22u …
23u Nu zou ze toch de brief moeten lezen hé!
24u Nog steeds geen sms
01u Misschien heeft ze veel werk en leest ze hem nu pas
02u …
03u …
04u …
05u …
06u …
07u Pff… slapen doe ik toch niet! Laat ik maar ontbijt halen!
Geen oog heb ik dichtgedaan deze nacht! Wat een rotnacht! Waarom sms’t of belt ze niet? Ik werd er gewoon onnozel van! Ze had me gevraagd om af en toe eens een sms te sturen. Een sms om te laten weten hoe het ging aan zee. Ik maakte hiervan gebruik en sms’te “Goeiemorgen, we zijn net koeken gaan halen en zijn nu aan het ontbijten. We hebben goed geslapen. Straks gaan we eten maken! X”. Niet veel later kreeg ik al antwoord. “Hey William, goedemorgen en smakelijk en lekker eten deze middag maak er maar een toffe dag van kusjes mama xxx”
Wat! Ze zegt helemaal niets over de brief? Waarom niet? Ze heeft hem toch gelezen? Pff… Ik raapte mijn moed bij elkaar en stuurde “Heb je mijn brief gelezen?”
Mama: “Ja! Ja, William meent ge dat echt? ik had wel verdriet xxx”
Ik: ”Ja mama! Tuurlijk meen ik dat :-) Waarom had je verdriet? X”
Mama: ”Ik verschoot me”
Ik: ”Ben je nu boos? Als je wilt mag je bellen hoor :-) anders praten we er wel is na de zee over... X”
Mama: ”Ik ben niet boos we zullen na de zee eens praten x”
Mhh… wat moet ik hier nu van denken? Moet ik het positief ervaren of niet? In ieder geval, ik ben nog welkom thuis. Het is erg om het te denken, maar de schrik om niet meer herkend te worden als kind was zeker aanwezig. Na haar sms had ik het echt heel zwaar. Mijn vrienden zijn dan ook gaan shoppen aan zee zodat ik even op het appartement alleen kon zijn. Wat tijd voor mezelf!
Ik twijfelde, overwoog en besloot om te bellen naar papa. Hij zou me misschien wat meer kunnen vertellen. Hij vertelde me dat ze heel de nacht heeft gehuild. Hij vertelde dat het een heel slecht moment was om die brief af te geven en dat hij liever had gehad dat ik hem erover zou aangesproken hebben zodat hij ten minste op de hoogte was van de brief.
Wow, die reactie had ik niet echt verwacht van papa! Hij was lastig dat ik hem niet op de hoogte had gebracht. Ik voelde me echt rot! Kris belde me en vroeg hoe het met me ging. Voor het eerst heb ik echt gehuild aan de telefoon. Maar goed dat mijn vrienden weg waren! Kris zorgde ervoor dat ik al mijn gevoelens kwijt kon, ik sprak met halve zinnen, wist niet goed waar mijn gedachten zaten, snapte er allemaal maar niets van, zat te wenen maar Kris begreep me volledig, het deed zo goed! Ik ben hem dan ook zo dankbaar dat hij even belde en luisterde! Hij deed me echt terug goed voelen! Wat een telefoontje niet kan betekenen he.
Ik vind mama haar reactie echt vreemd, waarom wilt ze er niet over praten? Wie weet, als ik die sms niet had gestuurd, was ze misschien nooit over die brief begonnen…
Zo heeft mijn mama ook ongeveer gereageerd. Ik had geen brief, maar heb gewoon gezegd dat mijn lief -jongensnaam- heette. Ze kreeg tranen in haar ogen, zogezegd omdat ze 'schrok', maar in de auto naar huis toen volgde geen woord meer.
Ze is wel bijgedraaid, en vind mijn lief nu echt leuk, dus goeie moed :)
Hey William,
Haar reactie valt nog vrij goed mee denk ik. Ze heeft u alleszins niet buiten gesmeten, dus dat is al iets. Wss zal ze eerst langs een fase van ongeloof en ontkenning gaan, dan verdriet, mss dan woede, maar uiteindelijk zal ze het wel aanvaarden. Maar zorg zeker ook dat je er voor haar bent en nog eens heel duidelijk maakt dat je niet veranderd bent, dat je nog steeds dezelfde William bent.
Wat je vader betreft, daar moet je je ook niet te veel van aantrekken. Als hij het op voorhand had geweten had hij mss ook iets gezegd in de trant van 'ach trek het u zo ni aan, das maar een fase, dieje draait wel bij...'. Mss moet je hem toch ook nog maar eens heel duidelijk maken dat dit geen fase is, dat dit is WIE (niet WAT, want dat zou aangeven dat je jezelf als anders ziet, WIE geeft weer dat het een deel is van je identiteit) je bent en altijd al geweest bent en altijd zult zijn.
Het zal mss een hele tijd duren voor ze het helemaal aanvaard heeft, maar het al wel komen denk ik, afgaande op hoe ze nu reageert denk ik dat ze gewoon tijd nodig heeft, net als jij toen je eerst begon te beseffen dat je op jongens valt en jezelf hebt moeten leren aanvaarden zoals je bent. Geef haar tijd en het komt wel in orde.
XXXXXXXXXXXX,
- Jonathan Mertens.
Ik denk dat je moeder nog moet beseffen dat haar toekomst, die ze wellicht tot in de puntjes voor jou had uitgestippeld, aan diggelen ligt. Volgens mij is het geen kwestie van er niet willen over beginnen praten, maar (nog) niet kunnen. Gelukkig was Kris er voor je op dat moment, en lieten je vrienden je even alleen.
Ga de discussie aan met je moeder. Zwijg het niet dood, maar praat erover.
Veel sterkte, je zal zien, uiteindelijk komt alles goed!
Jonathan
Nog iets over je vaders reactie: Je vader heeft niets te zeggen over het moment dat jij kiest om je moeder mee te delen dat je op jongens valt. Het is altijd wel een slecht moment, dus als je daar rekening mee moet houden komt het er nooit van. Daarbij, als het idd een slecht moment was om die 'bom' te laten vallen, is dat juist beter, dan is alles wat er 'mis' kan gaan direct door gejaagd en kan het daarna enkel beter gaan met alles.
Nogmaals; geef je moeder (en je vader) gewoon wat tijd en dat komt wel in orde.
Veel sterkte! XXX
- Jonathan Mertens.
De reactie van je moeder is geen surprise voor mij. Ik had al zo'n voorgevoel ook al hoopte ik voor je op't tegendeel. De reactie van je pa had ik al aangegeven in m'n reactie op je brief en eigenlijk ook niet verwonderlijk als ie weet hoe zijn vrouw over bepaalde dingen denkt, dat ie nu wat op zijnen teen getrapt is omdat je hem met je brief -ook al bedoelde je het héél goed- buiten spel stond.
Ik zou hier nog een aantal dingen kunnen zeggen, maar ik wil dat liever niet doen omwille van reacties van sommigen hier die het duidelijk allemaal beter weten. Hoe arrogant kan je eigenlijk zijn om reactie als "je vader heeft niets te zeggen over het moment..." te geven? Als iemand daar als ouder -om de kerk thuis in't midden te houden- daar toch niets over te zeggen heeft, dan kon william even goed wachten tot ie het huis uit was en had ie al die misérie nu niet. En zijn moeder MOET NIKS !!
Ze beseft heus die dingen wel, het ook aanvaarden zal wellicht veel langer duren. Ik zou dus ook niet zitten pushen om de discussie aan te gaan. Ze weet het nu, 't is niet nodig om het nog een dubbel en dik in haar gezicht te gaan duwen, laat haar het initiatief nemen.
Je moet je moeder gewoon wat tijd gunnen. Uiteindelijk zal ze het wel aanvaarden.
Dat je vader zei dat het geen goed moment was kan waar zijn. Maar hij heeft niks te zeggen over wanneer jij die brief aan je moeder geeft. Jij bepaalt zelf het moment wanneer je er klaar voor bent, stel je het uit dan wordt de angst voor negatieve reacties enkel groter. Geef hen gewoon wat tijd om eraan te wennen, ze moeten hun kind toch op een bepaald moment los laten. En als je toch met je moeder gaat praten doe het dan eventueel met je vader erbij, kan je mss wat dingen voor hem opklaren.
Succes!
Het is fijn om te lezen dat wat-voor-mij een eerder negatieve reactie lijkt, eigenlijk een vrij normale reactie is. Deze gedachten maakt het voor mij wel makkelijker 'verteerbaar'.
Enkel wel jammer van papa zijn reactie. Het was niet echt de bedoeling om hem lastig te krijgen, ik had eerder gehoopt op steun van hem.
Alvast bedankt iedereen!
William
x
die wildcard is toch een gezellige gozer.. het is gek hoe ideeën uit elkaar kunnen liggen, en wie er dan gelijkt heeft, tjah..
je moeder heeft niet zo vreemd gereageerd vind ik: dat het als een schok ging aankomen was geen verrassing, toch? laat ze die eerste schok wat verwerken (het is niet min voor haar: ze dacht je goed te kennen, had waarschijnlijk teen heel toekomstbeeld voor jou, enzo..) en praat er dan zeker met haar over.. ze stuurde toch dat jullie na de zee eens gingen praten? dan zal zij al beter weten wat ze je wil zeggen, wat ze je wil vragen, ...
maar zwijg het niet dood, want het gemakkelijkste is om te doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is ook geen aanvaarding
ik ben ook van mening dat er geen 'goed moment' bestaat.. wanneer zou dan zo 'een goed moment' moeten zijn? je zal altijd kapot van de zenuwen zijn, en zij zal altijd plots dat nieuws moeten verwerken
je vader voelt zich 'buiten spel gezet', alsof je al de hele tijd met je vader aan het dribbelen was (niet toch?).. je vader is (volgens je blogs) toch nog nooit echt steunend uit de hoek gekomen ofzo? dus waarom zou hij bepalen wanneer je je out bij je mama?
ik vraag me trouwens af, wat hij haar dan zou gezegd hebben, wanneer hij een beter moment had gevonden, wat het eigenlijk zou veranderd hebben moest je vader op de hoogte geweest zijn..
geef ook hem de tijd, want het lijkt me dat hij het ook nog niet echt aanvaard.. maar probeer er toch over te praten.. met dezelfde boodschap als in je brief, en aan hen de kans geven om vragen te stellen en twijfels weg te nemen
succes he man
-roel
Hey Roel,
Ik heb het vandaag eens gehad met mijn papa over het "goede moment". Ik kwam het volgende te weten; die avond moest mijn papa werken waardoor hij niet de nodige steun kon bieden aan mama. In zeker zin voelt hij zich wat gefaald omdat hij er niet voor mama was toen ze er nood aan had.
Anderzijds zei hij wel dat ik het op de beste manier heb overgebracht. De brief was volgens hem het meest ideale en de inhoud was ook perfect.
Hij vind het gewoon jammer dat hij er niet kon zijn voor mama, net wanneer ze het nodig had...
William
x
hey william,
nu snap ik je vader wel beter: een beter moment was geweest als hij er bij was.. want hij had jou én haar dan kunnen steunen(!)
uit zijn reactie op je brief blijkt dan nog eens dat hij veel meer begrip heeft voor jou, dan ik uit zijn 'eerste reactie' opmaakte..
ik had zelf al gezegd dat je mensen niet echt mag vastpinnen op hun eerste reactie als je 'het nieuws' brengt - het kan als een schok komen, en dan weten sommige mensen niet goed hoe ze zich moeten houden
misschien net zo bij je vader, maar intussen uit je posts niets opgemaakt dat je vader intussen meer steun toonde dan 'het zal wel een fase zijn'.. geweldig nieuws lijkt me(!)
ook je moeder reageert best goed hoor: de brief zal wel heel wat teweeg hebben gebracht, maar ze heeft er toch over kunnen nadenken, en besloten om je te bekijken net zoals je in je brief zo letterlijk zei: als de william van voordien, niet anders of specialer
de toekomst zal een beetje moeten bepalen hoe ze zichzelf eroverheen krijgt.. want zwijgen is bij mijn moeder net zoals het van de aardbol laten verdwijnen: 'waar we niet over spreken, dat bestaat niet'.. dus, zoals over alle dingen die ik belangrijk vind, ga ik zelf systematisch het gesprek aan (bijvoorbeeld (borst)kanker-screening of xenofobie)
uiteraard moet je haar niet forceren, en ze weet ook dat als ze er wil over praten jij daarvoor open staat, meer nog: dat je een gesprek verwacht? het moet daarom niet meteen meteen, maar je zal het er toch eens over moeten hebben..
je bent echt wel een pientere gast, dus je weet ook wel hoe je het moet aanpakken.. ik geef alleen mn bescheiden mening he
-roel