Woensdagavond, de les was gedaan om 18.40u. De leerkracht liep de deur uit en zei: “Doen jullie het licht uit als je het lokaal verlaat?”. Een duidelijke ja van Jeroen stelde de leerkracht tevreden.
Het lokaal was leeg. Enkel Jeroen, Ludovic (die was gebleven voor de steun) en natuurlijk mezelf waren nog aanwezig. Hij zat twee rijen voor mij. Ik zat naast Ludovic op de achterste rij. Hoe moest ik nu godsnaam zijn emailadres vragen. Ik besloot om het simpel te houden en gewoon zijn emailadres te vragen voor school. “Jeroen!” riep ik. “Wat is jouw emailadres? Ik verzamel namelijk iedereen zijn emailadres van de klas, is handig als we iets aan elkaar moeten laten weten of als we vragen hebben.” Jeroen stond recht en liep naar me toe. Hij gaf me zijn emailadres en vertelde erbij dat hij nooit online komt, wel kijkt hij af en toe eens zijn mails na. Ik knikte en bedankte hem met een korte ‘merci’. Hij liep terug naar zijn plaats en begon zijn spullen in te pakken. Lap he! Oke, ik moest iets anders zien te verzinnen. Via mail zou wat lastig zijn! Ondertussen waren Ludovic en Jeroen al klaar met hun spullen te pakken. Snel haastte ik mij om samen met hun de school te kunnen verlaten.
We liepen door de gang van het derde verdiep naar de uitgang. Ik werd enorm zenuwachtig. Ik zei: “Jeroen, ik wou het u eigenlijk via msn vertellen maar vermits ge daar nooit op komt zal ik het u nu vertellen. Twee dagen geleden zei ge: ‘Ik weet wel dat ge 100% hetero zijt’. Maar dat is eigenlijk niet zo.”. Ik hoopte dat dit voldoende zou zeggen en wachtte. Jeroen zijn reactie was vreemd. Hij lachte niet, was ook niet kwaad. Hij liep gewoon door. Plots keek hij naar mij en zei: “Echt? Ik dacht het wel een beetje maar durfde u toch niet te beledigen. Maar ik ben blij dat je het mij vertelt. Wees gerust, het blijft tussen ons”.
Verder zwegen we tot we buiten waren. Mijn hart bleef maar snel slaan. Ik voelde het zo kloppen. Buiten zei hij: “Het is misschien best dat je het ook aan de andere vertelt.” “Jaja zeker, alleen weet ik niet zo zeker of ze allemaal zo positief als jouw gaan reageren!” antwoorde ik. Hij stelde mij gerust met het feit dat iedereen nu wel volwassen genoeg was om mij te aanvaarden zoals ik ben! Niet veel later zeiden we elkaar gedag en gingen we onze eigen kant uit. Ludovic was alvast blij voor mij. Zelf was ik ook heel opgelucht! Hoewel ik zijn enorm koude reactie wat vreemd vond! Maar hij reageerde niet slecht! Hij zei zelfs dat hij blij was dat ik het hem vertelde.
Ik heb hem daarnet nog een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat ik heel blij was dat hij zo reageerde. Ik heb hem wel nog eens gevraagd om het voor hem te houden en dus niet door te vertellen aan de andere. Misschien wat overbodig, maar ik voel me er toch iets meer gerustgesteld bij.
Heb ook zo'n paar 'kille' reacties gehad hoor, eigenlijk zijn die ideaal ;-)
In mijn ogen zien die mensen het als iets normaals en doen niet speciaal enthousiast erover. En zo moet het in de toekomst, het moet iets normaal zijn, iets wat ge niet moet gaan vertellen aan iedereen dat ge kent.
Allé volgens mij dan toch :p
Nog eens bedankt voor je blog, altijd aangenaam om zulke zaken te lezen ;-)
Hey Nick,
Ik heb het inderdaad nog niet zo bekeken. Maar zijn koude reactie was achteraf gezien ideaal.
Het is fijn om bevestiging te krijgen dat ik er niet alleen voor sta. :)
William
Ge moest eens weten hoeveel er niet rondlopen, ik blijf er van verschieten :p en er zijn er ook nog een hele hoop niet uit het 'milieu' (niet dat het 'milieu' slecht is hoor). Maar toen ik me dat realiseerde stelde me dat toch wat gerust :-)
Nick