Na wat tot rust te zijn gekomen in het regenbooghuis, leek het ons verstandig om naar huis te gaan. Het was koud buiten en ik wist nog steeds niet goed wat ik er allemaal van moest denken.
Op de weg naar het station kwamen het nog langs het mooiste plekje van Brussel! Het was prachtig! Ik voelde me goed bij hem. Hij deed zijn best om mij te troosten en die negatieve ervaring te vergeven. Ik liep dicht tegen Xander aan, op een gegeven moment raakte mijn hand zijn hand aan. Het was koud en ik nam zijn hand vast. Ik denk niet dat hij het erg vond, hij liet mijn hand toch niet los.
Maar het voelde goed, geen verliefd gevoel maar een gevoel van veiligheid, rust. Ik vond het moedig van hem dat hij het toeliet om even zijn hand vast te houden, hij is ook nog niet volledig out en kent heel veel mensen in Brussel.
Op het einde van de straat zei hij: “Hier ga ik wel je hand loslaten, de kans is groot dat we iemand die ken tegenkomen.” Ik respecteerde zijn keuze en liet direct zijn hand los. Wij liepen de hoek van de straat om en kwamen terecht op een grote drukke baan. Tezamen hebben we nog wat winkels bekeken en wat gelachen. Het was leuk! Echt fijn! Hij slaagde erin om mij die nare gedachten te doen loslaten. Bij iedere etalage bleven we even staan en gaven we commentaar op ieder detail dat we zagen. Het was best grappig en ik heb nog verschillende keren goed dicht gelegen van het lachen.
Op weg naar het station bleef Xander plots staan, “Shit, mijn portefeuille!” zei hij. Hij vond nergens meer zijn portefeuille. Het was een dure portefeuille van Louis Vuitton waar bovendien nog een hoop cash geld in zat. We liepen een heel stuk terug langs waar we gekomen waren. Tijdens de zoektocht werd er niet veel meer gezegd tegen elkaar. Maar dat stoorde me ook niet. Ik kan begrijpen dat zo een waardevol voorwerp verliezen verschrikkelijk rot moet zijn. Ik had dan ook echt te doen met hem.
Zonder resultaat en een uur te hebben gezocht, zetten we de zoektocht stop. Hij voelde zicht rot! Wat wel een logisch gevolg is. We wandelden naar het station. Hij deed zijn best om de sfeer terug wat vrolijker te krijgen. Zo zag hij de kans om samen met mij een nieuwe portefeuille te gaan kopen, een volgende afspraak stond dus al op het programma.
We kwamen toe aan het Centraal station, mijn bus moet ik nemen in Brussel Noord. Er zat dus niet anders op dan even de trein te nemen van Centraal naar Noord. Een beetje depri zaten we te wachten op de trein. Na een tiental minuten kwam de trein toe, we namen plaats naast elkaar. Xander legde zijn hoofd op mijn schouder, ik streelde zachtjes zijn hand. Hij voelde goed aan, geen verliefdheid maar ik voelde me echt goed bij die jongen. Een jongen liep de wagon binnen en bekeek ons. Hij vroeg is in het Frans, waarop Xander een passend antwoord gaf. De jongen zijn blik was goud waard… Ik had wel eens willen weten wat hij aan het denken was. Het zal in ieder geval niet negatief zijn geweest want hij had een kleine, lieve glimlach op.
In het Noordstation stapten we uit. We keken wanneer ik een bus had en ik begeleidde hem nog even mee naar zijn trein. Ik vertelde hem dat ik het een zeer fijne dag vond ondanks de minderheden die er waren. Ik gaf hem een afscheidszoen en liep naar mijn bus toe.
Op de bus kon ik mijn gedachten niet weerhouden van de gebeurtenissen in die wc. Toen papa mij kwam ophalen aan de bushalte vroeg hij: “En hoe was je dag?”. Ik probeerde mijn tranen in te houden en zei: “Super, het was heel leuk!”. Toen ik in mijn bed lag begon ik te wenen als een klein kind. Waarom weet ik niet, maar het luchtte op!
Wenen lucht idd op. Sommigen zouden zeggen dat ge voor zulk krapuul ni moet wenen omdat die het niet waard is, maar het is niet voor die andere dat je weent, maar voor jezelf. Om al die emoties wat los te krijgen en te helpen verwerken.
Ik ben blij dat je toch nog een leuke dag hebt gehad, zelfs na dat incident in dat café en het verdwijnen van Xanders portefeuille. Zaten daar zijn ID-kaart, bankkaart, en/of SIS-kaart daar ook niet in? Want die zou ik veel belangrijker vinden dat dat geld.
Nu ben ik ook benieuwd naar wat die ene jongen op de trein dacht, en wat er gezegd is geweest ;-) Kben ook blij dat Xander je dan toch nog veilig kon doen voelen gedurende de rest van de dag. En dat er al een volgende op het programma staat...
Groetjes,
- Jonathan Mertens.
En ik die dacht dat het gedaan was. Maar je hebt precies toch nog een fijne dag gehad. Als ik jou was zou ik eerder op de blije gedachten en gebeurtenissen concentreren dan de slechten. =D
En wenen lucht op. Heel vaak, zelfs als je niet waarom je aan het wenen bent. Dan komen de emoties vrij die je anders opkropt, en als er iets is waar je aan kapot gaat, is het emoties opkroppen.
Hoop dat jullie volgende uitstap enkel de goede gebeurtenissen bevat. ^^
CL
Hey,
Ik hoop echt dat onze volgende uitstap de eerste wat kan goedmaken. Jammer genoeg bevatte Xander zijn portefeuille ook zijn SIS, eID en bankkaarten.
Dank jullie wel voor de reaties! Het is fijn om zulke dingen te lezen. Echt!
William
Hallo William,
dat was nogal een dag denk ik. Hopelijk verloopt de volgende uitstap wat soepeler :-)
En, inderdaad, wenen lucht enorm op. Het kan soms echt goed doen, alle emoties eruit huilen.
William,
een beetje zoals ik net onder een andere post van je schreef, beschrijf je hier zelf mooi het gevoel dat je van warmte en intimiteit met iemand kan genieten, zonder dat daar automatisch méer moet achter zitten (drama/kalverliefde)
ben wel benieuwd wat jíj het mooiste plekje van bxl vindt? ik heb alvast een paar plekjes in mn hoofd..
-roel