Het was Valentijn, de dag waarop de geliefden elkaar in de bloemetjes zetten. Leuk voor diegenen die samen zijn met iemand, minder leuk voor de vrijgezellen. Een paar dagen voor Valentijn had Pat mijn gevraagd of we niet eens samen iets konden doen. Eens afspreken voor een goede babbel. Van al de reacties en mails die ik krijg, zijn die van hem het meest waardevol. Niet dat de rest niets betekent! Integendeel! Maar als ik ze zou moeten rangschikken, dan staan zijn mails bovenaan.
Ik had hem al kort verteld wat er was gebeurt in Brussel, en hij leefde enorm met me mee. Maar nu was het tijd voor eens een echte babbel, en dit kan niet via mail. Omdat ik zaterdag nog maar net thuis en nog doodmoe was, besloten we om af te spreken op zondag. Ik keek er best naar uit… De persoon waar ik steeds waardevolle mails van krijg, zou eindelijk eens in het echt kunnen zien. Dat het zondag Valentijn was, was puur toeval. Maar het is toch altijd fijn als je met Valentijn niet alleen thuis moet zitten.
Zondag, 14.55u. Ik kwam toe aan het station van Leuven. We hadden afgesproken voor de Panos. Pat kwam met de trein, dus ik keek steeds in de richting van de treinsporen. Het was eindelijk drie uur, ik haalde mijn gsm boven om hem te sms’en. Halverwege mijn sms keek ik op en zag ik een jongen naar me toelopen. Hij glimlachte, ik gaf hem een kus op de wang. Ik liet mijn halfgeschreven sms zien en vertelde hem dat ik hem net wou sms’en. Hij lachte en haalde zijn gsm boven. Het was net dezelfde.
Het ijs breken hoefde niet echt, er was helemaal geen ijs. We wilden beide zoveel vertellen dat we soms tegelijk aan het spreken waren. Dit al terwijl we nog geen meter hadden gewandeld. Het klikte direct, er was geen spanning. Best wel vreemd, er staat een persoon voor mij die ik nog nooit heb gezien en toch leek het alsof ik hem al kende. Dankzij de mails wist ik wel hoe hij innerlijk in elkaar zat. Misschien dat dit heeft bijgedragen tot het goede gevoel.. We besloten om ergens iets te gaan eten. Via sms hadden we al afgesproken dat we samen een ijsje of pannenkoek zouden gaan eten. Albert-Jan had mij het pannenkoekenhuisje aangeraden, op de weg naar daar was er geen minuut stilte. We vertelden en vertelden. Het was echt zalig!
Na een tiental minuutjes stappen, kwamen we toe bij het pannenkoekenhuisje, Vier Marokkaanse mannen stonden achter de toog, best wel vreemd voor een tea-room met Belgische specialiteiten. Ik zou ze eerder verwachten in een kebabzaak. Maar goed, geen van ons beide had er problemen mee en we kozen een rustig tafeltje voor twee uit, achterin de zaak. We bestelden allebei een wafel, hij met frambozensaus, ik met chocoladesaus. Ons gesprek was schitterend. We praatten over allerlei dingen, over Brussel, studies, vakanties, eten, … De wafels waren jammer genoeg echt niet lekker, maar het perfecte gezelschap maakte alles goed!
Na ons bezoek aan het pannenkoekenhuisje zijn we nog iets gaan drinken op de oude markt. We zaten recht over elkaar aan een tafeltje voor twee. We bestelden beide een mojito. Het was duidelijk dat we nog ver van uitgepraat waren, we vertelden over onze hobby en gevoelens. Op een gegeven moment komt een jongeman binnen gelopen met een boeket rozen in zijn linkerarm. Hij liep heel het café af op zoek achter potentiële kopers, koppeltjes waren zijn doel. Ik stoorde mij er wat aan dat hij ons straal voorbij liep. Onze dag hebben we afgesloten met een bezoek aan de kebab en nog een laatste afscheidsdrink.
In de kebabzaak hadden we afgesproken om samen naar de volgende Spunkfuif in Gent te gaan. Pat zit op kot in Gent, wat dan ook al weer direct het voordeel van een slaapplaats meebracht.
Ik zou iedere minuut hier tot in detail kunnen beschrijven, maar of dit relevant is voor de blog is nog maar de vraag. Ik liep nog met hem mee tot aan de trein, we gaven elkaar een kus en een knuffel. Maar het was niet zomaar een knuffel, ik ben een echt knuffelbeest en geef dagelijks mensen een knuffel. Maar het is de allereerste keer dat ik zo een knuffel krijg. Soms geven mensen een stevig en lange knuffel om eens te lachen of om te plagen. Aan de trein was het ook een lange en stevige knuffel, maar zo immens gemeend. Ik heb er gewoon geen woorden voor. Het voelde zalig, ik wou die jongen echt niet loslaten!
Mijn Valentijnsdag was gewoon perfect. Echt waar! Ik heb zo een goede babbel gehad met hem. Hij vroeg me ook niet uit maar liet het mij, op mijn eigen tempo vertellen.
Hmm, bloeit er hier mss iets nieuws? ;-)
- Jonathan Mertens.
In ieder geval een heel mooie vriendschap... Een vriendschap waarbij we meer betekenen voor elkaar dan oppervlakkige vrienden.
Alle, zo bekijk ik het toch hé :-)
William
mooizo(!)
die blog was blijkbaar een heel goed idee - en dat zal het nog wel een tijdje blijven..
[spunk in de concertzaal!? *takes agenda and black marker*]
-roel
Ooh,
dan hoop ik echt dat ik jou even tegenkom.
Altijd leuk om lezers eens in het echt te zien!
William
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd :D
Ik ben benieuwd naar de fuif; de voorlaatste was een waar succes! ^^
En William, proficiat en bedankt voor dit mooie bericht. Het toont goed dat je positieve ervaringen meedeelt via deze blog ;) Ik ben ervan overtuigd dat jij je er ook beter door voelt na een reeks minderen ervaringen. Ben benieuwd naar je volgende berichten. En zoals Roel zei: Deze blog was inderdaad een zeer goed idee ^^
Hopelijk tot hoors :)
Pat
De volgende Spunk is op 10 april jongens ^^