Vandaag stond er weer van alles op de agenda. Zo kreeg ik vandaag mijn rapport en ik zou mijn allereerste holebi-fuif meemaken.
Ik had dan ook besloten om met mijn nieuwe wagen voor de allereerste keer naar school te rijden. Ten slotte haal je niet iedere dag je rapport af. De rit verliep goed, ik was fier. Zeker met het nieuwe navigatiesysteem erin is hij helemaal af. Ludovic was al in het schoolgebouw aanwezig. Ik zag hem staan in de gang, samen liepen we de klas binnen en namen plaats op de derde rij naast elkaar. Niet veel later kwam het departementshoofd binnen. Spannend, zo je allereerste rapport van de hogeschool. Ze gaf een korte uitleg over de werking van het inkijken van examens. Nadien deelde ze gewoon de rapporten uit. Het was één enkel blad, geen mapje, geen uitleg of gesprek, niets. Ik durfde haast niet kijken. Vier van de vijf vakken gebuisd. Wat! En dan nog allemaal zwaar gebuisd! Oh man toch, stom rapport. Niet veel later kreeg Ludovic ook zijn rapport. Bij hem was het nu ook niet perfect, maar hij bekeek het vreemd genoeg nog positief. Nuja, Ludovic bekijkt alles dan ook positief.
Ik was zo lastig! Ik had zoveel uren geleerd voor die examens! Zelfs veel meer dan ik ooit had kunnen denken en dan krijg ik dit! Ik stelde aan Ludovic voor om door te gaan. Ik wou geen moment langer in de klas blijven. Hij vond het oké! Tezamen liepen we naar de parking waar onze auto’s stonden geparkeerd. Wat een rotweek! Eerst papa die negatief reageert, nu nog een slecht rapport. Pff… Ludovic deed zijn best om mij op te vrolijken, maar het zat gewoon te diep.
Met grote verslagenheid nam ik afscheid van Ludovic en stapte in mijn wagen. Hij wenste mij nog snel veel succes voor mijn allereerste holebifuif. Hij was het niet vergeten, ik was blij dat hij er aan dacht. Met dubbele gevoelens stapte ik in de auto. Het rapport, papa, de fuif, …
Ik verliet het schoolterrein en schoof aan in het verkeer om de laatste rechte weg naar huis op te rijden. Toen gebeurde hetgene wat ik absoluut kon missen. Ik botste gewoon tegen de auto voor mij. Neeeeeeeeeeen he! Mijn nieuwe wagen, met het gloednieuwe systeem! Ik rij 1 keer ermee naar school en nu dit! Oh man toch! Ik kan me beter in een donkere doos steken. Alles loopt echt mis bij mij!
Ik kon het haast niet geloven. Had ik nu net een ongeval? De wagen voor mij zette zich aan de kant met haar vier richtingaanwijzers op. Ja, ik had dus een ongeval. De personen in de wagen voor mij stapte uit en gingen kijken naar de achterkant van hun wagen. Ik stapte ook uit, helemaal verslagen. Voor de zoveelste keer deze week ging mijn hartslag enorm de hoogte in. De schade viel goed mee, heel goed eigenlijk. Er was niets te zien. Maar toch, mijn allereerste ongeval! Door mijn stomme fout! De dame van de andere wagen stelde voor om naar een rustigere plaats te gaan om de papieren in te vullen. We vulden voor de zekerheid de papieren van de verzekering in. Beetje in mijn nadeel, maar dat was het laatste wat me kon schelen. De papieren waren ingevuld en getekend. Met een nog grotere verslagenheid zette ik mijn reis naar huis verder. Mijn auto waar ik zo fier op was, godverdomme! Oh! ROTWEEK!
Thuisgekomen deed mama de deur open. Ik vertelde haar direct: “Ik heb een ongeval gehad.”. Haar eerste reacties was: “Ooh nee, het is toch niet waar he!” Ze nam met mij de schade aan de wagen op. “Maar ik zie niets?” zei ze. “Ja ik weet het, maar toch he!” voegde ik eraan toe. Dat je familie een grote garage heeft, heeft bij het outen en homo zijn zo zijn nadelen. Maar in dit geval heeft het nog zijn voordelen. Ze zei: “Maar jongen toch, dat is allemaal geen erg. Weet je hoe wij dat noemen? Een kusje geven! En anders dan bestellen we morgen gewoon een nieuwe voorbumper en gedaan hé! Belangrijk is dat er niemand gewond is.” Voor een keer had het echt voordelen.
Ze komt dagelijks in contact met ongevallen (de brokstukken en de mensen) en ze heeft ondertussen het woord ‘ongeval’ al sterk gerelativeerd. Andere ouders zouden misschien heftiger reageren wanneer hun zoon zegt: “ik heb een ongeval gehad”. Hoewel ze beter het woordje homo zou relativeren. Maar ja, ik kan niet alles willen.
Papa reageerde niet echt blij. Slechte punten, onoplettend geweest op de baan. Maar verder reageerde hij vooral uit bezorgdheid.
Pfff… zo een stom ongeval! Echt, heel mijn week is verpest.
Misschien blijft ik wel beter thuis van die fuif om mij geen verdere ellende te bezorgen.
Om je nu zo pessimistisch op te stellen door zoveel tegenlagen op zo'n korte tijd is normaal. Maar als je door deze tegenslagen besluit om niet naar die fuif te gaan waar je je op 'verheugd' had, ga je achteraf spijt hebben. Natuurlijk is er da kans dat het tegenvalt of niet is waar je op gehoopt had maar alleszinds ben je een ervaring rijker. Van uitstel komt afstel.
tsk tsk, niet leuk, echt niet..
maarbon, die dingen vallen voor, kan ik alleen maar besluiten uit mijn eigen leven.. ik herinner me ook het staren naar dat eerste 'puntenpapier' van de unief, mijn eerste ongeval (wat wel ernstiger was dan 'een kusje' voor mijn wagen, maar gelukkig maar tegen een paal) hoe mijn pa reageerde toen ik hem vertelde dat ik op jongens verliefd wordt (op dat moment - dacht ik - ook niet echt positief, maar achteraf bekeken geef ik hem wel wat krediet: je overvalt die man met zoiets, dat moet ook niet simpel zijn van zijn kant).. èn mijn eerste holebifuif, samen met een klasgenootje voor het eerst in Gent in de Vooruit..
je zal volgend jaar al terugkijken op dit jaar met het idee dat je wereld zo enorm gegroeid is na je middelbaar: de wereld wordt groter, en jij ook.. en dan maak je uiteraard zoveel 'eerste keren' mee he
het is net uit de ervaringen dat je leert, dus neem ze mee, maar laat ze je niet belasten.. zelfstandiger, zelfbewuster en zelfvertrouwender wordt je door die ervaringen
maargoed, met mijn gepreek ook altijd
succes op die fuif, of op de volgende!
-roel
Hey,
Wat je zegt Lee-Roy klopt enig sinds wel, mijn week kan toch al niet veel slechter. En ik heb het dan ten slotte toch maar gezien, zoals jij het zegt die ervaring. Anders moet ik opnieuw opzoek naar een andere datum van een fuif. Het is inderdaad misschien best dat ik ga.
Roel, die 'eerste keren', er komt maar geen einde aan. Ik ga er echt nog eens een blogbericht apart over schrijven wat ik deze weken voor de eerste keer heb meegemaakt. Niet normaal, zowel goede als slechte. Het is alleen jammer dat het allemaal zo op korte tijd is. Het gaat zo snel allemaal...
William