gaat krijg ik nog altijd wel eens zo'n jammerende steek van "Ge had maar voor electricien moeten studeren..." dan had ge nooit zonder werk gezeten in uw leven. Maar ik heb op eigen kosten m'n studies tot een goed einde gebracht (m'n ouders wilden toen omdat zij hun eigen goesting wilden uitwerken niets bijdragen op financieel vlak) en behaalde m'n diploma. Moraal van't verhaal : Jij moet je leven maken, niet je ouders en als je zelf iets graag genoeg wilt doen om je leven er naar in te richten, moet je er voor gaan. Anders krijg je er later vast spijt van, maar dan is't vaak té laat.
mooie brief william, succes ermee!
ik snap die wildcard wel niet echt.. waarom het zo immens beter zou zijn om het tête à tête te zeggen..(?) deze brief laat geen ruimte voor interpretatie, ze zegt wat je wil zeggen en houdt ook rekening met al de dingen die ze eventueel kan beginnen denken (hoe lang al, geen keuze, wat verandert er, geen voorkeur voor roze kleren,..) binnen de grenzen waarin je je mama kent.. ze zal het dus te verstaan krijgen zoals jij dat wilt
hoe ze het verwerkt, daar heb je minder vat op.. en daar is de tijd die je haar geeft net van belang: om de zo belangrijke band met je ouders te houden, is het echt niet noodzakelijk om je moeder in al haar hevigheid te zien uitbarsten voor je gezicht, met misschien een stortvloed aan alle vooroordelen, vragen, en twijfels die in zo'n verhit moment naar boven komen
als je er later over praat, kan ze haar vragen en twijfels (en vooroordelen) nog altijd uiten, maar ze zal minder geconfronteerd zijn, en misschien wat beter zelf kunnen kiezen hoe ze wil reageren op je nieuws
ik vind niet dat je met deze brief laat blijken dat je je schaamt, integendeel. het geeft ook aan hoe moeilijk je het vindt om het haar 'in het gezicht te zeggen', en net daarom ook waarom je er 'zo lang' mee gewacht hebt (je bent er nog vroeg bij trouwens) dat je zoiets niet meteen zegt als je er op je 13e achter komt, kan ze je moeilijk verwijten vind ik
een gesprek moet je zowizo toch hebben he (!) (laat het niet negeren) alleen geef je haar met die brief de kans om er eens rustig over na te denken.. ik heb er zelf een jaar over 'nagedacht' om het te verwerken, jij misschien wat korter, maar die tijd om al die beelden die je had om te zetten in andere beelden, die heb je altijd nodig, en die heeft zij ook nodig..
dat je je aan de regels van je ouders moet houden zolang je bij ze woont lijkt me wiedes, maar ze kunnen je niet dwingen om verliefd te worden op een meid.. als ze het (op termijn) niet aanvaarden dat je een jongen meebrengt, dan dynamiteren ze zelf hun relatie met hun zoon. het zelf maken moet je altijd, dat besef je ondertussen wel denk ik
sterkte!
-roel
Hallo William
zeer goede brief moet ik zeggen. Recht voor de raap, niet rond de pot draaien. Duidelijk is de brief al zeker. Maar zou je er wel inzetten dat je vader het al weet? Bestaat de kans dan misschien dat je moeder op hem kwaad wordt?
Jonathan
Hallo William,
De brief vind ik heel goed, direct en toch ook wel mooi geschreven.
Zelf heb ik me ook geout met een brief gericht aan mijn moeder, broer en broertje. Deze heb ik de avond voordat ik naar Leuven vertrok (om op kot te gaan) op de keukentafel gelegd, ze heeft hem gelezen en kwam meteen naar mij toe om te zeggen dat alles goed was. De dag erna ben ik met mijn vader en moeder samen gaan verhuizen naar Leuven en ze heeft de brief toen zij terug thuis waren ook mijn vader laten weten enkele dagen later kreeg ik van hem een hele mooie mail dat voor hem telde dat ik gelukkig ben/word.
En verder heeft mijn moeder de rest van de familie ook de brief laten lezen en zo wist de hele familie ervan voor ik wel geteld ook maar één week in Leuven was geweest. Zo sloeg ik meerdere vliegen in één klap, het was niet mijn intentie om me meteen bij de hele familie te outen, maar goed.
Ik zou zeggen veel succes en tot op het MAX'Weekend,
Knuffel,
René
Hallo
Er valt weinig tot niets aan te merken op je brief. Je zegt duidelijk waar het op neer komt en dat is toch de bedoeling zeker.
In jouw specifieke geval zou ik ook voor een brief opteren, rekening houdende met je mama. Het zal voor jullie beiden beter zijn als je het niet persoonlijk hoeft te zeggen vermoed ik.
Veel succes!
Michael C.
Dank jullie wel allemaal!
Het doet me deugd om zulke reacties te lezen, ze geven me meer moed om de brief met een gerust hart neer te leggen.
Over het feit dat ik in de brief vertel dat papa het weet, heb ik ook lang getwijfeld. Maar anders ligt de taak nog bij hem om haar te vertellen: "Ah, maar ik wist het al!". Om die taak niet in zijn handen te schuiven heb ik het er toch maar bijgeschreven.
Oh! René! Lees ik dat goed? "en tot op het MAX'Weekend"? Jij komt ook mee?
Super gewoon!
William
x
Hey William,
Ik heb niks aan te merken op je brief. Je mama zal je gewoon moeten accepteren zoals je bent.
Ikzelf heb het ook pas verteld aan mijn ouders dat ik homo ben. Ik heb het ook met een brief gedaan. Ik heb hem voor ik ging slapen op hun bed gelegd. Toen ze een kwartier later op mijn kamer kwamen en zeiden dat ze het niet erg vonden was ik erg opgelucht. Als mama nu op tv een homo ziet die veel met de handjes zwaait zegt ze: "Zo nie hé." Ik kan er dan zelfs nog om lachen dat ze dat zegt, want ze weet dat ik het nooit zou doen.
Nog veel succes met je brief en als ze dan nog niet aanvaard zeg dan dat veel homo's knappe gasten zijn, misschien vind ze het dan wel goed. :)
Ja William dat heb je goed gelezen.
Tot morgen,
René
Hee william
hele mooie brieg echt waar
dat jij dat durgt te zrggen
Hey william
als jij dat op die foto bent ben je een knap mannetje.
Mooie brief