Vandaag was het zover, ik zou Melanie terugzien. Samen met Ludovic, Sofie en Melanie had ik afgesproken om 12u aan het Heilig Hart Heverlee. We hadden beslist om na wat oude leerkrachten op te zoeken eens te gaan schaatsen. Omdat nog niemand had gegeten leek het ons een goed idee om eerst iets te gaan eten. Om kwart voor elf kwam ik samen met Ludovic toe aan de school. Op de trapjes wachtte we op Sofie, zij mocht vandaag haar rapport gaan afhalen. Sofie kwam buiten gewandeld. Ze was dolgelukkig! Ze had een heel goed rapport.
Niet veel later zei Sofie: “Kijk Melanie is daar!”. Direct werd ik wat zenuwachtig. Wat moest ik zeggen? Hoe moest ik mij gedragen? Melanie omhelsde meteen Sofie en ze hield een kort gesprekje over het rapport. Ze kijk naar Ludovic en mij. Ze begroette ons, net zoals altijd. Met een kusje op de wang. Toch was haar begroeting anders. Meestal vliegt ze mij in de armen en roept ze ‘Broer’ke, ik heb u gemist.’ Dit was er deze keer niet bij. Maar ze negeerde mij al niet, keek mij niet vies aan en ze startte direct een gesprek met Ludovic en mij. Logischer wijze ging het gesprek over de examens en de punten. Ludovic en ik weten pas vrijdag (morgen) onze punten. Het is dus nog even wachten.
Iedereen was er. Na een bezoekje aan de oude leerkrachten liepen we naar de auto van Ludovic. Hij zou ons van aan de school naar de schaatsbaan brengen. Zonder enig probleem reden we naar de schaatsbaan toe. de stemming was al wat loser. Door de oude school en leerkrachten terug te hebben gezien werd er een soort nostalgie gecreëerd en dat bracht ons groep terug wat meer bij elkaar.
In de cafetaria van de schaatsbaan bestelde we allemaal iets om te eten. Het ging er vredig aan toe. Alles leek terug zoals vroeger te zijn. We lachte en zeverde volop. Het was dus duidelijk dat er voor haar niets was veranderd. Hoewel het zo prima was, had ik graag met Melanie toch even over mijn geaardheid gesproken. Om er toch zeker van te zijn dat ze er geen problemen mee heeft. Misschien aanvaardt ze mij wel als persoon maar niet als homo.
Na het eten gingen we schaatsen. Het schaatsen was super leuk, ik deed net dezelfde dingen met Melanie als vroeger. Treintje maken, mensen omver schaatsen, wedstrijdjes, lachen met andere, … Het was weer allemaal perfect.
Wat kan schaatsen vermoeiend zijn, we gingen wat aan de kant zitten om uit te rusten. Ik zag op de schaatsbaan een vader met een klein kindje schaatsen. Enja, daar kwamen al mijn herinneringen en gevoelens van gisteren terug. Mijn stemming sloeg helemaal om. De vrolijke, goedgezinde William werd helemaal stil, denkend aan de wat er in Nederland was gebeurt. “… dat kan allemaal nog veranderen …”. Die zin! De andere hadden mijn stemmingswissel opgemerkt en vroegen onmiddellijk wat er scheelde. Melanie vroeg het zelfs als eerste. De eerste keer negeerde ik de vraag wat en probeerde een glimlach op te zetten. Maar die papa op de schaatsbaan en die zin lieten mij niet los. En tweede keer vroeg Melanie: “Gaat het wel? Wat scheelt er?”. Ik zei: “Ik heb het gisteren aan mijn papa verteld”. Melanie schoof wat dichter naar me toe.
Ze vroeg heel rustig en bezorgd “En hoe reageerde hij?”. Dit was het begin van een gesprek waar ik op wachtte. Ze stelde mij gerust en sprak me moed in. Het deed me goed om er met iemand over te kunnen praten. Zeker omdat zij iemand is die veel voor mij betekent. Het feit dat ze wat bezorgd was en open stond voor een gesprek liet zijn dat ze het volledig aanvaard heeft en ze er helemaal geen probleem meer van maakte.
Misschien heeft mij papa inderdaad ook die tijd nodig. Net zoals Melanie. Ludovic heeft ons alle drie nog naar huis gebracht. Ik ben zelfs nog even binnen geweest bij Melanie. Zij was ook het meisje waarmee ik in het zesde mee naar het bal ben geweest. Dus haar ouders ken ik ook ondertussen. Of haar ouders het weten of niet niet dat zal voorlopig nog een raadsel blijven. In ieder geval deden haar ouders heel gewoon tegen mij. Grapjes maken en een leuke babbel. Net zoals anders.
Dit was zo een zalig dag! Alles is weer normaal! Ik ben Melanie niet kwijt en ze aanvaard mij volledig. Pracht van een dag…
Een reactie posten