Hoe ga ik het ooit vertellen aan mijn mama? Hoe langer ik wacht, hoe lastiger ik het vind om het haar te vertellen. De laatste tijd maakt ze meer en meer opmerkingen over homo’s. Maar niet alleen over homo’s, ook over hoe mijn toekomstige er moet uitzien. Vorig weekend zaten we op restaurant te eten, aan de tafel naast ons werd er een verjaardag gevierd van een 18-jarige meisje. Het meisje zelf was zwart, haar vriendje (dat naast haar zat) was blank. Mama bekeek de tafel en zei: “William, komt gij alstublieft nooit naar huis met een zwarte hé! Da zou ni waar zijn, ge moet niet denken dat ge daar dan mee binnenkomt ze.”.
Ze stelt duidelijk hoge eisen, dit komt hoogstwaarschijnlijk doordat het in haar familie de gewoonte was dat het lief gekeurd werd door de ouders. Blijkbaar wilt ze die traditie zelf kunnen voortzetten.
Gisteren kwam mama thuis en zei: “William, we hebben vandaag ne kei mooie 308 cc verkocht, ne schone witte, prachtige velgen, alles erop en eraan! Ge moet is raden aan wie! “
Ik trok een niet-wetend gezicht en haal mijn schouders op.
“Aan 2 jeanetten! Leons (een van de mekaniekers) is den auto gaan leveren. We hadden afgesproken dat we zouden opbellen als em na een uur nog ni terug is. Dan kan em tegen die twee jeanetten zeggen dat em door moet. Ge weet maar nooit dat diene jonge daar ni weggeraakt.”
Dit was echt een van de grofste opmerkingen dat mijn mama al had gemaakt over homo’s. Nochtans we hebben veel homoseksuele klanten, zeker weten we dat natuurlijk niet. Het blijft steeds bij een vermoeden. Maar normaal maakt ze er geen probleem van. Ze is altijd enorm begaan met haar klanten, ze leeft voor haar klanten. En nu dit…
Pff… Makkelijk wordt het alleszins niet om het haar te vertellen. Maar ik ga het denk ik met een brief proberen. 13 en 14 april ga ik met een paar vrienden naar het appartement aan zee. Misschien moet ik voor ik vertrek thuis een brief achterlaten. Een brief waarin ik me out. Zo krijgt ze wat meer tijd om het te verwerken.
Alleen het gedacht al maakt mij enorm zenuwachtig. Hoe zal ze reageren? Wat als ze niets zegt? Vraag ik haar om te zwijgen tegen mijn kleine broer? En vooral, wat schrijf ik in die brief?
Indien ze dergelijke opmerkingen maakt moet je doen dat je er helemaal niet in geïnteresseerd bent in wat zij denkt over 'jeanetten'. En als ze dan aan u er iets over vraagt, dan moet ge maar zeggen dat ge hele goeie vrienden hebt die homo zijn (tis nog waar ook ;) en dat ge haar opmerkingen niet door de beugel vind kunnen (ik ben niet helemaal zeker of mijn zinsbouw hier helemaal correct is, dus ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Verder heeft zij ook helemaal niets te zeggen over uw partnerkeuze, dus zwart of blank of Marokkaans maakt niet uit. Al ziet hij groen, zij heeft compleet geen medebeslissingsrecht.
Over die brief, daar kan ik je geen advies voor geven. Dat is iets dat je zelf moet weten en bepalen. Jij moet hier beslissen wat jij het beste vind. Weeg alle pro- en contra's tegen elkaar af. Persoonlijk denk ik dat je moeder wat meer tijd nodig zou hebben dan een weekend, dus als je eens meedoet aan een zomerkamp zou ik dat toch beter vinden als ik in uw situatie was. Maar jij moet het weten.
- Jonathan Mertens.
Hoi,
...een brief..., ik zou het persoonlijk niet doen. Gewoon om het feit dat ik totaal niet van het weekend zou kunnen genieten doordat steeds de vraag over wat en hoe hun/ haar reactie gaat zijn zich in mijn hoofd zou manifesteren. Ik zou twee dagen permanent piekeren en jah dat is niet mijn idee van een ontspannend weekend. Als je dan terug komt is de kans groot dat er een serieus moeder/ zoon gesprek aankomt en weet ik niet of zondagnamiddag/ avond daar het perfecte moment voor is.
Persoonlijk heb ik nooit de behoefte gehad om het te "moeten" zeggen, ik had meer van ik zie wel hoe het komt en in het uiterste geval zien ze wel tijdens het huwelijk dat het geen vrouw is :). In de praktijk is het er op neer gekomen dat ik het eens terloops heb gemeld en zelfs hun reactie niet heb afgewacht. Vlucht vooruit is ook een reactie zeker? :), maar au fond wil ik het er eigenlijk niet met hun over hebben. Tuurlijk had/ heb ik ook mijn issues met het homo zijn maar daar praat ik veel liever met vrienden over...
Nu het is allemaal zo vreselijk persoonlijk en situatiegebonden, ook het boek "coming out for dummies" heb ik in de bib nog niet zien staan waarmee ik maar wil zeggen dat er geen standaard handleiding bestaat en ieder zijn eigen weg een beetje moet tekenen.
Hey...
Ik vind het echt rottig voor jou dat je ma zo reageert. Heb je nooit geprobeerd om ermee in discussie te gaan? Iets in de stijl van "Wel, als zij samen gelukkig zijn, wat doet het er dan toe?" Misschien kan dat wel lukken. Ik heb de indruk dat er wel altijd commentaren of opmerkingen gegeven worden op het homo-zijn, maar dat er nooit ECHT over gesproken wordt. (Verbeter me als ik fout zit!) Het zou kunnen helpen, soms kan je de mensen hun ogen openen. En als ze dan vragen "Of je iets te vertellen hebt," kan je direct je kans grijpen.
Het is maar een idee.
En voor een brief, als het echt zo zwaar ligt bij je moeder kan dat inderdaad wel langer dan een weekend duren om het te laten bezinken. En wat schrijven kan ik al helemaal niet zeggen. Maar misschien iets zoals je blog? Dan zou ze zien dat het je echt wel dwars zit.
Het is maar een idee, nogmaals.
Ik hoop dat je je wat over de reacties van anderen kan zetten en dat je ma wat bijdraait.
-- CL
Hey CL,
Neen, je hebt echt volledig gelijk. Ik ben inderdaad nog nooit een gesprek daarover aangegaan. Gewoon uit schrik dat ze mijn mening niet zou aanvaarden. Maar uiteindelijk heb ik niets te verliezen. Wie weet vloeit er een mooie kans uit voort, hoewel ik dan eerder een zin verwacht in de aard van "Ge gaat toch zelf geen jeanet worden zeker!".
Hoe ik daar op zou reageren weet ik zelf nog niet goed. Ik vrees dat de zin dan iets te negatief is opgebouwd om er positief op te kunnen antwoorden. Maar het idee van mijn blog kort in een brief samen te vatten is een mooie gedachten...
Ik moet een van deze dagen meer eens een pré-brief opstellen.
William
x
Hey.
Dat is inderdaad wel een goed idee, ik heb zelf ook zoiets gedaan. Ik was verliefd op een jongen uit mijn klas toen niemand nog van mij wist dat ik homo was en ik voelde mij heel verward, en ik heb toen een liefdesbrief aan hem geschreven (die ik natuurlijk NIET echt aan hem heb gegeven) om alles eens op een rijtje te zetten. Later heb ik ook wel liefdesgedichten geschreven, dat kan ook helpen. Of je ze dan laat lezen is helemaal aan jezelf om te beslissen ;)
- Jonathan Mertens.