Nog een half uur en ik moest het huis uit als ik nog de bus naar Leuven wou halen. Ik was enorm nerveus. En vol twijfels was ik me aan het klaarmaken. Uiteindelijk stond ik na een kwartiertje volledig klaar. Het leek wel alsof mijn lichaam wou gaan maar mijn gedachten niet. Ik heb mezelf zo vaak de vraag gesteld: gaan of niet gaan? … Uiteindelijk stond ik buiten. De deur dicht, de keuze gemaakt. Mijn ouders waren niet thuis, ik had ze verteld dat ik iets ging drinken met vrienden en dat ze mij rond middernacht aan het station van Leuven mochten komen halen. Veel later mocht niet omdat we de volgende dag nog naar Nederland moesten gaan. Maar ik was al blij dat ze het toelieten.
De weg met de bus leek wel eindeloos. Op de hele busrit heb ik aan niets anders zitten denken dan aan die activiteit. Echt, ik streste mij gewoon kapot. Zelfs voor een examen heb ik minder stress. Kris (&Of) zou 10 minuutjes vroeger komen om al even kennis te maken met mij. Tot ik op de bus een sms'je van Kris kreeg waarin hij zei dat hij in de file stond en waarschijnlijk te laat ging zijn. De moed zakte zeer diep. Ik werd er zelfs wat lastig voor. Ik had zoveel zin om af te stappen en terug te keren naar huis. Maar ik was dan al zo ver met de bus dat ik evengoed eens kon gaan kijken hoeveel en wat voor volk er stond aan het station van Leuven.
Tien minuten voor tijd. Ik stond op een kleine 20 meter van de plaats waar we hadden afgesproken. Vreemd, er stond niemand. Ik begon me allerlei vragen te stellen: Zijn ze al weg? Was het wel om dit uur? Was dit echt wel de plaats waar ik moest zijn? Pfff… Ik was beter niet gekomen.
Ik ging maar staan op de plaats van afspraak. Daar stond ik dan, helemaal alleen. Het was ijskoud en al donker. Iedere minuut leek wel een uur te duren. Ik weet niet waarom maar ik kon wel huilen. Zoveel spijt dat ik al had dat ik was gekomen. Na een tijdje kwam er een jongen aangewandeld en bleef ook staan voor de Panos (de plaats van afspraak). Hij stond letterlijk 5 meter van mij. Ik keek hem aan maar hij keek naar de grond. Hoe moest ik nu zien te weten te komen of hij hier ook voor die activiteit was? Ik durfde het hem echt niet te vragen. Wat als hij daar voor iets totaal anders stond? Niet veel later kwam er een andere jongen aangewandeld die de jongen achter mij vriendelijk begroette met een hand. Ik keek weer eens naar achteren, hij riep, ‘Ben jij hier ook voor &Of?’. Wat was ik blij dat die jongen dat vroeg. Hij nodigde mij en nog een andere jongen (die ook voor de eerste keer naar een activiteit kwam) vriendelijk uit om bij hem en zijn vriend te staan. Zonder aarzelen liep zowel de nieuwe jongen als ik naar hen toe. Hij brak snel het ijs door wat vraagjes te stellen. Is dit jullie eerste keer? Studeren jullie nog? Hoe waren de examens geweest? Al snel ontstond er een tof gesprek. De spijt die ik had gecreëerd verdween langzaam maar zeker en maakte plaats voor een goed gevoel.
Ik was zo blij dat die jongens er zo … normaal uit zagen. Het waren jongens die ik zelf nooit als homo zou bekijken. Wat later kwam Kris aangewandeld. Luchtig maakte ze wat opmerkingen over zijn ‘te laat’ komen. Ik vertelde aan de groep dat ik met enorme zenuwen naar hier was gekomen. Ze stelde mij direct gerust met het feit dat ze allemaal de eerste keer enorm zenuwachtig waren. Dat het dus perfect normaal was.
Daar stonden we dan, 5 jongens op het plein van het station. Het leuke gesprek stelde mij helemaal op mijn gemak. Kris en de twee andere jongens maakt ons (de twee nieuwelinge) duidelijk dat er waarschijnlijk niemand anders zou komen opdagen. Ik vond het geen erg. Het was een klein leuk groepje waar ik mezelf enorm thuis voelde. Ze stelde voor om naar het holebihuis te gaan waar de activiteit doorging. Het was een korte maar koude wandeling. Vreemd genoeg was er geen minuut dat ons gesprek stilviel. De zenuwen waren nog niet helemaal weg, maar ik voelde me wel al een stuk geruster.
Goed dat het voor jou goed gegaan is. Ik heb ook al aan &of-activiteiten willen deelnemen, maar daar is telkens niets van terecht gekomen omdat ik de eerste keer de afspraakplek niet vond, en de tweede keer er niemand kwam opdagen voor het instapmoment, zonder welk ik niet wou deelnemen aan de activiteit. Daar was ik toen wel kwaad voor. Hoe is de outing bij je vader gegaan?
- Jonathan Mertens.
En hoe ging de rest van de activiteit?
Goed voor je dat je toch de moed hebt gehad om mee te doen ;-)
helemaal zoals ik het me kan indenken, zó is het verlopen..
echt fijn voor je(!), laat maar rustig bezinken, maar grijp die leuke momenten aan om - niet snel, maar stevig - je 'nieuwe' wereldbeeld te bouwen.. een wereld die je elke dag meer over jezelf leert, waar je volledige 'ik' in thuishoort/in thuis mag horen
je grootste en belangrijkste stap, is jezelf graag genoeg leren zien - jezelf genoeg waarderen, om het jezelf te kunnen 'vergeven'.. klinkt triest, maar daar komt het volgens mij op neer.. en wat daar zeker bij helpt, is een steunende omgeving, en een omgeving die je snel leert wat homo zijn werkelijk is/kan zijn
je bent goed bezig geloof ik!
hopelijk verliep het ook ok met je pa?!
-roel
Dank jullie wel!
Ik kijk er nu nog steeds kei positief op terug. Het is echt zoals Roel het zegt. Het voelt goed om een plaats te hebben gevonden waar ik echt 'ik' kan zijn. De ware William!
En dat verschil met mijn hetero-ik is een stuk groter dan verwacht.
Jonathan, is het je ondertussen al gelukt om naar een holebi-activiteit te gaan?
William