Het is woensdag, vandaag gaan we naar Nederland. We vertrokken rond 8.30u, tegen 11 uur kwamen we toe op de locatie waar mijn systeem zou worden ingebouwd. Na een goed uur en half was het systeem gebruiksklaar. Prachtig toestel! Ik ben zo blij met mijn nieuwe wagen! En nu met het navigatiesysteem erin is hij helemaal af!
Het systeem zat erin en mijn pa vroeg aan de winkeleigenaar of hij niets in de buurt kende waar we iets warm konden gaan eten. Gelukkig, hij is van plan om te gaan eten. Mijn hartslag begon direct na die vraag te stijgen. Man, wat werd ik zenuwachtig! Niet te veronderstellen. De man wist een leuke brasserie zijn en hij legde ons uit hoe we er konden geraken. De rit naar de brasserie toe leek wel alsof ik aan het sporten was. Ik kreeg het warm, mijn hartslag steeg, ik begon te zweten en rilde ook zelfs wat.
Daar was het dan, de brasserie. Na een parkeerplaats te hebben gevonden liepen we de brasserie binnen. Enja hoor, die hartslag bleef maar stijgen. We kozen een rustig tafeltje uit in de hoek van de brasserie. De ober kwam af, hij vroeg wat we wilde voor te drinken. Mijn papa nam een rood wijntje, ik een cola. We bladerde rustig door het menu en kozen een gerecht uit. Terwijl mijn pa waarschijnlijk meer aan het twijfelen was tussen de gerechten, was ik aan het twijfelen tussen mijn woorden en zinnen die ik zo dadelijk zou gebruiken. De ober kwam af met de drankjes en vroeg wat we hadden gekozen. Hij noteerde het, nam de menu’s terug mee en liep terug naar de toog. Daar zaten we dan. Nu moest ik mijn kans wagen. Papa zei: “Ik ga ondertussen even naar de wc.”. Lap! Kan ik nog wat wachten ook. Het leek wel alsof hij het met opzet deed.
De tijd dat ik alleen moest wachten leek eindeloos te zijn. Daar was hij dan. Hij liep naar de tafel toe en nam plaats. Ik zei: “Zeg, ik zou je eens iets moeten zeggen.” Ik zweeg… Plots begon hij over iets totaal anders te praten. Ik keek naar de grond in de hoop dat hij zou begrijpen dat ik er niet in geïnteresseerd was. Hij leek het te snappen. Hij onderbrak zijn eigen tekst en vroeg: “Jij wou iets zeggen?”. Het leek wel alsof ik in een film zat. Ik zei: “Euh… ja! Ik weet alleen niet goed hoe ik het je moet vertellen. Maar je zal .. in de toekomst .. een zoonschoon krijgen in plaats van een schoondochter.” Oef, de zin was eruit. Het werd muisstil aan tafel. Ik werd bloednerveus. Mijn hartslag was waarschijnlijk nog nooit zo hoog geweest! Ik hoorde mezelf luid ademenen.
“Ah bon!” zei papa. Opnieuw een stilte. Hij vroeg: “En hebt ge al iemand?”. Wat verlegen zei ik nee. Ik was best wel blij met die vraag. Voor mij leek het wel of hij goed reageerde. Het was overduidelijk hoe ik mijn hartslag voelen dalen. Eindelijk heb ik het gezegd, het was eruit! Ik voelde me opgelucht, het deed echt goed. Tot papa zei: “Nu, dat kan nog veranderen hoor. Ik was op mijn 19de ook meer bezig met jongens dat met meisjes hoor. Pas op mijn 26ste keer ik echt meer interesse in meisjes. Dat gaat wel over.” Oooh nee! Wat zegt hij nu weer! Ik zei: “Maar bij mij gaat dat niet over. Ik ben nu eenmaal zo en dat weet ik al heel mijn leven lang.”.
Weer viel er een stilte aan de tafel. Papa zei: “Je moet je daar nu niet te veel van aantrekken, dat is maar een fase. Je kan achteraf nog kiezen. Er zijn genoeg mensen die zich achteraf bedenken.” Wow, nu volg ik helemaal niet meer hoor. Volgens hem zijn er dus veel homo’s die achteraf terug hetero worden. Vreemd! “Die mensen kunnen ook van de twee kanten houden.” zei ik. Hij knikte maar wat.
“Vroeger vroegen ze ook vaak aan mij of ik nog geen lief heb. Maar dat is geen erg als je nu nog geen interesse hebt in een meisje hoor. Dat komt wel.” zei papa. Man toch, wat maakte hij het mij ongelofelijk moeilijk. Denkt hij nu echt dat ik dit zeg uit wanhoop omdat ik geen meisje vind? Ik ga het hem echt met handen en voeten moeten uitleggen. Ik raapte mijn moed bij elkaar, boog wat meer naar hem toe zodat de andere mensen het zeker niet konden horen en zei: “Papa! Ik raak niet seksueel opgewonden van een vrouw! Wel van een jongen. Ik walg er zelfs van om met een meisje naar bed te gaan.”. Als hij het nu nog niet snapte dat begrijp ik het ook niet hoor. Hij zweeg, ik zag de ober komen met onze borden. Snel zetten ik mij terug recht zodat hij de borden voor ons kon neerzetten.
Papa begon te eten. Hij zei niets meer. Veel honger had ik niet, maar begon uit beleefdheid maar te eten. De stilte bleef maar aanhouden. Ik vroeg hem of hij het had verwacht. Hij maakte zeer duidelijk kenbaar dat hij het nooit had durven denken. Duidelijk was te zien hoe hij zich verzetten tegen de gedachten dat zijn zoon homo was.
Hij vertelde dat het beter was dat hij het aan mama zou vertellen. Ik zei: “Om eerlijk te zijn zou ik dat graag zelf zeggen. Het is iets persoonlijk dat ik en alleen ik moet vertellen”. Hij knikte begrijpend en zei: “Mama zei vroeger: Mochten onze kinderen ooit zo zijn, dan….”. Hij maakte de zin niet af. Maar het was duidelijk dat het niet bepaald positief was. Hij zei: “Mama zal hevig reageren en dat zal je altijd bijblijven. Het is beter als ik haar wat voorbereid.” Ik probeerde hem duidelijk te maken dat een coming out iets zeer moeilijk en persoonlijk is. En als mama dan toch hevig zou reageren, wel dan zou ik graag weten wat ze te vertellen heeft over haar zoon. Het feit dat hij me wou beschermen voor de reactie van mijn mama stelde me dan ook weer wat gerust.
De laatste zin over mij werd gezegd door mij: “Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat je het voor jezelf moeten houden. En ik denk dat ik het nog niet direct zal vertellen aan mama.” Hij knikte kort en at verder. De rit naar huis verliep goed, er werd niet meer over mijn geaardheid gepraat maar over alledaagse dingen. Wel was de sfeer helemaal anders, maar er werd gepraat. En het was zeker geen gigantisch lange stilte. Waar ik wel wat schrik voor had.
Ik weet niet goed wat ik hier nu moet van denken. Langs de ene kant heb ik een paar positieve elementen opgemerkt maar langs de andere kant is hij er rotsvast van overtuigd dat dit maar een fase is. Dat dit overgaat…
Om heel eerlijk te zijn …. ik kijk er niet zo positief op terug!
wow william! je bent echt een moedige gast, doorzettertje, en gezegd wat je wilde zeggen, als het niet subtiel kon, dan maar onsubtiel..
geef je pa wat tijd, je kan niet verwachten dat hij over de duur van een etentje in essentie dezelfde stappen in zijn hoofd zet als jij gezet hebt om het te kunnen (beginnen) aanvaarden.. maar het lijkt er echt wel op dat hij het wilt kunnen aanvaarden, geef hem de kans.. niet door het vanaf nu dood te zwijgen natuurlijk..
dat hij begon over zijn eigen 'jeugdjaren' kan nu ook wel dat je hem confronteert met zichzelf, en dat zal hem ook wel bezig houden.. en dat hij bezorgd is hoe je moeder zal reageren, dat is ook niet eenvoudig voor hem allemaal
hij heeft wel gelijk, de reactie die je moeder mogelijk heeft, zal je je leven bijblijven - en dat kan bijzonder pijnlijk als je haar zo 'op haar plaats zet', meteen een heftige reactie uitlokt, en dat dan beschouwd als 'wat je moeder over jou/homo's denkt'.. dat zijn erg emotionele momenten, en je begrijpt toch dat je dan niet altijd zegt wat je wil zeggen.. geef ook jouw moeder de tijd om je geaardheid te aanvaarden
er is niemand die zegt hoe je je coming out moet doen, wanneer, op welke manier.. zovelen hebben niet de moed die jij had om het persoonlijk te zeggen.. is dat dan 'slechter' voor je persoonlijke ontwikkeling als je je moeder naar jou laat komen met een reactie, ipv er zelf achter te jagen? ik geloof eerlijk van niet.. het zal je vooral tekenen hoe je moeder erover denkt op termijn, niet hoe emotioneel/closedminded/teleurgesteld/onbegrijpend/verwijtend ze initieel reageert..
je doet je coming out natuurlijk zoals je het zelf aanvoelt, maar ik zeg alvast niet dat je het verplicht persoonlijk over de keukentafel moet zeggen.. vaak is een brief schrijven een middel om gewikt en gewogen (maar kristalhelder) te zeggen wat je zeggen wil, en je moeder de kans te geven die emotionele rollercoaster alleen (of met je pa) te nemen, en ze de tijd de geven na te denken hoe ze tegen jou zal reageren - dan zal je veel duidelijker echt weten hoe je moeder over jou nu denkt, dan in het emotionele knalmoment van een persoonlijk coming out
je pa, die haar toch best goed moet kennen, haar laten voorbereiden op dit niet geringe nieuws over haar zoon(!), lijkt me al helemaal geen taboe: waarom niet?! geef je moeder een kans om haar vooroordelen/teleurstellingen/shit een beetje te verwerken voor ze je terug in de ogen kijkt
-roel
Ik geef Roel gelijk. Het is een goed idee om je te outen via een brief, ik heb het persoonlijk ook zo gedaan. Als je eens een weekje of twee weg van huis gaat (kamp, op reis ...) is het het ideale moment om net voor je gaat vertrekken een brief op het bed van je ouders te leggen. Je geeft je moeder zo de kans om het even te verwerken alvorens ze met jou geconfronteerd wordt. Dat is niet alleen beter voor jou maar ook voor je mama. Ik denk namelijk dat veel ouders, alleen al van de schok, dingen zouden zeggen waar ze achteraf spijt van krijgen. Door dat moment een week of twee uit te stellen geef je haar de kans om haar woorden te laten wikken en wegen, net als jij je woorden een tijdje hebt gewikt en gewogen ...
Het is heel moedig van je dat je dat je voornemen hebt doorgezet. Bij mij heeft het toch ook een tijdje geduurd vooraleer ik die stap heb durven zetten, en dan was het nog maar via een brief. Wat ik had gedaan was een een brief schrijven aan de jongen op wie ik op dat moment verliefd was (die ik nooit echt zou aan hem geven, ik wilde het hem zelf persoonlijk vertellen, wat ik uiteindelijk ook heb gedaan) en hem daarin mijn gevoelens voor hem bekende, en die heb ik gwn op mijn bureau laten liggen, waar mijn ma hem vond. Zij heeft er dan over gepraat met mij, en had initieel toch ook een beetje een reactie van een 'fase' (ik vraag mij toch af wat dat altijd is met ouders en de 'homoseksuele fase' van hun kinderen), maar zei wel dat ze het aanvaarden zou als het zo bleek te zijn (daar was ik zelf nog niet helemaal uit op dat moment).
Coming out is heel intens voor zowel jezelf als de persoon aan wie je het verteld (zeker aan ouders). Je moet je vader wat tijd geven, hij zal het wel aanvaarden. Uit je beschrijving maak ik op dat hij er wel van geschrokken is, maar het op termijn wel zal aanvaarden. Hij heeft gwn wat tijd nodig om het te verwerken, net zoals jij dat zult gehad hebben toen je voor het eerst begon te ontdekken dat je op jongens viel.
Misschien is het beter om nu een tijdje te wachten om over je vaders reactie heen te komen, waar jij blijkbaar toch ook wel van geschrokken bent, vooraleer je er over begint te denken om het aan je moeder te vertellen. Misschien kan je daarvoor de raad opvolgen van de anonieme persoon die het bovenstaande bericht heeft gepost, een brief achterlaten voor je op kamp ofzo vertrekt, zodat zij de tijd heeft om over de initiële schok te komen, en aldus haar woorden te wikken en te wegen, zoals jij dat zult moeten doen in een brief.
Veelsucces alleszins in de toekomst!
- Jonathan Mertens.
P.S.: Wederom zat ik op het puntje van mijn stoel toen ik aan het lezen was, en voelde ik de emoties in mijn buik kriebelen bij de verwachtingen en de 'vertragingen' die je hebt opgelopen bij het vertellen ;) Dus zeker zo voort schrijven, ik kan me helemaal in jouw plaats stellen.
Ik heb zojuist alle berichten gelezen op deze blog die ik maar kon lezen in enkele uurtjes tijd, wat bij mij toch een vat van emoties opende. Ik denk dat ik momenteel ongeveer hetzelfde meemaak wat jij doormaakt. Alleen heb ik het lef nog niet gehad om tegen één van mijn ouders te vertellen dat ik homoseksueel ben.
Ik ben momenteel out bij een hele reeks vrienden, maar niet bij iedereen. De eerste was de moeilijkste, maar ook die met de meeste opluchting, tegen een goeie vriendin. Ik heb ondertussen ook al gemerkt dat het duizend keer makkelijker is om het tegen een meisje te vertellen dan tegen een jongen. Je weet nooit wat een jongen er van denkt en je wilt natuurlijk niemand kwijtraken.
Ik vind het zeer moedig van je dat je (voor het eerst) naar een holebi-activiteit geweest bent. Ikzelf heb de stap nog niet durven zetten, ik ben misschien wel van plan om naar een holebifuif te gaan, maar weet nog niet of ik echt het lef zal hebben om daar echt naar toe te gaan. (20 feb in het Entrepot in Brugge, een fuif van wjnh)
Ik wil nog even reageren op je blogbericht over 'roze homo's'. Ik heb ook het gevoel dat als men het over homoseksualiteit heeft, men meteen denkt aan de homo's die zichzelf zijn door zich vrouwelijk te gedragen. Als zij zich daarin goed voelen, vind ik niet dat ik hen daarom mag tegenhouden. Ik vind het wel jammer dat de media enkel oog heeft voor deze homo's en hierdoor de maatschappij een stereotype homo opdringt. Ik ben 17 jaar en gedraag me eigenlijk absoluut niet vrouwelijk, integendeel. Als vrienden een grap maken over homo's, waar ik best tegen kan, voegt men daar bijna altijd aan toe, dat ze niets tegen mij hebben, maar ze de 'vrouwelijke' homo's wat overdreven vinden. Ze vinden mij geen jeanet dus, waar ik maar best blij om ben, aangezien het ook niet in mijn aard ligt.
Ik wil je echt keihard bedanken voor hetgeen je hier al neergepend (of getypd) hebt, het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben die het soms moeilijk heeft en het geeft me meer kracht om door te gaan met me te outen bij mensen waarvan ik vind dat ze het moeten weten. Als je een vraagje wil stellen of gewoon eens zin hebt in een gezellige babbel ofzo op msn: brechteken@hotmail.com
x Brecht
Hoe langer mijn teksten, hoe langer de reacties worden :) Ma ik heb echt ongelofelijk veel aan jullie reacties! ECHT WAAR! Ik kan heel moeilijk omschrijven hoe, maar ik lees jullie reacties meerdere keren...
Ik moet er nog een blogberichtje over schrijven maar ik moet zeggen papa doet weer volledig normaal tegen mij. Nu is het onderwerp 'homo' nog niet aan bod gekomen, maar ik heb het gevoel dat hij er positief op zal reageren.
Ik ben al een tijdje aan het denken over z'n brief. Dan leg ik er direct de balpen van &Of bij. Maar ergens zou ik het haar zoveel liever zelf vertellen. Die brief is natuurlijk ook van mezelf. En toch voelt dat anders aan...
Nuja, mama zal het nog niet direct weten. Ik vrees dat dat nog even zal duren. Maar het kan geen kwaad om er al even over na te denken.
@Brecht: Uw reactie is zo mooi. En zo .. begrijpelijk. (slechte woordkeuze, ma ik vind geen ander woord :)) Ik hoop echt voor jouw dat mocht je naar die fuif gaan, hij evengoed verloopt als bij mij.
William
Ik ben blij dat je het hebt verteld tegen je vader, ik had er ook heel veel moeite mee het te vertellen aan mijn ouders, proficiat. Ik vind het wel jammer dat er zo veel berichten, en dan nog in het bijzonder dit bericht, dat zo emotioneel en breekbaar is, "gesierd" wordt door een pornofoto. Dit blog is toch geen pornosite? Foto's van jongens, oké maar ga niet te ver.
(Tot zover mijn mening.)
Ik ben zeer blij dat je je mening geeft.
Die foto vond ik zelf ook nogal een twijfelgeval. Gebruiken of niet? Nu ja, ik ga zeker niet ontkennen dat die twee jongens niet mooi zijn. Ten slotte zie je geen edele delen.
Maar zoals je al kan zien is het laatste blogbericht terug wat 'normaler'.
William
Ik heb er helemaal niets tegen. Ik vind er ook helemaal niets pornografisch aan. Geen enkele van je andere foto's ook niet trouwens. Ik vind het juist allemaal heel mooi en vraag me eigenlijk af waar je ze blijft vandaan halen ;)
- Jonathan.