Toen Jelien mij omhelsde, kwam mijn allerbeste vriend Ludovic aangelopen. Hij kwam dichter en vroeg aan Jelien en mij of alles in orde was. Vol moed wou ik doorgaan en het hem ook direct zeggen. Tot Jelien in mijn oor fluisterde: “Misschien is het beter om daar nog even mee te wachten.” En dat heb ik dan ook gedaan.

Ludovic vond het maar wat vreemd dat wij zo geheimzinnig deden, maar stelde er geen vragen over. Met zijn drieën liepen we nu naar de bushalte.

Achteraf gezien vond ik het misschien maar goed dat ik het niet direct hebt gezegd. Jongens reageren, denk ik, over het algemeen wel anders op een coming-out dan meisjes. En Ludovic betekend echt veel voor mij. Die jongen wil ik echt niet verliezen door zoiets.
De gedachte van ‘hoe hij zou hebben gereageerd’ speelt continu door mijn hoofd. We doen nu zoveel te samen, gaan samen uit, blijven bij elkaar slapen, gaan samen op reis, … Maar wat als hij het plots maar wat ‘vies’ vindt om in dezelfde kamer te slapen als mij?

Ik mag er niet aan denken! Maar ik wil niet blijven liegen tegen hem. Ik wil niet heel de tijd zeggen dat ik dat ene meisje knap vind. Ik wil het hem echt zeggen, alleen is de vraag hoe en wanneer.

0 reacties