Vanavond, morgen, overmorgen…. Iedere keer gebeurt of zal er iets gebeuren dat mij zenuwachtig maakt. Voor de eerste keer is er bijna geen angst of schrik. Nee, ik wil naar die activiteit gaan, ik wil mij outen bij mijne pa, …. Alleen zijn het die zenuwen nog.
Voor de eerste keer deze week zijn mijn gedachten terug normaal, niet dat ze abnormaal waren maar wel totaal in de war. Dankzij de reacties en mails (dank je Pat!) van jullie voel ik me nu ook een stuk rustiger. Ik kan weer normaal slapen. Zonder uren te liggen woelen en pikkeren. Ik dacht dat de blog een hulpmiddel was om mezelf te helpen en dat is ook zo. Maar dat de reacties en mails z’n immense invloed zouden hebben had ik nooit gedacht.
Vanavond ga ik voor de allereerste keer naar een holebi-activiteit. Eerst was ik van plan om vrijdag naar een fuif te gaan. Maar de kans dat ik daar mensen leer kennen is kleiner dan op een activiteit. Vanavond is het een soort ontspanningsavond. Men heeft mij verteld dat er niet veel mensen op de activiteit aanwezig zullen zijn. Hooguit een 15 tal mensen. Dit komt doordat de activiteit heel laat is aangekondigd en omdat nog veel mensen examens hebben. Ik vind het in ieder geval geen erg. In tegendeel ik krijg net meer zelfvertrouwen om er naartoe te gaan. Ze spreken af aan het station van Leuven. Hier ben ik enorm blij mee. Beetje een neutrale plaats… Of ik ga gaan of niet, zal uiteindelijk afhangen van de laatste minuten voor dat ik moet vertrekken. Maar de kans is groot dat ik ga. Kris (een jongen van &Of) gaat vanavond tien minuutjes vroeger komen voor mij. Zo moet ik niet direct heel de groep tegemoet lopen.
Woensdag (morgen)
Morgen ga ik samen met mijn papa naar Nederland. Ik ben van plan om daar tijdens het eten mij te outen. Klein minpuntje, in de buurt van onze bestemming is niet echt een eetgelegenheid. Dus de kans bestaat dat we niet gaan eten. Maar als ik de kans krijg om het hem te vertellen dan ga ik het woordje ‘homo’ niet gebruiken. Ik denk dat dat woord een beetje te direct is. Het idee om iets te doen met de zin ‘je gaat waarschijnlijk een schoonzoon krijgen’ blijft maar rondhangen in mijn hoofd. Waarschijnlijk zal het iets in die aard worden.
Donderdag (overmorgen)
Donderdag ga ik met een paar vrienden iets drinken om het einde van de examens te vieren. Melanie zal daar ook zijn. Ik zie haar dan voor het eerst na mijn outing. (Zie ‘Verjaardagsfeest Melanie’) Ik hoop dat ze het nu al beter aanvaard als toen. Mensen hebben (dankzij hun reacties) mij doen inzien dat vrienden ook soms tijd nodig hebben om het te aanvaarden. Net zoals ik ook tijd nodig had om mezelf te aanvaarden. Haar beste vriendin (Sofie) zegt dat ze nu heel positief tegenover mijn geaardheid staat. Maar ik zal pas volledig opgelucht zijn als ik het haar zelf hoor zeggen of als ik zie dat ze er geen probleem van maakt. Melanie betekend echt veel voor mij, vandaar dat ik wat zenuwachtig ben voor haar (tweede) reactie. Ik hoop alleszins dat het terug zoals vroeger wordt. Twee goede vrienden!
De warboel is weg in mijn hoofd en dit is opnieuw duidelijk te merken aan mijn blogberichten! :)
Een reactie posten