Vanaf het station was het een kleine 10 minuten stappen. Plots stopte de groep bij een deur. Een doodgewone deur van een gewoon rijhuis in Leuven. Is dit het holebihuis? Ik verwachtte een huis dat volledige roos geschilderd was en dat vol regenboogvlaggen hing. Wow, dit had ik echt niet verwacht. Terwijl Kris de deur aan het openen was keek ik eens naar de bovenste verdieping, op het raam hing een stikker van het holebihuis. Was dat al? Ik ben al zo vaak voorbij dat huis gekomen en het was me nog nooit opgevallen dat het een holebihuis was. Ik was echt super blij. Gewone jongens, een gewoon huis … ja, dit is echt wat ik wilde!
We liepen langs een smalle trap naar de eerste verdieping. Daar was een klein zaaltje dat vrolijk en modern was aangekleed. Kris en de twee andere jongens probeerde de verwarming op te zetten. Tot hun eigen verbazing lukt dat niet. Het was grappig om te zien, 5 jongens en niemand dat een verwarming aankreeg. Een van de jongens kreeg een sms dat er nog twee mensen op komst waren. Een van die twee mensen was een meisje. Iedereen hoopte dat het meisje de verwarming zou aankrijgen. In de tijd dat we aan het wachten waren op die mensen deed een van de jongens een korte uitleg over &Of. Ondertussen keer iedereen iets te drinken. Nog voor hij volledig uitgesproken was hoorde we beneden de deur open gaan. De twee mensen waren daar. En opnieuw, een doodgewone jongen en een doodnormaal meisje kwamen het zaaltje binnengewandeld.
Onze hoop dat het meisje de verwarming zou aankrijgen was te vergeefs. Maar ze loste het wel op een ludieke manier op door te zeggen: “Jullie krijgen het wel warm van mij…”. De luchtige grapjes en het proberen aankrijgen van de verwarming zorgde voor een zeer ontspannen, losse en rustige sfeer.
Kris stelde voor om beneden te gaan zitten. Op de gelijksvloer was een café. Het enige echte holebicafé; de Rocco. Het was er een heel stuk warmer als boven en er werd direct wat sfeer gecreëerd door de muziek op te zetten. Alle stoelen stonden op tafel, dus al snel werden de stoelen van de tafels gehaald en iedereen nam plaats aan een tafel in het midden van het café.
Nu volgende een drietal uren van spelletjes spelen. Ja hoor, gewoon gezelschapspelletjes. Zoals weerwolven en een spel waarbij iemand bekende mensen moest omschrijven en de andere moesten die persoon raden. Het kan misschien kinderachtig klinken maar ik vind het echt tof. De vele (gratis) drank deden iedere spelletje uitdraaien in een activiteit waarbij iedereen zich amuseerde en continu aan het lachen was. Naar mate de avond langer werd kwamen er nog meer mensen toe. Tussen de spelletjes door leerde ik een aantal nieuwe mensen kennen. De spelletjes zelf zorgde er ook voor dat er onderling werd gecommuniceerd zonder dat het geforceerd was. Zo he b ik een andere homo leren kennen die dezelfde richting studeert in het Departement Gezondheidszorg & Technologie studeert. Ik dacht echt dat ik daar de enigste homo zou zijn. Grappig was dat die jongen net hetzelfde dacht.
Het was bijna middernacht, ik moest stilaan vertrekken naar het station. Net op het moment dat ik hieraan dacht zei Kris: ‘Ik ga maar eens vertrekken’. Zo, was dat even mooi meegenomen. Zo moest ik niet gaan vertellen tegen de groep dat ik wilde vertrekken. Ik had wat schrik dat ze zouden denken dat ik het niet fijn zou vinden.
Ik stond ook recht en zei dat ik ook maar eens doorging. In het midden op de grond lag nog een balpen en een boekje van het vorige gezelschapsspel. Kris raapte de balpen op en vertelde dat die voor mij was, tot hij zag dat ze beschadigd was. Hij zei: ‘Wacht ik haal je even een nieuwe!’ Ondertussen was één van de meisjes al snel haar balpen gaan halen uit haar jas. Ze gaf ze aan mij. Het was een balpen van &Of. Ik kwam direct op het idee om die balpen eens thuis op tafel te leggen. Nuja, het zal waarschijnlijk enkel bij het idee blijven. Ik zat met nog een vraag, ze lag op het puntje van mij tong. Ik zocht een moment uit dat het even wat stil was, niet echt makkelijk als je zo een toffe groep voor je hebt. Die zwijgen echt geen minuut. Eindelijk, een geschikt moment. “Euh… Gaat er iemand van jullie toevallig naar die fuif vrijdag? Ik zou wel willen gaan maar het is mijn allereerste holebifuif..”.
Zo goed als iedereen kwam vrijdag naar de fuif. Ik was echt super blij. Blijkbaar was er eerder die dag van de fuif ook een receptie voorzien, om het ijs wat te breken werd ik daarop uitgenodigd. Ik was echt super blij. Iedereen toonde begrip voor mijn ‘angst’ voor de allereerste holebifuif, mede omdat ik nog niet volledig out ben. Kris bood mij zelfs een shift aan samen met hem. Zo zou ik direct een paar nieuwe mensen leren kennen. Zonder enige twijfel nam ik de shift met beide handen aan.
Oké, ik moest echt doorgaan nu. Anders zou ik te laat aan het station zijn. Maar hoe nam ik nu afscheid? Gewoon dag zeggen en weglopen? Nee, ik nam mijn moed bijeen en deed iets wat mijn hetero-ik nooit zou gedaan hebben. Ik nam Kris vast en gaf hem een zoen op de wang. En niet enkel bij Kris, ik ging direct heel de groep af. Voor hun leek het zo normaal. Maar voor mij was het totaal iets nieuws.
Kris begeleide mij nog mee tot aan de deur. Ik stond buiten op de stoep en hij binnen in de deuropening. Hij vroeg me wat ik er van vond. Ik vertelde hem dat ik me echt super goed had geamuseerd en dat ik enorm blij was dat hij mij had overtuigd. Hij lachte, hij deed de rits van mij jas dicht.
Dat gebaar …. de (jas)rits toedoen van een jongen. Weer iets waar mijn hetero-ik niet voor te vinden was. Maar het was echt een gebaar van ‘zorg goed voor jezelf, kom veilig thuis! Het was fijn!’ Ofwel zoek ik het nu weer veel te ver. In ieder geval dat bleef me bij.
Ik wandelde met de grootste glimlach terug naar het station. Ik voelde me zo goed, echt zalig. Ik glimlachte continu en keek naar de sterren die ik kon zien. Het was zo een zalig gevoel, ik voelde me echt goed. Mijn avond kon niet meer stuk. Ik sms'te nog naar Kris om hem te bedanken, te laten weten dat ik er vrijdag zal zijn en om te zeggen dat ik mij ongelofelijk goed had geamuseerd.
Super avond gewoon! Echt!
Nota aan mezelf: Leer eens samenvatting te maken! Je schrijft een blogbericht, geen hoofdstuk! :-)
Dat is toch helemaal niet erg dat je zo uitgebreid schrijft? Ik vind het zo veel leuker om het te lezen.
- Jonathan Mertens.
Ik ook =D
hej
het is echt leuk om te lezen, liever een heel hoofdstuk waarin je als lezer wordt "meegenomen", dan een klein berichtje dat men gauw even over leest..
Echt leuk verhaal, 't is positief precies zo even een andere wereld "binnen te stappen"..:)
Mooi !
Heel detail gericht
hopelijk viel je eerste fuif wat mee ;)
Dank je wel,
Ik had wat verwacht dat lange teksten zouden tegensteken. Maar het is fijn om te weten dat ik alles languit mag blijven opschrijven.
@Tim: Het is echt een totaal andere wereld. Ook als je kijkt naar de omgang van mensen, de jongens zijn even handtastelijk bij de meisjes daar dan 2 vriendinnen in de heterowereld.
De sfeer is er in het algemeen ook veel gemoedelijker. Ze vormen veel minder 'groepjes' zoals bij hetero's.
Allemaal enorm bedankt,
Zo een reactie doet veel meer dan ik zelf had kunnen denken.
William
uhu, net waarom ik véél liever naar een holebifuif ga, dan een heterofeestje.. niet omdat ik zo geweldig gezellig segregerend 'homo wil doen' (feestjes waar geen meiden zijn, of zogenaamde 'blotebastenfeestjes' mijd ik als de pest), of dat ik daar iemand wil versieren ofzo.. maar de sfeer is er gewoon veel leuker, je voelt je veel meer op je gemak, de muziek is vaak wat dansbaarder, en er wordt meer gedanst door jongens.. en het maakt ook niet uit hoe je danst of wat je aanhebt - in zo'n diverse groep voel je je makkelijker 'aanvaard' ofzo
al is het wel even wennen aan al de onderzoekende blikken van jongens, dat doet in het begin wel wat vreemd..
-roel
Het was zo raar, ik kon zonder probleem naar jongens kijken. Niemand keek vreemd. De jongen naar wie ik keek, keek nog terug ook.
Echt vreemd, heb mezelf zo een fliterend oogcontact met jongens altijd verboden. En nu kon ik gewoon weg heel de zaal bekijken. Echt super tof!
Hey William... Ik ben toevallig op je blog terechtgekomen.
Om dit hier zo te lezen, daar voel ik me echt super bij! Je bent heel welkom op alle volgende &ofactiviteiten en ik krijg het er warm van dat ik iets voor jou heb kunnen betekenen in de voorbije week!
Tot vlug,
Kris &of
Kris!
Nooit gedacht dat jij hier nog zou op reageren. Je betekent echt veel voor mij! Zonder jouw had ik nooit die eerste stap durven zetten. Echt, dat meen ik!
Ik ben jouw enorm dankbaar. En ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik heb op korte tijd heel veel leuke mensen leren kennen. Mensen die ik waarschijnlijk zonder de activiteiten nooit zou zijn tegengekomen.
Dank je wel!
William