Donderdag, nog voor ik ging schaatsen, keek ik nog even mijn mails na. Ik had een mail gekregen van één van de jongens die ik heb leren kennen op de spelletjesavond van dinsdag. Leren kennen is misschien een groot woord. Ik heb tegen Tim misschien in het totaal 10 zinnen gezegd. Maar hij was ook een van de mensen die mij probeerde te overtuigen om naar de spelletjesavond te komen. In zijn mailtje stond het volgende:
“Blij te horen dat je het fijn vond, trouwens! Nu, ik had al wel een vaag vermoeden dat dat 't geval was. Maar de voornaamste reden waarvoor ik dit bericht stuur: vanavond gaan we uitgaan. Het plan was om eerst een preparty te houden, waarschijnlijk op mijn kot. Nadien zouden we naar de Key West gaan (holebi-danscafé) en nadien misschien naar de Seven Oaks. Er is nog niet echt iets echt concreet vastgelegd, maar ik dacht je alvast uit te nodigen om mee te komen, moest je zin hebben.”
Wow, dit had ik helemaal niet verwacht. Ik ken Tim amper en toch nodigt hij mij al uit voor een volgende activiteit. Ik vond dat zo ongelofelijk sympathiek. Ik heb wat getwijfeld maar wat had ik te verliezen. Al de mensen die zouden komen, kende ik al van de spelletjesavond. Dus echt nieuw zou het niet zijn. Niet twijfelen, gewoon doen.
En voor ik het wist had ik gemaild dat ik zou komen. Tim vertelde me zijn adres en het uur dat ik daar aanwezig diende te zijn. Gelukkig was mijn dag redelijk goed door het weerzien met Melanie. Dus ik had niet echt iets te verliezen. Papa zette me ‘s avonds af aan het station van Leuven, na een tijdje stappen kwam ik aan bij het kot van Tim.
Vreemd genoeg werd ik toch nog wat zenuwachtig toen ik op de deurbel drukt. Tim deed open, hij glimlachte, gaf me een zoen en vertelde dat ik de eerste was. Ik zette me wat onwennig neer in de zetel. Het viel me op dat hij een heel mooi en modern kot had, gelijk gebruikte ik dit om een gesprek te starten. Ik zei: “Wow, gij hebt echt wel een nice kot!” Al gauw gaf hij mij een kleine privé-rondleiding in zijn kot. Niet veel later ging de deurbel. Nog een andere jongen kwam binnen, het was Albert-Jan. Ik herkende hem van op de holebi-activiteit. Weer gaf ik een zoen en we gingen beide zitten. Luchtig werd er wat gebabbeld en gelachen. Albert-Jan had een fles wijn mee en gaf die dan ook aan Tim.
Als laatste kwamen er nog 3 jongens binnen, ook hadden ze alle drie één of meerdere flessen drank mee. Doeme, ik was natuurlijk de enige zonder fles. Direct verontschuldigde ik mij dat ik geen fles had meegebracht. Ik vond het lief toen iemand zei dat het niet erg was, dat het belangrijker was dat ik gekomen was. Iedereen was er. We waren niet met heel veel, met zes jongens in het totaal. Tim bracht hapjes, het waren rauwe paprikareepjes. Hij zei: “Zo, en dit is dan mijn homokantje.” Het was duidelijk dat ermee kon gelachen worden. Homo zijn werd er niet strik serieus genomen. Neen, de goede kwaliteit van een homo (in dit geval het koken) werd zelfs in de verf gezet.
Al gauw, begonnen we met wat te drinken en spelletjes te spelen. Ja hoor, weer spelletjes. Deze keer iets gedurfdere spelletjes. Zo was het tweede spel ‘ik heb nog nooit’. Het was echt een ideale manier om die mensen beter te leren kennen. Door de drank kon er al over meer intieme zaken gesproken worden wat voor mij met jongens over jongens helemaal nieuw was.
Wat later was het zover. Een van de jongens moest 4 kledingstukken uitdoen. Schoenen, kousen, t-shirt en riem waren de stukken die hij uitdeed. Op de een of andere manier vroeg of zei hij iets over het uitdoen van zijn kleren. Voor ik het wist had ik het al gezegd. “Euh…. da moeten we nu echt niet zien!” Waarop een andere homo lachte en in alle beleefdheid zei: “Wat voor nen homo zijt gij!” En hij had gelijk! Ik mag er gewoon eerlijk voor uitkomen dat die jongen mooi is. Ik moet niet direct “bah” zeggen wanneer een jongen zich uitkleed. Nu werd het mij duidelijk hoe diep die hetero-ik zich wel niet had genesteld. Misschien is het gewoon nog wat wennen.
We hebben over zoveel dingen gepraat. Ik heb zelfs even mijn verhaal kunnen doen over de reactie van mijn papa. Ze vertelden allemaal dat de reactie van papa zeer normaal was. Voor de zekerheid vroeg ik ook nog eens aan de groep wie er allemaal naar de fuif van morgen (vrijdag) zou komen. Iedereen ging gaan, behalve Tim. Omdat ik de Lido niet wist zijn, zei Albert-Jan dat hij wel samen met mij naar de fuif wou gaan. Zo moest ik de weg niet zoeken en moest ik niet alleen naar binnen. Op het einde heeft zelfs iedereen zijn gsm-nummer nog uitgewisseld. Het feit dat ook iedereen mijn nummer wou, gaf me een goed gevoel. Een gevoel van “je hoort erbij”.
Het was echt een superleuke avond. De spelletjes waren niet overdreven seksistisch en ik heb vooral veel dingen geleerd van al die jongens daar. Het zijn allemaal stuk voor stuk kei toffe jongens. En ik ga het nog eens zeggen, net omdat het mij zo opvalt. Van die jongens zou je totaal niet verwachten dat ze homo zijn. Rond 12u moest ik door, ik moest namelijk de volgende dag om 9u mijn rapport gaan afhalen. Met spijt in het hart nam ik van iedereen afscheid.
Ik vond het schitterend!
hey, ik wou even zeggen dat het helemaal niet abnormaal is dat jongens je uitnodigen zonder ze je echt goed kennen: holebi's komen heel makkelijk bijeen, brengen vrienden mee die je niet kent, of spreken af op het internet.. je hebt zowizo iets gemeenschappelijk, en gesprekken lopen meestal erg vlotjes (sociaal als we zijn)
mn leukste kotfeestjes waren volgens het concept: ik heb de plaats en het eten, jullie brengen het leuke volk mee (mijn feestje, waar dus volk op afkomt dat ik niet eens op voorhand ken); dat werkte, en zorgde meteen dat je altijd nieuwe leuke mensen leert kennen.. een vriendin van me zei op haar treffende manier, dat je leven zo toch veel boeiender is als holebi, je leert makkelijker en vlotter mensen kennen, en je staat veel meer open voor elkaar
ow, en, hoe meer homo's (en lebi's) je leert kennen, hoe meer je zal beseffen dat je er maar weinig in het hokje kan duwen die de media/maatschappij als beeld geeft (al valt dat beeld tegenwoordig toch wel beter mee).. ik blijf het herhalen, het is een erg diverse bende, waar je je als supermannelijke of supervrouwelijke niet buitengesloten hoeft te voelen (tenzij je jezelf aan de kant zet natuurlijk)
-roel
Hey Roel,
Daar moet ik je enorm hard gelijk in geven. Als ik nu even terug denk op die activiteiten en de fuif. Wel dan heb ik daar eigenlijk geen enkele verwijfde homo gezien. Volgens mij moet de media echt wel zoeken achter die verwijfde homo's om zo een beeld te kunnen vormen.
Wat ik ben er nog geen enkele tegengekomen.
William