Nadat ik het aan Ludovic had verteld was ik euforisch en had zin om het aan een tweede goede vriendin te vertellen. Ik dacht dat het redelijk vlot zou verlopen maar toen ze voor mij stond begon mijn hartslag al snel weer te stijgen. Ik ken Sofie ondertussen nu al een viertal jaar en is sinds vorige jaar een super goede vriendin geworden. Van haar wist ik zeker dat ze positief ging reageren omdat haar neef zelf homo is. Als er in de klas een grapje werd gemaakt over homo’s was zij de eerste om protest aan te tekenen. 
Maar ondanks het feit dat ze positief zou reageren was het toch moeilijk! Ik raapt voor een tweede maal die avond al mijn moed bij elkaar en zei tegen haar: “Sofie, ik ben homo!”. Ze lachte en vroeg: “Echt?”. Lachend knikte ik. Ze was enorm blij dat ik het haar vertelde en stelde er voor de rest geen vragen over zoals Ludovic. Wel vroeg er kort of ik het al lang wist. Volgens mij is dat een vraag ik die bij iedere outing zal mogen horen.
Ik wist vrij zeker dat ze goed ging reageren maar toch was het een hele opluchting toen ik het haar vertelde. Ik was blij dat iedereen tot nu toe goed had gereageerd. Nu was er nog één iemand waar ik het graag die avond aan had verteld, de jarige zelf: Melanie!
Een reactie posten