Ligt het aan mij of valt liefdesverdriet eigenlijk wel best mee?
Het zal waarschijnlijk van vele factoren afhangen. Hoelang ken je elkaar? Hoe werd de relatie stopgezet? Werd er iemand gekwetst? In mijn geval valt dit allemaal nog mee. Onze relatie duurde maar een kleine week en daarnaast werd de relatie op een goede manier stopgezet, met een lang gesprek. Ik begreep ook goed waarom we niet verder konden, dit zal er allemaal wel hebben toe hebben bijgedragen dat ik het goed kan verwerken. Ik denk nog wel vaak aan Willem, zeker als hij foto’s post op Facebook. Maar het doet minder pijn.
Maar hoe ik het ook draai of keer, hij zal heel mijn leven lang mijn eerste vriendje blijven. En die persoon vergeet je niet zo snel, vrees ik. Ik ben wel al heel blij dat we geen ruzie hebben, dat we elkaar nog perfect onder ogen kunnen komen. Tenslotte heb ik bij hem hele mooie momenten gehad.
Sinds dat het uit is, heb ik Willem niet meer gezien, maar we hebben wel af en toe nog eens kort gemaild of ge-sms't. Zo blijf ik vrijdag na de fuif bij hem slapen. Of dit een goed idee is, daar ben ik nog steeds niet over uit. Albert-Jan heeft me wel al toegefluisterd dat ik na de fuif bij hem kan blijven slapen mocht ik me bedenken of mocht er iets fout lopen.
In ieder geval, mijn droevige periode is zo goed als achter de rug. Ik ben blij dat ik Willem heb gekend en kijk terug op een mooie periode met hem. Zelf zit ik wel nog met een hoop vragen, maar die zullen waarschijnlijk nooit worden beantwoord.
Ik ben wel benieuwd wat het gaat geven als ik hem vrijdag terugzie. Maar nu dat mijn droevige periode achter de rug is, kan ik me terug bezig houden met datgene waarvoor ik hier vooral schrijf. Mij outen. Alleen had ik vroeger zo van die impulsgevoelens die mij echt aanzetten tot het uit de kast komen. Ik had echt zin om het mensen te zeggen. Dat gevoel is jammer genoeg wat verdwenen, ik krijg ook terug meer schrik voor mensen hun reacties.
Misschien heeft het te maken met het zeepbeleffect waar Roel het over had en waarvoor hij mij waarschuwde. (Dank je Roel, sorry dat ik niet wou luisteren.) De zeepbel waar ik enkele dagen in zweefde, zorgde voor een euforisch gevoel en de angst voor reacties was weg. Nu is die bel gepopt en sta ik terug met mijn voeten op de grond. Wat het euforisch gevoel doet verdwijnen en de angst doet terugkomen.
Welcome back to the real life!
Hei is heel begrijpelijk dat je niet wou luisteren, het moet een zalig gevoel zijn geweest om op een zo sprookjesachtige manier je eerste vriendje te ontmoeten, en het is jammer dat het maar zo kort heeft geduurd. Maar als jullie allebei de redenen kennen en erkennen waarom het zo is afgelopen heb je weinig te klagen, velen hebben zelfs dat niet. Maar mss in de toekomst toch wat meer oppassen met dergelijke kalverliefdes ;) (niet dat er iets mis is met kalverliefde, daar kan ook echte liefde uit groeien, dus daar niet van)
- Jonathan.
Hey William, ik heb eergisteren heel uw blog gelezen. Je kan goed schrijven. (af en toe wel wat spellingsfoutjes :p) Het mooie aan de eerste vriend is juist de zeepbel, maar je moet altijd voorzichtig blijven dat je je niet laat vangen. Er zijn er ook veel die zo'n relatietruukjes gebruiken om uiteindelijk toch nog sex te krijgen, iemand die dat niet wilt is dan een uitdaging. Dat hoeft nu niet het geval te zijn, maar let toch altijd maar op. Je lijkt me een hele lieve jongen die ook snel gekwetst kan worden. De reden dat je nu niet echt liefdesverdriet hebt gevoeld is misschien omdat je eigenlijk niet echt verliefd was, meer een soort kalverliefde naar het eerste vriendje toe, heel begrijpbaar! Mijn eigen mening rond verliefdheid is dat liefde moet groeien. Probleem daarbij is natuurlijk dat hoe beter je elkaar kent, hoe meer je te verliezen hebt en als het fout loopt, hoe slechter je je voelt.
Was je gisteren ook in de lido? Take care!
Dank je wel,
Het is lief dat je me wilt waarschuwen, die boodschap heb ik ondertussen er bij mezelf al proberen in te rammen. Net omdat heel veel mensen hetzelfde zeggen als jouw.
Ja, ik was gisteren ook in de lido. Om stiekem al wat vooruit te lopen, er is me wat hetzelfde overkomen als op de eerste fuif. Maar deze keer hield ik mijn hartje mooi gesloten.
William
Gij gaat toch ni beginne op elke fuif een nieuw lief te vinden zeker ;p
- Jonathan.
Neen neen,
Dat mag zeker niet de bedoeling zijn. Op dat moment zelf is die aandacht, die lieve woorden en die kusjes wel leuk. Maar de gevoelens achteraf zijn een stukje minder fijn.
William
goh, william,
ik had ook al wel geschreven dat je naar mn gepreek niet echt moest luisteren, omdat je er op dat moment ook gewoon geen oren naar hebt he - en er is helemaal niks mis met je te laten meevoeren door een kalverliefde (al zou ik zelf na een week samen niet zo licht het woord 'relatie' in de mond nemen)
maar als je tegelijkertijd (naast het fijne gevoel dat alle reden heeft om te bestaan) ook probeert te beseffen welke realiteit er onder verborgen zit, dan kan je de klap wel beter relativeren op het moment dat het fijne gevoel stopt
zo kan ik (als vrijgezel) zelf best genieten van aandacht, lieve woorden en knuffels, zonder daar achteraf minder leuke gevoelens bij te hebben.. misschien omdat ik altijd wel oog heb voor de realiteit, die me zegt dat ik gewoon behoefte heb aan die warmte, zonder me te laten meeslepen door irreƫle kalverliefdegevoelens
ik denk dat 'geluk' is, naar jezelf op zoek gaan en jezelf leren kennen.. met het besef dat je jezelf nooit echt helemaal zal kennen (en je jezelf dus ook steeds kan verbazen) maar dat als je jezelf leert kennen als een vriend, respecteert/steunt/liefhebt/.. als een vriend, je pas echt geluk vindt
-roel (die zich intussen een beetje pastoor begint te voelen)