Xander is een jongen die twee jaar jonger is dan mij en die ook nog niet overal out is. Ik ken hem al een aantal weken dankzij de blog. Vorige week vroeg hij of we samen eens iets konden doen. Met wat twijfel stemde ik toe. Omdat ik naast Brussel woon maar nog nooit in het centrum was geweest, leek het ons wel een goed idee om een bezoekje aan Brussel te brengen. Xander kent Brussel heel goed, hij is er ook naar school geweest, net hetzelfde zoals ik Leuven ken.
Omdat ik op zaterdag werk, hadden we op zondag afgesproken in Brussel Noord om 16u. Ik vertelde aan mijn ouders dat ik samen met Ludovic, Eva en Sofie een dagje naar Brussel zou gaan. Zonder vragen bracht papa mij zondag om 15.30u naar de bushalte.
De bus kwam af en ik stapte op. Normaal neem ik de 358 altijd naar Leuven, voor de eerste keer nam ik hem naar Brussel Noord. We passeerde langs allemaal - voor mij toch - nieuwe wegen. Na een half uurtje kwam ik toe in een soort van grote ondergrondse garage. Xander stuurde me dat hij boven bij de treinuren zou wachten.
Met veel zenuwen zocht ik een trap die naar boven ging. Het was een gigantisch gebouw. In de verte zag ik een trap, ik liep de trap op en kwam in een grote hal terecht. Maar nergens zag ik treinuren. Ik sms’te hem dat ik tussen een kledingwinkel en een apotheek stond. Omdat ik hem niet vond, zou hij naar me toe komen. Ik werd enorm zenuwachtig, niet dezelfde zenuwen als bij een outing, die bevatten ook angst. Hier was het meer van: ‘Hoe zou hij eruit zien? Gaat hij mij leuk vinden?’.
Ik zag hem afkomen, ik glimlachte en liep naar hem toe. We gaven elkaar een kus op de wang. De zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik voelde me direct gerustgesteld, het klikte goed. Xander is mijn gids voor vandaag, ik kon dan ook niet anders dan hem te volgen. We liepen het grote gebouw uit en mengden ons tussen de vele voorbijgangers in Brussel.
Xander had nog niets gegeten en we besloten om een winkel binnen te stappen en eten te kopen. Echt gezonde voeding koos hij niet, het werden twee chocoladerepen. Maar met hem de winkel wat rondlopen, lachen en zeveren, was fijn. Ik had nooit gedacht dat winkelen nog zo leuk kon zijn. Het winkelen brak direct het ijs, we moesten niet over onszelf praten maar leerden elkaar toch beter kennen doordat we dingen die we lekker vonden, aanwezen.
We hebben de volgende uren echt veel in Brussel gezien, allerlei winkels en bekende straten. Hij wist over alles wel iets te vertellen. Ik vond het echt leuk. Hij nam me mee naar de leukste plekjes van Brussel, zo ook naar de holebibuurt. Een buurt waar het ene holebicafé naast het andere was. Xander wou graag eens iets gaan drinken in het regenbooghuis. Toen we toekwamen bij het holebicafé, was het gesloten, binnen branden er wel licht. Door het raam zagen we iemand achter de bar werken. De man van de bar kwam naar de deur gelopen. Hij draaide het slot van de deur om en opende de deur. Er volgde een korte conversatie in het frans met Xander. Wat een geluk dat hij tweetalig was. De man vertelde dat het café binnen een uurtje zou opengaan.
Het uurtje hebben we ingevuld door een tweede prachtige wandeling door Brussel, het werd donkerder buiten en we kwamen op een prachtig verlicht plein dat bedekt lag onder een wit sneeuwtapijt. Het was prachtig… Omdat we nog wel even tijd hadden, besloten we om samen iets te gaan eten. We kozen voor een goedkope maaltijd en kozen voor de Mc Donalds. De Mc Donalds was er misschien 5 keer zo groot als in Leuven. Omdat ik niet vaak in de Mc Donalds kom, besloot ik om gewoon te nemen wat Xander nam. We kozen een tafeltje uit en hadden een fijn gesprek over vriendschap en mensen leren kennen.
Ik keek op mijn uurwerk, het regenbooghuis was open. In onze weg naar het café liet Xander mij nog het modehart van Brussel zien. Ik verschoot er echt van dat hij zoveel kon vertellen. Ik verveelde me geen moment. We kwamen toe bij het café, op de deur stond “OPEN (minded)”. Toen het gesloten was, was het bordje omgedraaid met de slogan: “CLOSED (but still open mined)”. Ik vond het wel leuk gevonden. Er zat niemand binnen, we vonden het dan ook wat dom om daar als twee enigste binnen te gaan zitten.
Een beetje verderop was een andere café, de “homo erectus”, best wel een grappige naam voor een holebicafé. Door het venster konden we zien dat er vooral mannen zaten, mannen tussen de 25 en 40. We stonden voor de ingang en twijfelden of we hier iets zouden gaan drinken. De twijfel ontstond vooral doordat de helft van de ramen waren afgeplakt met een ondoorzichtige flousticker. Je moest echt op je tippen gaan staan om boven de sticker te kunnen kijken wie er binnen zat. Er liepen twee jongens naar binnen, we keken elkaar aan en zonder twijfel liepen we samen met de twee mee naar binnen. Het was er gezellig binnen, vreemd was dat iedereen ons aankeek. Het leek wel een mini-vleeskeuring, maar daar trokken we ons niet te veel van aan.
Ik bestelde een pintje en een wit wijntje. Ik nam een slok en zei tegen Xander dat ik naar de wc moest. Ik liep de wc binnen, het was een kleine wc met black light. Eerst liep je een wc-hokje voorbij en daarna waren er twee urinoirs. Ik koos voor de verste urinoir. Ik hoorde iemand achter mij binnen komen, geen idee waarom, maar ik werd wat zenuwachtig. Mijn hartslag begon te stijgen. Plots voelde ik dat die persoon dat binnen was gekomen, zijn hand op mijn achterwerk legde. Hij kneep zachtjes in mijn rechterbil…
Ik denk dat ik weet wie Xander is ;) Maar over het blogberichtzelf:
Ik heb je nu al een paar keer ontmoet, en ik moet zeggen dat je helemaal niet zo onzeker of zenuwachtig voorkomt als je beschrijft. Ge lijkt me juist een heel open en opgewekt persoon die gemakkelijk nieuwe contacten legt.
Met holebicafé's heb ik nog geen ervaring, ik ben nog nooit in een binnen geweest. Maar wss had ik wel geopteerd voor een café met wat meer jonge klanten (rond de 20), de 'Homo erectus' klinkt idd wel ietwat 'louche' voor een holebi-café, en mss geprobeerd om er niet naar de toiletten te gaan (ik hou sowieso niet van openbare toiletten, ik voel mij daar nooit echt op mijn gemak), maar als je moet, dan moet je. Alleszins: een belangrijke les is geleerd (hoop ik). Kben wel benieuwd naar het vervolg.
- Jonathan Mertens.
Hey Jonathan,
Dank je voor het compliment. Zo zie je maar dat de uiterlijk en innerlijk soms veel verschillen.
Ik heb er zeker uit geleerd, alleen weet ik nog steeds niet goed wat ik nu precies zou moeten veranderen. Meer wantrouwig zijn tegenover holebicafé's?
William
Niet wantrouwig zijn :) Altijd blijven proberen het goede in algemene zaken te zien. Deze wereld is al vol van nijd, vooroordelen en wantrouwen... zucht.
Specifieker selecteren lijkt me beter. Ook misschien afgaan op meningen van mensen die je vertrouwt. Als je bijvoorbeeld weet van iemand "Dàt is een leuk holebi-café", dan ga je automatisch toch al meer op je gemak zijn? Als je met twee (of zelfs alleen) een vreemd café opzoekt... Kans is sowieso groter dat je die onzekerheid ook uitstraalt, en ik denk dat vreemden met slechte intenties dat ook opvangen en ervan profiteren.
Blij dat je eruit geleerd hebt, maar ik verwachtte ook niet anders van jou :)
Pat