Vandaag zie ik eindelijk Willem terug! Ik kijk er echt al heel de dag naar uit. We zouden dan ook nog samen naar de Rocco (&Of café) gaan. Heel de Rocco mag en moet gewoon mijn vriendje gezien hebben. Ik voel me zo gelukkig!
Aangekomen bij zijn kot, belde ik drie keer lang aan, zoals stond voorgeschreven. Niemand deed open, vreemd. Ik sms’t hem: “Ben je wel thuis?”. Nog geen twee minuten later zag ik iemand door de glaspartij van de voordeur naar beneden komen. Hij drukte zijn lippen op het glas. Ik zag het direct, het was Willem. Mijn hartje begon al direct sneller te slaan. Hij opende de deur, ik kwam binnen en kuste zijn warme zachte lippen. We liepen door naar zijn kot. Hij was bezig met het samenstellen van een mix om op te dansen.
Ik zat op zijn schoot maar ik zag dat hij nog veel werk had. Ik vond het dan ook belangrijk dat hij eerst zijn werk verder afwerkte. Ik zat in de zetel terwijl hij aan het werken was. Hij vond het erg voor mij, maar ik wou echt dat hij dat liedje eerst afwerkte. Ik genoot ervan om hem te zien werken, ten slotte was ik bij hem. Meer moest ik niet hebben.
Na een half uurtje was hij al klaar, we waren beiden doodmoe en besloten om een tweetal uurtjes te slapen alvorens we naar de Rocco zouden gaan. Met onze kleren aan kropen we onder het laken. Ik voelde me zo gelukkig, we kusten en vielen tezamen in slaap. Hij lag op zijn zij, ik ook! Ik legde mijn hand op zijn buik. Het voelde zo perfect….
De wekker ging af, we stonden op. Ik deed mijn schoenen terug aan! Willem zei: “Vind je het erg om alleen naar de Rocco te gaan? Ik ga liever niet mee.”. Ik begrijp het niet zo goed maar vond het geen erg, Willem had echt nog redelijk wat werk. En we moeten tenslotte niet alles samen doen. Ik bleef het maar vreemd vinden en zag dat er iets scheelde. Ik zette mij neer op het bed, hij zat op zijn bureaustoel. Vanop het bed greep ik de onderkant van zijn bureaustoel vast en schoof ik hem tot voor mij. Met mijn twee handen nam ik zijn benen aan de zijkant vast. Ik vroeg hem wat er scheelde. Hierna volgende een gesprek van meer dan een uur. Een gesprek dat ik voor één keer hier niet ga bespreken. Gewoon, uit respect voor Willem. Maar, toen ik zei tegen Willem: “Ik heb liever dat je het mij nu vertelt, dan binnen een paar weken.” ,was het gesprek ver afgerond.
Ik zei tegen hem: “Ik zou graag hebben dat je het me letterlijk zegt!”. Het was stil… Hij keek naar de grond. Hij zei: “Ik heb u echt ….”. Ik onderbrak hem. Ik zei: “Het is ok, je hebt een goede woordkeuze gemaakt. Je zei ik ‘HEB u…’. Het was duidelijk, het heeft van mij gehouden en dat is nu niet meer. In het gesprek kwam ook de reden aanbod. En vreemd genoeg begrijp ik hem ergens wel.
Maar het gesprek eindigde trist. Het is uit! Mijn droomjongen, weg! Helemaal alleen wandelde ik naar de Rocco. Op de bus wist ik niet meer wat voelen, het was weer een nieuw gevoel. Liefdesverdriet. Het deed zoveel pijn en ik wist niet wat ik nu het best kon doen. Gaan of niet? Ik wist het allemaal niet meer. Nog het liefst van al zou ik gewoon naar huis gaan. Haar iets in mij zette mij toch aan om door te gaan naar de Rocco. Ik sms’t Albert-Jan om te vragen of hij in de Rocco was. En ja, hij was er. Samen met een hele hoop anderen. Ik vertelde hem dat ik wat twijfelde aan de weg naar de Rocco, hij zei dat hij me zou komen halen aan het station.
Ik zag hem in de verte afkomen, toen hij voor mij stond omhelsde ik hem direct. Ik moest mijn tranen echt inhouden. Ik fluisterde in zijn oor: “Het is uit met Willem!”. De zin alleen al deden mijn tranen rollen. Hij troostte mij goed, hij zei dat als ik liever even naar buiten ga ik maar iets moest laten weten. We stapten het café binnen. Hier en daar zaten wat mensen, in het middag zat een hele groep mensen een gezelschapsspel te spelen. Albert-Jan stelde me voor aan heel de tafel: hij zei: “Dit is William, hij is nieuw bij &Of.” Onmiddellijk glimlachte iedereen naar mij, het was een hartelijke welkomst. Albert-Jan overliep al de namen van de mensen aan tafel. Enkelen had ik al eens eerder gezien, andere waren dan weer volledig nieuw. Ik zette mij wat onwennig bij aan de tafel, ze vroegen of ik mee wou spelen, maar de gedachten aan Willem namen de overhand. Ik ben die avond nog een uurtje in het Rocco café gebleven, het was gezellig, maar voor mij was mijn avond stuk. En het Rocco café heeft dat niet kunnen redden, wat ik ook niet verwachtte. Wat is dit nieuw gevoel, zo een rotgevoel! Waarom toch! Ik stond recht en liep naar de kapstok om mijn vest te nemen, Kris kwam naar me toe. Hij vroeg of alles oké was. Ik fluisterde hetzelfde in zijn oor als bij Albert-Jan. Een vloed van medeleven en troost kwam over me heen. Hij wou er met mij wat over spreken, wat ik misschien wel kon gebruiken maar papa stond binnen 5 minuten al aan het station.
Ik dankte hem enorm en zei dat ik door moest. Ik verliet het café met de zin: “Salukes hé!”. Zo opgewekt mogelijk. De weg naar het station was hels, continu de gedachten aan Willem. Het was koud en het regende. De auto stond er al, ik stapte in en papa vroeg: “En hoe is het geweest?”
Wat moest ik nu zeggen! Ik zei dat het leuk was maar dat ik moe was. Hij zei: “Ik heb slecht nieuws, mama is zwaar ziek!”. Lap, dat ook nog! Ik probeerde mijn tranen en gedachten van Willem te onderdrukken en mij te concentreren op mama.
Thuisgekomen bleek mama (volgens mij) zwaar de griep te hebben. Niet zo erg, als je weet dat ze al een aantal keer op sterven heeft gelegen door een kaliumtekort. In mijn bed kwamen de gevoelens pas echt los!
Oooh! Willem toch…. :’(
Het spijt me voor u dat het zo is afgelopen. Ik weet echter zelf niet goed wat zeggen, ik heb nog nooit een vriendje gehad en weet dus ook niet hoe het voelt als dat ineens weg is. Ik kan het me wel ietwat voorstellen, maar het zal toch nooit de werkelijkheid benaderen. Ik kan u alleen mijn medeleven aanbieden.
- Jonathan.
Hey Jonathan,
Ik ben zeer je blij dat je eerlijk bent over je eigen situatie. Eenvoudiger zou voor jouw geweest zijn om te schrijven 'Ik snap wat je voelt...'. Maar dat deed je niet, het betekent dan ook veel voor mij dat je eerlijk bent en met me meeleeft.
Dank je!
William