Vanavond is het het grote galabal van ons departement. Nog steeds laten de gedachten van het bal mij niet los. Maar de schrik is te groot. Hoewel ik van mezelf zeker was dat het outen stilaan wel makkelijker zou gaan, leek dit een te grote stap. Ik zou van een tiental mensen, plots naar een honderdtal mensen gaan die mij echt kennen. Op zich geen probleem, ze zullen het ooit wel te weten komen. Maar de angst voor teveel negatieve reacties is momenteel nog veel te groot. Misschien dat ik tegen het volgende galabal al iets meer zelfvertrouwen heb.
Vreemd, als ik een jaar ga wachten, dan gaan er meer mensen zijn waar ik me al bij heb geout. Het zal voor minder mensen nieuw zijn als ik met een jongen binnenkom. En ergens vind ik het dan wat jammer, dat ik minder mensen ga kunnen ‘choqueren’ op het bal. Nu ja, choqueren. Ergens vind ik het wel leuk als mensen zo uit de lucht komen gevallen. Ik zie die gezichten al voor me. Zo van die gezichten waar je hun verbazing kan van aflezen. Langs de ene kant wil ik dus dat iedereen wat ‘verschiet’ en langs de andere kant heb ik schrik voor hun reactie. Dan zou het toch logischer zijn dat ik wil dat net zoveel mogelijk mensen het weten voor ik toekom op het bal. Maar dan is de fun er zo wat af…. Soms zit ik toch echt vreemd in elkaar!
Maandag was Glenn niet aanwezig in de les. Best wel jammer, want ik wou weten hoe hij me nu zou behandelen. Dinsdag had ik meer geluk, ik liep het klaslokaal binnen en zag Glenn op de achterste rij zitten. Ik zette mij neer aan een computer. Hij zat helemaal rechts, naast hem een andere jongen en dan ik. Ik zei vriendelijk goedemorgen. Een glimlach en ‘hey’ kreeg ik van Glenn terug. Dat veel best mee.
Gedurende de hele les en dag gedroeg hij zich heel gewoon tegen mij, zelfs vriendelijker dan vroeger. Na het einde van de les kwam hij naar mij toe en zei hij: “Ah, ik ben geslaagd voor mijn rijbewijs he!”. Plots schoot het mij te binnen, hij had me zaterdag op de trein verteld dat hij op maandag zijn rijexamen zou afleggen. Ik was blij voor hem en feliciteerde hem dan ook. Er volgde nog een kort gesprek over onze wagens.
Het maakte mij dag echt goed, wetende dat hij het zonder enig probleem aanvaardt. Nu hoop ik alleen dat hij weet, dat niet heel de klas het moet weten. En hoe zal hij reageren als er over homo’s gesproken wordt. Vroeger kwam er nog al snel “vuile choco” uit zijn mond. Eens benieuwd of dit nu is veranderd. Voor mij moet hij het alleszins niet veranderen…
Heel goed dat hij het zo goed heeft opgenomen. Het is natuurlijk niet leuk als je het zo onverwacht moet doen, jezelf outen, maar soms legt het lot al eens onverwachte uitdagingen op je pad. Jij hebt het eigenlijk nog heel goed aangepakt toen ;-) Nu hopen dat hij het niet van de daken gaat schreeuwen dat jij homo bent... Maar aan de hand van de boven beschreven reactie denk ik toch eerder van niet.
- Jonathan Mertens.
P.S.: Weeral een lekker ding op die foto, kzou er zo bij willen gaan liggen :D