Vandaag was het zover, ik zou Melanie terugzien.  Samen met Ludovic, Sofie en Melanie had ik afgesproken om 12u aan het Heilig Hart Heverlee. We hadden beslist om na wat oude leerkrachten op te zoeken eens te gaan schaatsen. Omdat nog niemand had gegeten leek het ons een goed idee om eerst iets te gaan eten. Om kwart voor elf kwam ik samen met Ludovic toe aan de school. Op de trapjes wachtte we op Sofie, zij mocht vandaag haar rapport gaan afhalen. Sofie kwam buiten gewandeld. Ze was dolgelukkig! Ze had een heel goed rapport.

Niet veel later zei Sofie: “Kijk Melanie is daar!”. Direct werd ik wat zenuwachtig. Wat moest ik zeggen? Hoe moest ik mij gedragen? Melanie omhelsde meteen Sofie en ze hield een kort gesprekje over het rapport. Ze kijk naar Ludovic en mij. Ze begroette ons, net zoals altijd. Met een kusje op de wang. Toch was haar begroeting anders. Meestal vliegt ze mij in de armen en roept ze ‘Broer’ke, ik heb u gemist.’ Dit was er deze keer niet bij. Maar ze negeerde mij al niet, keek mij niet vies aan en ze startte direct een gesprek met Ludovic en mij. Logischer wijze ging het gesprek over de examens en de punten. Ludovic en ik weten pas vrijdag (morgen) onze punten. Het is dus nog even wachten.

Iedereen was er. Na een bezoekje aan de oude leerkrachten liepen we naar de auto van Ludovic. Hij zou ons van aan de school naar de schaatsbaan brengen. Zonder enig probleem reden we naar de schaatsbaan toe. de stemming was al wat loser. Door de oude school en leerkrachten terug te hebben gezien werd er een soort nostalgie gecreëerd en dat bracht ons groep terug wat meer bij elkaar.

In de cafetaria van de schaatsbaan bestelde we allemaal iets om te eten. Het ging er vredig aan toe. Alles leek terug zoals vroeger te zijn. We lachte en zeverde volop. Het was dus duidelijk dat er voor haar niets was veranderd. Hoewel het zo prima was, had ik graag met Melanie toch even over mijn geaardheid gesproken. Om er toch zeker van te zijn dat ze er geen problemen mee heeft. Misschien aanvaardt ze mij wel als persoon maar niet als homo.

Na het eten gingen we schaatsen. Het schaatsen was super leuk, ik deed net dezelfde dingen met Melanie als vroeger. Treintje maken, mensen omver schaatsen, wedstrijdjes, lachen met andere, … Het was weer allemaal perfect.

Wat kan schaatsen vermoeiend zijn, we gingen wat aan de kant zitten om uit te rusten. Ik zag op de schaatsbaan een vader met een klein kindje schaatsen. Enja, daar kwamen al mijn herinneringen en gevoelens van gisteren terug. Mijn stemming sloeg helemaal om. De vrolijke, goedgezinde William werd helemaal stil, denkend aan de wat er in Nederland was gebeurt. “… dat kan allemaal nog veranderen …”. Die zin! De andere hadden mijn stemmingswissel opgemerkt en vroegen onmiddellijk wat er scheelde. Melanie vroeg het zelfs als eerste. De eerste keer negeerde ik de vraag wat en probeerde een glimlach op te zetten. Maar die papa op de schaatsbaan en die zin lieten mij niet los. En tweede keer vroeg Melanie: “Gaat het wel? Wat scheelt er?”. Ik zei: “Ik heb het gisteren aan mijn papa verteld”. Melanie schoof wat dichter naar me toe.

Ze vroeg heel rustig en bezorgd “En hoe reageerde hij?”. Dit was het begin van een gesprek waar ik op wachtte. Ze stelde mij gerust en sprak me moed in. Het deed me goed om er met iemand over te kunnen praten. Zeker omdat zij iemand is die veel voor mij betekent. Het feit dat ze wat bezorgd was en open stond voor een gesprek liet zijn dat ze het volledig aanvaard heeft en ze er helemaal geen probleem meer van maakte.

Misschien heeft mij papa inderdaad ook die tijd nodig. Net zoals Melanie. Ludovic heeft ons alle drie nog naar huis gebracht.  Ik ben zelfs nog even binnen geweest bij Melanie. Zij was ook het meisje waarmee ik in het zesde mee naar het bal ben geweest. Dus haar ouders ken ik ook ondertussen. Of haar ouders het weten of niet niet dat zal voorlopig nog een raadsel blijven. In ieder geval deden haar ouders heel gewoon tegen mij. Grapjes maken en een leuke babbel. Net zoals anders.

Dit was zo een zalig dag! Alles is weer normaal! Ik ben Melanie niet kwijt en ze aanvaard mij volledig. Pracht van een dag…

Het is woensdag, vandaag gaan we naar Nederland. We vertrokken rond 8.30u, tegen 11 uur kwamen we toe op de locatie waar mijn systeem zou worden ingebouwd. Na een goed uur en half was het systeem gebruiksklaar. Prachtig toestel! Ik ben zo blij met mijn nieuwe wagen! En nu met het navigatiesysteem erin is hij helemaal af! 
 
Het systeem zat erin en mijn pa vroeg aan de winkeleigenaar of hij niets in de buurt kende waar we iets warm konden gaan eten. Gelukkig, hij is van plan om te gaan eten. Mijn hartslag begon direct na die vraag te stijgen. Man, wat werd ik zenuwachtig! Niet te veronderstellen. De man wist een leuke brasserie zijn en hij legde ons uit hoe we er konden geraken. De rit naar de brasserie toe leek wel alsof ik aan het sporten was. Ik kreeg het warm, mijn hartslag steeg, ik begon te zweten en rilde ook zelfs wat.

Daar was het dan, de brasserie. Na een parkeerplaats te hebben gevonden liepen we de brasserie binnen. Enja hoor, die hartslag bleef maar stijgen. We kozen een rustig tafeltje uit in de hoek van de brasserie. De ober kwam af, hij vroeg wat we wilde voor te drinken. Mijn papa nam een rood wijntje, ik een cola. We bladerde rustig door het menu en kozen een gerecht uit. Terwijl mijn pa waarschijnlijk meer aan het twijfelen was tussen de gerechten, was ik aan het twijfelen tussen mijn woorden en zinnen die ik zo dadelijk zou gebruiken. De ober kwam af met de drankjes en vroeg wat we hadden gekozen. Hij noteerde het, nam de menu’s terug mee en liep terug naar de toog. Daar zaten we dan. Nu moest ik mijn kans wagen. Papa zei: “Ik ga ondertussen even naar de wc.”. Lap! Kan ik nog wat wachten ook. Het leek wel alsof hij het met opzet deed.

De tijd dat ik alleen moest wachten leek eindeloos te zijn. Daar was hij dan. Hij liep naar de tafel toe en nam plaats. Ik zei: “Zeg, ik zou je eens iets moeten zeggen.” Ik zweeg… Plots begon hij over iets totaal anders te praten. Ik keek naar de grond in de hoop dat hij zou begrijpen dat ik er niet in geïnteresseerd was. Hij leek het te snappen. Hij onderbrak zijn eigen tekst en vroeg: “Jij wou iets zeggen?”. Het leek wel alsof ik in een film zat. Ik zei: “Euh… ja! Ik weet alleen niet goed hoe ik het je moet vertellen. Maar je zal .. in de toekomst .. een zoonschoon krijgen in plaats van een schoondochter.” Oef, de zin was eruit. Het werd muisstil aan tafel. Ik werd bloednerveus. Mijn hartslag was waarschijnlijk nog nooit zo hoog geweest! Ik hoorde mezelf luid ademenen.

“Ah bon!” zei papa. Opnieuw een stilte. Hij vroeg: “En hebt ge al iemand?”. Wat verlegen zei ik nee. Ik was best wel blij met die vraag. Voor mij leek het wel of hij goed reageerde. Het was overduidelijk hoe ik mijn hartslag voelen dalen. Eindelijk heb ik het gezegd, het was eruit! Ik voelde me opgelucht, het deed echt goed. Tot papa zei: “Nu, dat kan nog veranderen hoor. Ik was op mijn 19de ook meer bezig met jongens dat met meisjes hoor. Pas op mijn 26ste keer ik echt meer interesse in meisjes. Dat gaat wel over.” Oooh nee! Wat zegt hij nu weer! Ik zei: “Maar bij mij gaat dat niet over. Ik ben nu eenmaal zo en dat weet ik al heel mijn leven lang.”.

Weer viel er een stilte aan de tafel. Papa zei: “Je moet je daar nu niet te veel van aantrekken, dat is maar een fase. Je kan achteraf nog kiezen. Er zijn genoeg mensen die zich achteraf bedenken.” Wow, nu volg ik helemaal niet meer hoor. Volgens hem zijn er dus veel homo’s die achteraf terug hetero worden. Vreemd! “Die mensen kunnen ook van de twee kanten houden.” zei ik. Hij knikte maar wat.

“Vroeger vroegen ze ook vaak aan mij of ik nog geen lief heb. Maar dat is geen erg als je nu nog geen interesse hebt in een meisje hoor. Dat komt wel.” zei papa. Man toch, wat maakte hij het mij ongelofelijk moeilijk. Denkt hij nu echt dat ik dit zeg uit wanhoop omdat ik geen meisje vind? Ik ga het hem echt met handen en voeten moeten uitleggen. Ik raapte mijn moed bij elkaar, boog wat meer naar hem toe zodat de andere mensen het zeker niet konden horen en zei: “Papa! Ik raak niet seksueel opgewonden van een vrouw! Wel van een jongen. Ik walg er zelfs van om met een meisje naar bed te gaan.”. Als hij het nu nog niet snapte dat begrijp ik het ook niet hoor. Hij zweeg, ik zag de ober komen met onze borden. Snel zetten ik mij terug recht zodat hij de borden voor ons kon neerzetten.

Papa begon te eten. Hij zei niets meer. Veel honger had ik niet, maar begon uit beleefdheid maar te eten. De stilte bleef maar aanhouden. Ik vroeg hem of hij het had verwacht. Hij maakte zeer duidelijk kenbaar dat hij het nooit had durven denken. Duidelijk was te zien hoe hij zich verzetten tegen de gedachten dat zijn zoon homo was.

Hij vertelde dat het beter was dat hij het aan mama zou vertellen. Ik zei: “Om eerlijk te zijn zou ik dat graag zelf zeggen. Het is iets persoonlijk dat ik en alleen ik moet vertellen”. Hij knikte begrijpend en zei: “Mama zei vroeger: Mochten onze kinderen ooit zo zijn, dan….”. Hij maakte de zin niet af. Maar het was duidelijk dat het niet bepaald positief was. Hij zei: “Mama zal hevig reageren en dat zal je altijd bijblijven. Het is beter als ik haar wat voorbereid.” Ik probeerde hem duidelijk te maken dat een coming out iets zeer moeilijk en persoonlijk is. En als mama dan toch hevig zou reageren, wel dan zou ik graag weten wat ze te vertellen heeft over haar zoon. Het feit dat hij me wou beschermen voor de reactie van mijn mama stelde me dan ook weer wat gerust.

De laatste zin over mij werd gezegd door mij: “Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat je het voor jezelf moeten houden. En ik denk dat ik het nog niet direct zal vertellen aan mama.” Hij knikte kort en at verder. De rit naar huis verliep goed, er werd niet meer over mijn geaardheid gepraat maar over alledaagse dingen. Wel was de sfeer helemaal anders, maar er werd gepraat. En het was zeker geen gigantisch lange stilte. Waar ik wel wat schrik voor had.

Ik weet niet goed wat ik hier nu moet van denken. Langs de ene kant heb ik een paar positieve elementen opgemerkt maar langs de andere kant is hij er rotsvast van overtuigd dat dit maar een fase is. Dat dit overgaat…

Om heel eerlijk te zijn …. ik kijk er niet zo positief op terug!

Vanaf het station was het een kleine 10 minuten stappen. Plots stopte de groep bij een deur. Een doodgewone deur van een gewoon rijhuis in Leuven. Is dit het holebihuis? Ik verwachtte een huis dat volledige roos geschilderd was en dat vol regenboogvlaggen hing. Wow, dit had ik echt niet verwacht. Terwijl Kris de deur aan het openen was keek ik eens naar de bovenste verdieping, op het raam hing een stikker van het holebihuis. Was dat al? Ik ben al zo vaak voorbij dat huis gekomen en het was me nog nooit opgevallen dat het een holebihuis was. Ik was echt super blij. Gewone jongens, een gewoon huis … ja, dit is echt wat ik wilde!

We liepen langs een smalle trap naar de eerste verdieping. Daar was een klein zaaltje dat vrolijk en modern was aangekleed. Kris en de twee andere jongens probeerde de verwarming op te zetten. Tot hun eigen verbazing lukt dat niet. Het was grappig om te zien, 5 jongens en niemand dat een verwarming aankreeg. Een van de jongens kreeg een sms dat er nog twee mensen op komst waren. Een van die twee mensen was een meisje. Iedereen hoopte dat het meisje de verwarming zou aankrijgen. In de tijd dat we aan het wachten waren op die mensen deed een van de jongens een korte uitleg over &Of. Ondertussen keer iedereen iets te drinken. Nog voor hij volledig uitgesproken was hoorde we beneden de deur open gaan. De twee mensen waren daar. En opnieuw, een doodgewone jongen en een doodnormaal meisje kwamen het zaaltje binnengewandeld.

Onze hoop dat het meisje de verwarming zou aankrijgen was te vergeefs. Maar ze loste het wel op een ludieke manier op door te zeggen: “Jullie krijgen het wel warm van mij…”. De luchtige grapjes en het proberen aankrijgen van de verwarming zorgde voor een zeer ontspannen, losse en rustige sfeer.

Kris stelde voor om beneden te gaan zitten. Op de gelijksvloer was een café. Het enige echte holebicafé; de Rocco. Het was er een heel stuk warmer als boven en er werd direct wat sfeer gecreëerd door de muziek op te zetten. Alle stoelen stonden op tafel, dus al snel werden de stoelen van de tafels gehaald en iedereen nam plaats aan een tafel in het midden van het café.

Nu volgende een drietal uren van spelletjes spelen. Ja hoor, gewoon gezelschapspelletjes. Zoals weerwolven en een spel waarbij iemand bekende mensen moest omschrijven en de andere moesten die persoon raden. Het kan misschien kinderachtig klinken maar ik vind het echt tof. De vele (gratis) drank deden iedere spelletje uitdraaien in een activiteit waarbij iedereen zich amuseerde en continu aan het lachen was. Naar mate de avond langer werd kwamen er nog meer mensen toe. Tussen de spelletjes door leerde ik een aantal nieuwe mensen kennen. De spelletjes zelf zorgde er ook voor dat er onderling werd gecommuniceerd zonder dat het geforceerd was. Zo he b ik een andere homo leren kennen die dezelfde richting studeert in het Departement Gezondheidszorg & Technologie studeert. Ik dacht echt dat ik daar de enigste homo zou zijn. Grappig was dat die jongen net hetzelfde dacht.

Het was bijna middernacht, ik moest stilaan vertrekken naar het station. Net op het moment dat ik hieraan dacht zei Kris: ‘Ik ga maar eens vertrekken’. Zo, was dat even mooi meegenomen. Zo moest ik niet gaan vertellen tegen de groep dat ik wilde vertrekken. Ik had wat schrik dat ze zouden denken dat ik het niet fijn zou vinden.

Ik stond ook recht en zei dat ik ook maar eens doorging. In het midden op de grond lag nog een balpen en een boekje  van het vorige gezelschapsspel. Kris raapte de balpen op en vertelde dat die voor mij was, tot hij zag dat ze beschadigd was. Hij zei: ‘Wacht ik haal je even een nieuwe!’ Ondertussen was één van de meisjes al snel haar balpen gaan halen uit haar jas. Ze gaf ze aan mij. Het was een balpen van &Of. Ik kwam direct op het idee om die balpen eens thuis op tafel te leggen. Nuja, het zal waarschijnlijk enkel bij het idee blijven. Ik zat met nog een vraag, ze lag op het puntje van mij tong. Ik zocht een moment uit dat het even wat stil was, niet echt makkelijk als je zo een toffe groep voor je hebt. Die zwijgen echt geen minuut. Eindelijk, een geschikt moment. “Euh… Gaat er iemand van jullie toevallig naar die fuif vrijdag? Ik zou wel willen gaan maar het is mijn allereerste holebifuif..”.

Zo goed als iedereen kwam vrijdag naar de fuif. Ik was echt super blij. Blijkbaar was er eerder die dag van de fuif ook een receptie voorzien, om het ijs wat te breken werd ik daarop uitgenodigd. Ik was echt super blij. Iedereen toonde begrip voor mijn ‘angst’ voor de allereerste holebifuif, mede omdat ik nog niet volledig out ben. Kris bood mij zelfs een shift aan samen met hem. Zo zou ik direct een paar nieuwe mensen leren kennen. Zonder enige twijfel nam ik de shift met beide handen aan.

Oké, ik moest echt doorgaan nu. Anders zou ik te laat aan het station zijn. Maar hoe nam ik nu afscheid? Gewoon dag zeggen en weglopen? Nee, ik nam mijn moed bijeen en deed iets wat mijn hetero-ik nooit zou gedaan hebben. Ik nam Kris vast en gaf hem een zoen op de wang. En niet enkel bij Kris, ik ging direct heel de groep af. Voor hun leek het zo normaal. Maar voor mij was het totaal iets nieuws.

Kris begeleide mij nog mee tot aan de deur. Ik stond buiten op de stoep en hij binnen in de deuropening. Hij vroeg me wat ik er van vond. Ik vertelde hem dat ik me echt super goed had geamuseerd en dat ik enorm blij was dat hij mij had overtuigd. Hij lachte, hij deed de rits van mij jas dicht.

Dat gebaar …. de (jas)rits toedoen van een jongen. Weer iets waar mijn hetero-ik niet voor te vinden was. Maar het was echt een gebaar van ‘zorg goed voor jezelf, kom veilig thuis! Het was fijn!’ Ofwel zoek ik het nu weer veel te ver. In ieder geval dat bleef me bij.

Ik wandelde met de grootste glimlach terug naar het station. Ik voelde me zo goed, echt zalig. Ik glimlachte continu en keek naar de sterren die ik kon zien. Het was zo een zalig gevoel, ik voelde me echt goed. Mijn avond kon niet meer stuk. Ik sms'te nog naar Kris om hem te bedanken, te laten weten dat ik er vrijdag zal zijn en om te zeggen dat ik mij ongelofelijk goed had geamuseerd.

Super avond gewoon! Echt!

Nota aan mezelf: Leer eens samenvatting te maken! Je schrijft een blogbericht, geen hoofdstuk! :-)

Nog een half uur en ik moest het huis uit als ik nog de bus naar Leuven wou halen. Ik was enorm nerveus. En vol twijfels was ik me aan het klaarmaken. Uiteindelijk stond ik na een kwartiertje volledig klaar. Het leek wel alsof mijn lichaam wou gaan maar mijn gedachten niet. Ik heb mezelf zo vaak de vraag gesteld: gaan of niet gaan? … Uiteindelijk stond ik buiten. De deur dicht, de keuze gemaakt. Mijn ouders waren niet thuis, ik had ze verteld dat ik iets ging drinken met vrienden en dat ze mij rond middernacht aan het station van Leuven mochten komen halen. Veel later mocht niet omdat we de volgende dag nog naar Nederland moesten gaan. Maar ik was al blij dat ze het toelieten.

De weg met de bus leek wel eindeloos. Op de hele busrit heb ik aan niets anders zitten denken dan aan die activiteit. Echt, ik streste mij gewoon kapot. Zelfs voor een examen heb ik minder stress. Kris (&Of) zou 10 minuutjes vroeger komen om al even kennis te maken met mij. Tot ik op de bus een sms'je van Kris kreeg waarin hij zei dat hij in de file stond en waarschijnlijk te laat ging zijn. De moed zakte zeer diep. Ik werd er zelfs wat lastig voor. Ik had zoveel zin om af te stappen en terug te keren naar huis. Maar ik was dan al zo ver met de bus dat ik evengoed eens kon gaan kijken hoeveel en wat voor volk er stond aan het station van Leuven.

Tien minuten voor tijd. Ik stond op een kleine 20 meter van de plaats waar we hadden afgesproken. Vreemd, er stond niemand. Ik begon me allerlei vragen te stellen: Zijn ze al weg? Was het wel om dit uur? Was dit echt wel de plaats waar ik moest zijn? Pfff… Ik was beter niet gekomen.

Ik ging maar staan op de plaats van afspraak. Daar stond ik dan, helemaal alleen. Het was ijskoud en al donker. Iedere minuut leek wel een uur te duren. Ik weet niet waarom maar ik kon wel huilen. Zoveel spijt dat ik al had dat ik was gekomen. Na een tijdje kwam er een jongen aangewandeld en bleef ook staan voor de Panos (de plaats van afspraak). Hij stond letterlijk 5 meter van mij. Ik keek hem aan maar hij keek naar de grond. Hoe moest ik nu zien te weten te komen of hij hier ook voor die activiteit was? Ik durfde het hem echt niet te vragen. Wat als hij daar voor iets totaal anders stond? Niet veel later kwam er een andere jongen aangewandeld die de jongen achter mij vriendelijk begroette met een hand. Ik keek weer eens naar achteren, hij riep, ‘Ben jij hier ook voor &Of?’. Wat was ik blij dat die jongen dat vroeg. Hij nodigde mij en nog een andere jongen (die ook voor de eerste keer naar een activiteit kwam) vriendelijk uit om bij hem en zijn vriend te staan. Zonder aarzelen liep zowel de nieuwe jongen als ik naar hen toe. Hij brak snel het ijs door wat vraagjes te stellen. Is dit jullie eerste keer? Studeren jullie nog? Hoe waren de examens geweest? Al snel ontstond er een tof gesprek. De spijt die ik had gecreëerd verdween langzaam maar zeker en maakte plaats voor een goed gevoel.

Ik was zo blij dat die jongens er zo … normaal uit zagen. Het waren jongens die ik zelf nooit als homo zou bekijken. Wat later kwam Kris aangewandeld. Luchtig maakte ze wat opmerkingen over zijn ‘te laat’ komen. Ik vertelde aan de groep dat ik met enorme zenuwen naar hier was gekomen. Ze stelde mij direct gerust met het feit dat ze allemaal de eerste keer enorm zenuwachtig waren. Dat het dus perfect normaal was.

Daar stonden we dan, 5 jongens op het plein van het station. Het leuke gesprek stelde mij helemaal op mijn gemak. Kris en de twee andere jongens maakt ons (de twee nieuwelinge) duidelijk dat er waarschijnlijk niemand anders zou komen opdagen. Ik vond het geen erg. Het was een klein leuk groepje waar ik mezelf enorm thuis voelde. Ze stelde voor om naar het holebihuis te gaan waar de activiteit doorging. Het was een korte maar koude wandeling. Vreemd genoeg was er geen minuut dat ons gesprek stilviel. De zenuwen waren nog niet helemaal weg, maar ik voelde me wel al een stuk geruster.

Vanavond, morgen, overmorgen…. Iedere keer gebeurt of zal er iets gebeuren dat mij zenuwachtig maakt. Voor de eerste keer is er bijna geen angst of schrik. Nee, ik wil naar die activiteit gaan, ik wil mij outen bij mijne pa, …. Alleen zijn het die zenuwen nog.

Voor de eerste keer deze week zijn mijn gedachten terug normaal, niet dat ze abnormaal waren maar wel totaal in de war. Dankzij de reacties en mails (dank je Pat!) van jullie voel ik me nu ook een stuk rustiger. Ik kan weer normaal slapen. Zonder uren te liggen woelen en pikkeren. Ik dacht dat de blog een hulpmiddel was om mezelf te helpen en dat is ook zo. Maar dat de reacties en mails z’n immense invloed zouden hebben had ik nooit gedacht.

Vanavond
Vanavond ga ik voor de allereerste keer naar een holebi-activiteit. Eerst was ik van plan om vrijdag naar een fuif te gaan. Maar de kans dat ik daar mensen leer kennen is kleiner dan op een activiteit. Vanavond is het een soort ontspanningsavond. Men heeft mij verteld dat er niet veel mensen op de activiteit aanwezig zullen zijn. Hooguit een 15 tal mensen. Dit komt doordat de activiteit heel laat is aangekondigd en omdat nog veel mensen examens hebben.  Ik vind het in ieder geval geen erg. In tegendeel ik krijg net meer zelfvertrouwen om er naartoe te gaan. Ze spreken af aan het station van Leuven. Hier ben ik enorm blij mee. Beetje een neutrale plaats… Of ik ga gaan of niet, zal uiteindelijk afhangen van de laatste minuten voor dat ik moet vertrekken. Maar de kans is groot dat ik ga. Kris (een jongen van &Of) gaat vanavond tien minuutjes vroeger komen voor mij. Zo moet ik niet direct heel de groep tegemoet lopen.

Woensdag (morgen)
Morgen ga ik samen met mijn papa naar Nederland. Ik ben van plan om daar tijdens het eten mij te outen. Klein minpuntje, in de buurt van onze bestemming is niet echt een eetgelegenheid. Dus de kans bestaat dat we niet gaan eten. Maar als ik de kans krijg om het hem te vertellen dan ga ik het woordje ‘homo’ niet gebruiken. Ik denk dat dat woord een beetje te direct is. Het idee om iets te doen met de zin ‘je gaat waarschijnlijk een schoonzoon krijgen’ blijft maar rondhangen in mijn hoofd. Waarschijnlijk zal het iets in die aard worden.

Donderdag (overmorgen)
Donderdag ga ik met een paar vrienden iets drinken om het einde van de examens te vieren. Melanie zal daar ook zijn. Ik zie haar dan voor het eerst na mijn outing. (Zie ‘Verjaardagsfeest Melanie’) Ik hoop dat ze het nu al beter aanvaard als toen. Mensen hebben (dankzij hun reacties) mij doen inzien dat vrienden ook soms tijd nodig hebben om het te aanvaarden. Net zoals ik ook tijd nodig had om mezelf te aanvaarden. Haar beste vriendin (Sofie) zegt dat ze nu heel positief tegenover mijn geaardheid staat. Maar ik zal pas volledig opgelucht zijn als ik het haar zelf hoor zeggen of als ik zie dat ze er geen probleem van maakt. Melanie betekend echt veel voor mij, vandaar dat ik wat zenuwachtig ben voor haar (tweede) reactie. Ik hoop alleszins dat het terug zoals vroeger wordt. Twee goede vrienden!

De warboel is weg in mijn hoofd en dit is opnieuw duidelijk te merken aan mijn blogberichten! :)

Deze ochtend was ik van plan om vrijdag naar een holebifuif te gaan in Leuven. Alleen had ik daar zelf enorm veel twijfels bij. Maar dankzij iemand van &of heb ik mij bedacht.

Morgenavond is er een soort van ontspanningsavond voor holebi’s. Ik denk dat dit een betere manier is om voor het eerst kennis te maken met andere holebi’s. En misschien vind ik daar wel iemand die mij eens wilt vergezellen naar een holebifuif.

Natuurlijk moet ik nog steeds alleen gaan naar die activiteit. En de kans dat ik iemand vind die met mij wilt meegaan is klein aangezien de activiteit morgenavond al plaatsvind.  
 
Ik hoop dat mijn papa niet moeilijk doet. Ik vrees dat hij namelijk liever zal hebben dat ik dinsdagavond thuisblijf vermits we woensdag in de vroege ochtend al naar Nederland vertrekken.

Mijn allereerste holebi-activiteit, outen bij papa en Melanie terugzien. Dit wordt een speciale maar drukke week.

Sinds vorige week zijn mijn examens gedaan en dat wilt dus zeggen veel vrij tijd! Meer tijd voor mezelf maar ook meer tijd voor mijn blog. Doordat ik nu niet heel de dag met school hoef bezig te zijn, hebben mijn gedachten veel meer tijd om over mezelf na te denken. Alleen worden de gedachten nu wat veel.

Ik zit nog met angst voor woensdag of ik heb mijn gedachten al op iets anders laten vallen. Nu vrijdag is er een fuif in Leuven (in de Lido) speciaal voor holebi’s. Een fuif die mijn gedachten niet meer loslaat. Die gedachte roept zoveel andere vragen en gevoelens op dat ik het hier even op een rijtje wil zetten.

Ergens wil ik niet naar een holebi-activiteit gaan omdat ik dan nog meer een label op mezelf plak. Dan druk ik mezelf echt de stempel van JA JIJ BEN HOMO! En dat is ook zo. Ik aanvaard dat label maar langs de andere kant wil ik dat label niet. Ik wil ‘gewoon’ kunnen zijn, net als iedereen.

Die activiteit is direct een fuif. En ik weet niet of dat wel de beste manier is om voor het eerst met andere homo’s in contact te komen. Misschien zou het beter zijn als ik eerst naar een rustigere activiteit ga of bijvoorbeeld eerst eens iets ga drinken in een holebicafe .

Ik snap mezelf echt niet meer. De ene dag wil ik me outen. De andere dag wil ik even niet bestaan. Nu wil ik plots naar een holebifuif gaan. En dit allemaal op z’n korte tijd. Ik ben al lange tijd over die fuif aan het nadenken. Het goede is dat de fuif in de winter plaatsvindt, het is buiten snel donder en ik hoop dat er minder kans is dat ik herkend wordt. Ik mag er niet aan denken wat er gebeurt als iemand me zou ontdekken of me op die fuif zou zien binnengaan. Leuven is niet heel groot en ik studeer daar al vanaf het tweede middelbaar. De kans dat ik op vrijdagavond iemand tegenkom die ik ken bestaat dus. Meestal werk ik op zaterdag, dus is op vrijdag uitgaan geen mogelijkheid. Alleen volgende zaterdag moet ik niet werken, vandaar dat het wel ideaal zou zijn om dan eens naar daar te gaan.

Ik zou kunnen wachten tot mijn gedachten wat meer gestabiliseerd zijn. Maar dan moet ik hoogstwaarschijnlijk weer werken op zaterdag en zie ik geen mogelijkheid om naar zo een activiteit toe te gaan. Maar dat is niet al. Als ik dan voor mezelf besluit om er naartoe te gaan dan kan ik toch moeilijk alleen gaan. Jammer genoeg ken ik geen andere homo’s. Pfff…. Ik zou dus alleen de stap moeten zetten. De stap om voor het eerst naar een holebi-activiteit te gaan.

Wat een gedoe allemaal in mijn hoofd! Ik slaag er zelfs niet in om een deftig blogbericht te schrijven.

Nu ik eraan denk! Ik ben helemaal geen fuifbeest. Heb misschien ooit eens naar een fuif of twee geweest en telkens vond ik het wel leuk maar niet speciaal. Misschien is het feit dat ik niet kan dansen een struikelblok waarom ik fuiven niet zo leuk vind.  Ik geef dus eerder de voorkeur aan ergens iets te gaan drinken. En toch … die fuif blijft maar in mijn gedachten.

Dit is officieel het meest ongestructureerde bericht ooit! :)

Ik weet niet waarom maar ik heb enorm veel zin om mij te outen bij mijn papa. Jammer genoeg heb ik nooit een moment dat ik alleen ben met mijn vader. Hij heeft een druk leven waardoor ik hem enkel ‘s ochtends een half uurtje zie aan de ontbijttafel en ‘s avonds als hij rond 21u thuiskomt. Het probleem is dan nog steeds dat hij nooit alleen is. Steeds loopt mijn mama of kleine broer daar ook wel ergens rond. Rond een uur of 23u is hij vaak nog aan het werk terwijl mijn broer en mama al gaan slapen zijn. Maar dan krijg ik ook niet de kans omdat hij te geconcentreerd aan het werken is of omdat hij dan zo moe is dat hij graag gaat slapen. Vandaar dat ik al weken aan het uitkijken ben naar een goed moment. En ik denk dat ik er één heb gevonden.

Nog niet zo lang bezit ik mijn eigen wagen. En wou al lang een ingebouwd navigatiesysteem. Na lang sparen en wachten gaan we het dan eindelijk laten inbouwen. Waar? In Nederland! Ik keek er eerst sterk tegenop om 4 uur lang (2 uur naar daar, 2 uur terug) in de auto te zitten. Maar misschien kan ik die 4 uur dat ik samen met mijn papa alleen ben wel nuttig gebruiken.

Nu woensdag gaan mijn papa en ik samen naar Nederland. We hopen rond 11 uur aan te komen op de locatie waar het systeem zal worden ingebouwd. Omdat dit enkele uren kan duren bestaat de kans dat we iets gaan eten. Gewoon in afwachting tot het systeem is ingebouwd. Nadien rijden we gewoon terug naar België. Ik zou het zo graag die dag proberen te vertellen. Dat is echt een van de weinige momenten waarbij ik voor enkele uren alleen met hem ben.

Het zou zo goed zijn mocht ik dan de moed vinden om het hem te vertellen. Hij is van heel de familie het meest open tegen en over andere (holebi’s, buitenlanders, …). Dus ik verwacht ergens wel dat hij positief gaat reageren. Ook heb ik een beter band met mijn vader dan met mijn moeder. Maar als hij negatief zou reageren dan kan ik de hoop op positieve reacties bij de rest van de familie wel vergeten.

Maar nu zit ik echt wel met vragen. Als we iets gaan eten, hoe begint ik in godsnaam dat gesprek. En hoe zou ik het hem vertellen? Ook vraag ik me af wat ik moet doen als we niets gaan eten. Zou ik het hem dan gewoon vertellen in de auto? Maar ja, ergens heb ik dan weer schrik dat zijn reactie zo hevig zou zijn dat hij onoplettend zou worden op de baan.

Op dit moment heb ik echt zin om het hem te vertellen! Maar ik zou er nog niet van verschieten mocht ik woensdag braafjes zwijgen.

Vorige week heb ik voor mezelf de ‘lieg niet maar wees neutraal’ regel ingeroepen. Vastbesloten was ik om die vanaf dan toe te passen. Maar toch lukt het mij niet altijd even goed om me eraan te houden.

Naar goede gewoonte was het gisteren de maandelijkse vergadering van het Rode Kruis. Wie zich nu een beeld vormt van een groep gepensioneerde vrijwilligers is goed mis. Veertig procent van de vrijwilligers zijn onder de dertig jaar en een kleine twintig procent is gepensioneerd. Tijdens de vergadering kreeg ik een sms, onder tafel was ik de sms aan het beantwoorden. Tot Agnes (die naast mij zat) vroeg: “Ah, nieuws van de vriendin?”. Dit was nu zo een perfect moment om mij te outen! Iets in de aard van “Laat die IN van vriendin er maar af!” of “Ja, maar het is geen meisje!” zou perfect geweest zijn. Weliswaar moet ik dan nog eerst een vriend hebben. Maar door de stilte van de vergadering  durfde ik het niet zeggen.

In plaats van dan neutraal te reageren, reageerde ik  positief met de zin “Was het maar waar!”. Achteraf heb ik me het wat beklaagd. Maar het was eruit voor ik het wist. Mij houden aan die regel is toch moeilijker dan verwacht! Ik heb jarenlang steeds positief op dit soort vragen gereageerd om maar niet op te vallen als homo. Misschien is dat een soort automatisme geworden… Een automatisme om mijn echte IK niet te verraden. Maar het is echt tijd geworden om dit los te laten en eindelijk mijn echte IK te kunnen zijn. Nu zit ik nog steeds met een soort van schaamte om te zeggen dat ik liever een vriend heb in plaats van een vriendin. Hoewel ik eigen fier zou moeten zijn. En met een zeker trots zou ik het willen vertellen … alleen … dat ene onbekende muurtje houd me tegen.

Bijna twee maand geleden begon ik met deze blog. Ik hoopte toen dat ik op een dag tegen iedereen, zonder probleem zou kunnen zeggen: 'Ja ik ben homo, 100% gay.'. Jammer genoeg is dit vandaag de dag nog niet het geval. Maar ik sta er al dichterbij. In het begin wist niemand het, vandaag de dag weten acht mensen het. Het is misschien een miniem aantal als je weet hoeveel mensen een gemiddeld persoon tegenkomt in zijn leven. Maar het is een begin…

In die acht personen zitten wel enkele van mijn beste vrienden. Vrienden waarvan ik wist dat ze goed gingen reageren. Natuurlijk zijn er nog veel mensen waarvan ik niet weet hoe ze zullen reageren of erger, waarvan ik weet dat ze niet al te blij zullen zijn. Mijn eigen familie bijvoorbeeld. Allemaal stuk voor stuk rasechte garagisten! Lekkere wijven, veel seks en dus zeker geen jeanetten! Ik heb dus nog heel wat werk. En de blog zal dus nog een tijdje dienst mogen doen.

Deze blog betekend echt heel veel. Hier staat niet alleen een hoop persoonlijke gebeurtenissen op,   het heeft ook mijn leven enorm beïnvloed. Ik heb voor het eerst andere holebi’s leren kennen. Al was het maar kort via Messenger, een korte mail of een simpele reactie… Waarvan ik vroeger dacht dat ik er alleen voor stond, dat er in mijn leefomgeving geen andere homo’s waren. Merk ik nu dat ik er totaal niet alleen voorsta. Ook is het nu makkelijker om over mijn leven en alles wat rond het homo zijn draait na te denken. Ik verplicht mezelf om al de gebeurtenissen te ordenen om ze zo te kunnen neerschrijven en dit zorgt ervoor dat de warboel in mijn hoofd ook aan het verdwijnen is. Waarvan ik vroeger soms uren wakker over lag te denken, kan ik nu simpel verwerken door het hier te vertellen en door erover te praten met de mensen die mij nu ‘echt’ kennen.

Ik kijk enorm uit naar de dag dat ik als een gelukkige, vrije homo kan rondlopen en dat ik niet meer moet liegen. Er zijn zoveel mensen die op hun 19 zich al geout hebben en dolgelukkig zijn. Die hand in hand lopen met een mooie jongen of zonder problemen naar een activiteit van een holebigroep gaan.

De wil is zeer zeker om ook zo een gelukkig leven te leiden, de moed daarentegen…

Waarom associëren bijna alle hetero’s homo’s met verwijfde jongens die roze kleding dragen, zich gedragen en spreken als een meisje en een slap handje hebben? Logisch dat we de bijnaam jeanetten krijgen. Ergens wordt ik er kwaad van dat door die paar verwijfde homo’s het hele imago van de gewone homo wordt verpest. Plots zijn alle  andere homo’s ook verwijfd.

Vandaag zat ik op de bus naar Leuven. Op de rij voor mij zaten twee jonge gasten. Duidelijk was te horen hoe ze over homo’s aan het praten waren! Nog een rij voor hun aan de andere kant van de bus zat een jong homokoppeltje. Ergens was ik jaloers op het geluk van het koppeltje. De jonge gasten voor mij deden grove uitspraken over het jonge koppeltje. “Choco’s zijn ziek! We moesten ze uitroeien! Vuile choco’s!”. Gelukkig riepen ze het niet door de bus en bleef het bij een gesprek onder hun. Ik hoop voor het mooie koppeltje dat ze het niet hoorde!

In de middengang van de bus stond een jongen recht. Hij volgde duidelijk het gesprek tussen de twee jonge gasten voor mij. Kort keek hij zelfs even naar mij en glimlachte hij kort. Ik weet niet hoe, maar ik kon duidelijk van zijn gezicht aflezen dat hij mij de boodschap wou doorgeven van: “Trek het je niet aan.” De korte optrekking van zijn schouders en zijn glimlach deden mij zeker worden van mij gedachten.

Die jongen in de middengang was volgens mij ook homo. De manier waarop hij achteraf keek naar het homokoppel zei genoeg. Maar het feit dat die jonge gasten niets over de jongen in de middengang zeiden zegt maar weer eens genoeg. Hadden die 2 jongens elkaar niet vastgepakt dan durf ik wedden dat de jongens voor mij niet eens zouden doorhebben dat het koppeltje homo’s zouden zijn.

De paar mensen waartegen ik mij heb geout gaven vaak de reactie van ‘dat had ik niet in u gezien.’. Maar dan vraag ik mij soms af wat had je dan moeten zien? De verwijfde ‘kentekenen’? Leer nu toch eens dat niet alle homo’s verwijfd zijn. Een hetero is volgens mij niet in staat om een ‘normale’ homo uit een groep hetero’s te halen. Ik hoop dat het imago van de homo’s ooit veranderd. Want als je nu aan een hetero vraagt om een homo te beschrijven dan durf ik wedde dat een van de elementen uit mijn eerste zin van de blog erin aanwezig zijn.

Jammer… waarschijnlijk is dit ook één van de oorzaken waarom het outen zo lastig is.

Coming out en MSN, het is een combinatie die goed samen gaat. Vandaag had ik een gesprek met Lise. Zelf zou ik er nooit zomaar over beginnen. Maar tijdens het gesprek deed er zich wel een mooie kans tot outing voor. En ja, die heb ik dan maar ten volle benut.

Lise: ah zeg, u haren zijn kei mooi!!!!
Lise: ni korter laten knippen :D

William: hahahaha :D
William: waar komt gij nu mee af :D

Lise: ja :P het viel mij op da die lengte mooi was

William: u haar was ook mooi :D

Lise: ale bedankt :D
Lise: ma echt william zo laten hé

William: :P
William: zal het doen :D

Lise: kei goe!
Lise: ge zult dan wel binnenkort aan een meiske geraken :D

William: liever ne jongen :D

Lise: wat ? :P

William: ;)

Lise: oei da heb ik nu toch wel ni in u gezien ;)
Lise: gij hebt verborgen talenten :)
Lise: zijn er zo nog meer dingen da'k moet weten?

William: :D:D
William: Nee, nu kende mij volledig :D

Lise: :D
Lise: Nja ik ken nog wel ne gast van "uw soort" ;) hij heeft zwart haar

Dit soort gesprekken kunnen mij dag echt goed maken. Hoewel ik het hun liever in het echt vertelt is het soms sneller en makkelijker online. Wat mij wel is opgevallen bij mezelf is dat ik zelf geen moment meer vastleg om het hun te vertellen. Ik wacht gewoon een goed moment af. Dan hoeft het ook geen serieus gesprek te zijn dat begint met: “Ik moet je iets vertellen!”. 

Ik ben zo blij dat ik allemaal super positieve reacties heb gekregen! Hopelijk kan dit zo nog even doorgaan…

Ik heb er lang over moeten nadenken, maar ben er dan toch uit geraakt. Vanaf vandaag is het gedaan met liegen. Allé, toch over mijn geaardheid. Nick is iemand die sinds enkele weken mij bijstaat met zijn raad. Misschien betekend een reactie voor vele mensen niet bijzonder veel. Maar zijn reacties zijn niet zomaar reacties, ze helpen mij vooruit, zorgen ervoor dat ik me begrepen voel en ze maken duidelijk dat ik zeker niet de enigste ben in de wereld met mijn ‘probleem’.
Nick bracht me het voorstel van de 'lieg niet maar wees neutraal' regel. Na er goed te hebben over nagedacht ga ik ze vanaf vandaag toepassen. Iedere keer wanneer er iets negatief wordt gezegd over homo’s ga ik neutraal of negatief reageren. Wanneer ze dus nog eens beginnen te praten over mijn toekomstig lief met haar grote … ogen, zal ik er neutraal op reageren of zelfs proberen wat negatief erop te reageren.

Wanneer ik de kans krijg en er genoeg moed voor heb ga ik me vanaf nu direct proberen te outen. Alleen nu nog zien wat het geeft in de realiteit. Wat als mensen van mij klas zeggen: ‘Das wel een heel lekkere daar he, vindt ge ni?’. Wat dan? Negatief reageren zal er niet direct inzitten, dat staat bijna gelijk aan outen. Wel kan ik neutraal reageren, door te doen alsof ik het niet gehoord heb. Maar wat als ze het dan nog een keertje vragen?
We zullen wel zien wat de toekomst brengt. Hopelijk is het een goede beslissing, ik sta er alleszins 100% achter. En ik ben blij dat ik de beslissing heb genomen. Ik ben er zeker van dat het mijn leven een stukje zal vergemakkelijken doordat ik niet meer hoef te liegen. Achteraf kan ik dan ook zeggen dat ik het nooit ontkend hebt…

Nee hoor, ik heb me niet geout bij mijn ma. Integendeel, sinds vandaag vind ik het zelf nog lastiger. Daarnet zaten we met heel het gezin achter tv. Op tv was te zien hoe een jonge koppeltje trouwde. De bruid en bruidegom gaven ieder apart aan hun mama een boeket bloemen voor de jarenlange goede zorg en opvoeding. Als teken dat hun kind nu voor goed het ouderlijke nest verlaat. Mijn eigen ma kreeg het moeilijk. Ze zei het volgende: “Dat ga ik ook nog ooit meemaken hè jongen (ze keek naar mij)! En iedereen zal dan ook aanwezig zijn in de kerk. En als u vrouwtje dan het wat te druk heeft dan moogt ge u kinderen altijd naar hier brengen he, bij hun oma hè!”. Wat kon ik dan anders dan daar blij op in te stemmen.

Mijn ma zou zo graag hebben dat ik trouw met een lief meisje voor de kerk. En dan liefst nog dat ze veel kleinkinderen heeft. Pfff.. Hier heb ik het echt moeilijk mee. Ik heb het moeilijk met het feit dat ik niet haar droom zal kunnen vervullen. Hoe graag ik het ook zou willen.

Ik vrees dat hier niet veel aan valt te doen! Veel over piekeren! Te veel! …

Woensdagavond, de les was gedaan om 18.40u. De leerkracht liep de deur uit en zei: “Doen jullie het licht uit als je het lokaal verlaat?”. Een duidelijke ja van Jeroen stelde de leerkracht tevreden.

Het lokaal was leeg. Enkel Jeroen, Ludovic (die was gebleven voor de steun) en natuurlijk mezelf waren nog aanwezig. Hij zat twee rijen voor mij. Ik zat naast Ludovic op de achterste rij. Hoe moest ik nu godsnaam zijn emailadres vragen. Ik besloot om het simpel te houden en gewoon zijn emailadres te vragen voor school. “Jeroen!” riep ik. “Wat is jouw emailadres? Ik verzamel namelijk iedereen zijn emailadres van de klas, is handig als we iets aan elkaar moeten laten weten of als we vragen hebben.” Jeroen stond recht en liep naar me toe. Hij gaf me zijn emailadres en vertelde erbij dat hij nooit online komt, wel kijkt hij af en toe eens zijn mails na. Ik knikte en bedankte hem met een korte ‘merci’. Hij liep terug naar zijn plaats en begon zijn spullen in te pakken. Lap he! Oke, ik moest iets anders zien te verzinnen. Via mail zou wat lastig zijn! Ondertussen waren Ludovic en Jeroen al klaar met hun spullen te pakken. Snel haastte ik mij om samen met hun de school te kunnen verlaten.

We liepen door de gang van het derde verdiep naar de uitgang. Ik werd enorm zenuwachtig. Ik zei: “Jeroen, ik wou het u eigenlijk via msn vertellen maar vermits ge daar nooit op komt zal ik het u nu vertellen. Twee dagen geleden zei ge: ‘Ik weet wel dat ge 100% hetero zijt’. Maar dat is eigenlijk niet zo.”. Ik hoopte dat dit voldoende zou zeggen en wachtte. Jeroen zijn reactie was vreemd. Hij lachte niet, was ook niet kwaad. Hij liep gewoon door. Plots keek hij naar mij en zei: “Echt? Ik dacht het wel een beetje maar durfde u toch niet te beledigen. Maar ik ben blij dat je het mij vertelt. Wees gerust, het blijft tussen ons”.

Verder zwegen we tot we buiten waren. Mijn hart bleef maar snel slaan. Ik voelde het zo kloppen.  Buiten zei hij: “Het is misschien best dat je het ook aan de andere vertelt.” “Jaja zeker, alleen weet ik niet zo zeker of ze allemaal zo positief als jouw gaan reageren!” antwoorde ik. Hij stelde mij gerust met het feit dat iedereen nu wel volwassen genoeg was om mij te aanvaarden zoals ik ben! Niet veel later zeiden we elkaar gedag en gingen we onze eigen kant uit. Ludovic was alvast blij voor mij. Zelf was ik ook heel opgelucht! Hoewel ik zijn enorm koude reactie wat vreemd vond! Maar hij reageerde niet slecht! Hij zei zelfs dat hij blij was dat ik  het hem vertelde.

Ik heb hem daarnet nog een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat ik heel blij was dat hij zo reageerde. Ik heb hem wel nog eens gevraagd om het voor hem te houden en dus niet door te vertellen aan de andere. Misschien wat overbodig, maar ik voel me er toch iets meer gerustgesteld bij.

Deze middag zat iedereen van onze klas gezamenlijk aan tafel in de refter. In de gesprek tussen Jeroen en mezelf ging het over holebi’s. Jeroen zei: “Ik weet wel dat ge 100% hetero zijt, maar stel nu dat je homo zou zijn……”.

Ik had enorm veel zin om hierop iets te antwoorden in de aard van: “Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn".”. Maar doordat het er zoveel volk aan de tafel zat liet ik het maar voor wat het was. Ik zat daarnet nog te denken of ik het nu zou moeten zeggen of niet.
Jeroen is een eerlijke jongen. Ik zou het hem graag zeggen. Als ik één van deze dagen de kans krijg om het hem in privé te zeggen dan zal ik het proberen.
Misschien zou ik het via MSN kunnen vertellen. Want in de les zijn er steeds andere mensen bij en buiten het school zie ik hem ook niet. Iedere woensdag blijft Jeroen tot als laatste in het lokaal. De les is vaak vroeger gedaan dan 19u, maar zijn ouders komen hem pas halen om 19u. Daarom blijft hij vaak  doorwerken tot 19u, anders moet hij buiten toch maar wachten in de kou. Misschien is het dan wel een goed moment om hem erover aan te spreken en eventueel zijn emailadres te vragen.

Iedereen kent het wel, de typische familiefeesten met Kerstmis en Nieuwjaar. De opa, de oma, de tante, je neefjes, …. iedereen is er op aanwezig. Bij mij thuis is dat niet anders. Met Nieuwjaar was het een familietentje bij mij oma. Een vraag die ik ieder jaar naar mijn hoofd krijg geslingerd: En hebt ge nog een lief? Dit jaar was de vraag ook weer van de partij. Mijn oma vroeg me: “En William, hebt gij nog een meisje gevonden?”. Ik zei kort neen en at rustig verder. Mijn nonkel; zowat de grapjas van de familie zei plots: “Of ge wilt het niet zeggen!”.

Heel de familie begon te lachen en te fantaseren over mijn knap en lekker (vrouwelijk) lief. Hoe vaak heb ik het wel niet mogen horen: “Ge moogt het ons vertellen hoor!”, “Tis zeker een knappe?”, “Ma ik begrijp u ze, ge moet da ni allemaal vertellen!”. Ik werd er gewoon onnozel van! Moeten ze dat nu iedere keer zeggen ja! Het is nog ni moeilijk genoeg! Grrrr…. Z’n gesprekken maken mij zo lastig! Maar ergens kan ik niet ontkennen dat het mijn eigen fout niet is. Moest ik mij geout hebben, zouden ze misschien zo niet reageren. Ik wil het hun wel vertellen, maar hoe?

Ik hoop ergens dat andere homo’s in de wereld hetzelfde meemaken. Gewoon om een bevestiging te krijgen dat niet alleen mijn familie zo reageert. Natuurlijk wens ik het niemand toe! Want het verpest je hele dag. Tot ‘s avonds laat heb ik zitten na te denken over mezelf.