De onbekende persoon kneep meermaals in mijn rechterbil. Mijn hartslag schoot de hoogte in. Ik werd zenuwachtig, bang en voelde me heel ongemakkelijk. De man zei tegen mij: “Seks”. Meer niet, hij hoefde ook niet meer te zeggen. Beleefd maar op een korte manier wees ik zijn verzoek af. Ik voelde zijn linkerhand onder mijn t-shirt komen. Ik voelde zijn koude hand over mijn rug wrijven. Beleefdheid is iets wat er mij ten alle tijden is aangeleerd. Ik zei: “Mijnheer! Alstublieft!”. Hij hield niet op!
De kans was groot dat hij Franstalig was en dat hij mij niet begreep, niet kunnen begrijpen? Waarschijnlijk niet willen begrijpen. Het gevoel dat ik op dat moment had, kan ik zo moeilijk om schrijven. Ik voelde me enorm bang, ik wou daar zo snel mogelijk weg. Ik was zenuwachtig en kon zelfs wenen. Zijn hele lichaam kwam in contact met het mijne. Hij legde zijn hoofd bijna op mijn schouder, over mijn schouder keek hij naar beneden. Niet alleen de angsten speelden me parten, maar ook het ongemakkelijk gevoel. Die persoon zat mij te betasten terwijl ik nog aan het plassen was. Waarom weet ik niet maar plots riep ik: “Attends”. Ik voelde dat zijn koude hand mijn t-shirt verliet. Het was een opgelucht gevoel, ik beëindigde mijn behoefte en sloot mijn rits. Ik draaide me om en kon nu voor de eerste keer de man zien.
Hij stond voor mij, het was een man van rond de 35 jaar, met een iets wat donkere huid. Hij had een beangstigende blik. Hij had de deur van het wc-hokje helemaal opengezet. Zodanig dat ik er niet meer langs kon passeren om naar de uitgang te gaan. Hij nam me vast bij mijn arm en wees met zijn andere arm naar het hokje. Hij zei: “Is no probleem!”. Ik probeerde zijn hand los te maken van mijn arm en probeerde mezelf kalm te houden. Maar de adrenaline maakte mijn gedachten niet helder meer. Ik moest en zou die wc verlaten.
Ik sprak de man aan in de hoop dat hij me los zou laten: “Mijnheer! Alstublieft! Echt niet! Mijne vriend zit boven! Ik ga schreeuwen he….”. Oké, het kan heel kinderachtig klinken, maar ik was zo in paniek! Ik wou gewoon beginnen te wenen.
Ik trok zijn hand los van mijn arm en nam de deur van het wc-hokje vast. Het lukte mij om mij tussen de muur en het deur de wringen. Ik liep de deur uit, terug naar het café. Ik zei niets. Ik bibberde helemaal. Ik zat nog niet neer of Xander zijn blik veranderde in een ongeruste, vragende blik. Ik rilde en had ongelofelijk veel schrik. Ik wist niet wat ik moest denken of zeggen. Xander vroeg: “Wat is er gebeurt?”. Het enigste dat ik erop kon zeggen was: “Hij liet mij niet gerust…”. Voor de rest staarde ik maar naar de muur. Xander zei onmiddellijk: “We blijven hier geen seconde langer meer! Kom!”. Ik vroeg nog aan hem om even te blijven zitten, ik wou niet rechtstaan. Ik wou niets ondernemen, ik wou gewoon … blijven zitten. Xander verbood het mij om in dat café te blijven, we dronken ons glas leeg in een tiental seconden en we verlieten het café.
De straat, eindelijk lucht! Ik voelde de tranen zo bovenkomen. Een straat verder was het politiekantoor. Xander zei: “Kom, we gaan dat gaan aangeven!”. Er volgde een korte discussie. Xander wou echt dat ik het aangaf en dat die man werd opgepakt. Maar ik durfde echt niet. Ik heb Xander vastgenomen aan zijn bovenarmen en hem gesmeekt om het niet te doen. Ik wil niet dat mijn ouders dit te weten komen, echt niet. Wat als ik papieren thuis krijg van de politie? Neen, ik mag er niet aan denken. Ondertussen stonden we al voor de ingang van het politiekantoor. Xander respecteerde mijn keuze en we deden geen aangifte. Hoewel hij er bleef op hameren dat het beter zou zijn.
Het leek ons een goed idee om even te bekomen bij de man van het regenbooghuis. We kwamen binnen, ik nog half rillend en namen plaats aan de toog. De man vroeg wat we wilden drinken. Het was heel sympathieke man, waar we in het kort mijn verhaal aan kwijt konden. Hij sprak zelfs Nederlands. Hij gaf ons enkele tips waar we wel en niet de volgende keer iets moeten gaan drinken.
Gelukkig is het nog goed afgelopen. Ik heb ondertussen op het internet het Regenbooghuis al een paar keer tegengekomen en het lijkt me te zijn dat die ook zo'n beetje een holebi-organisatie omvat, zo'n beetje als &of.
Ik vind net als Xander dat je het beter had aangegeven, maar ik begrijp ook wel waarom je dat niet deed. Als er iemand dat nog eens probeert, en hij niet opgeeft nadat je al eens neen hebt gezegd moet ge dieje maar eens een goei mot in zijn gezicht geven, liefst met de vlakke hand, want dat doet meer pijn.
Eventueel zou je kunnen overwegen om een zelfverdedigingscursus te volgen of zoiets, zodat je weet wat je kan doen als je ooit nog eens in een dergelijke situatie terecht komt (mogen de Goden dat verhinderen).
Ik heb op dat vlak een voorsprong, ik heb nog Aikido gedaan, maar ik heb ook nog nooit in zo'n situatie gezeten (ik hoop ook dat dat nooit gebeurd) dus weet ik niet zeker hoe ik zou reageren, al denk ik graag dat ik zou reageren zoals ik boven al heb beschreven ;)
Als je er zou willen over praten, dan sta ik klaar voor je.
- Jonathan Mertens.
niet leuk(!) - zelf (nog) niet meegemaakt, misschien omdat ik vooral op plaatsen kom voor holebi-jongeren (jongerenfuiven, jongerencafés) het holebihuis is dan altijd een goeie keuze.. als je ooit in gent een holebivriendelijk café zoekt, ik ken er wel een paar..
maar uiteindelijk stap je vanaf nu toch een gewoon leuk café binnen? er is geen nood om homocafés op te zoeken, het bier smaakt even lekker als er geen regenboogvlag aan de gevel hangt, en de naam onsubtiel verwijst naar mannelijke geslachtsdelen
met een andere jongen op (gewoon) café of restaurant gaan heeft voor mij nog nooit enig probleem gevormd - ze verdienen liever wat centjes aan je dan je uit te maken als het hun niet aanstaat
dat dit voorval je maar niet mag verbitteren over de 'holebigemeenschap' ('') er zijn nu eenmaal plaatsen waar 'dat soort' mannen elkaar opzoeken (eerder dan hetero's die hun frustratie soms zonder wederzijdse toestemming botvieren) maar als je die plaatsen vermijd heb je er ook geen last van
-roel
Ik weet nog steeds niet goed wat ik er juist moet van denken. Misschien hebben we de situatie ergens wel wat uitgelokt door z'n café binnen te gaan.
Misschien wat het onze nieuwsgierigheid..
William
Hoewel het mss ietwat onverstandig was om in dat café binnen te gaan, vind ik niet dat er sprake is van uitlokking (tenzij je natuurlijk enkele details bent vergeten te melden, wat ik echter niet denk). Het betreft hier een onuitgelokt geval van seksuele intimidatie. Mss moet je echt eens nadenken over de mogelijkheid om zelfverdediging te leren. Mits je uit een garagistenfamilie komt zul je dat toch wel nodig hebben, moest je ook garagist worden ;)
- Jonathan Mertens.