Vorige week heb ik voor mezelf de ‘lieg niet maar wees neutraal’ regel ingeroepen. Vastbesloten was ik om die vanaf dan toe te passen. Maar toch lukt het mij niet altijd even goed om me eraan te houden.
Naar goede gewoonte was het gisteren de maandelijkse vergadering van het Rode Kruis. Wie zich nu een beeld vormt van een groep gepensioneerde vrijwilligers is goed mis. Veertig procent van de vrijwilligers zijn onder de dertig jaar en een kleine twintig procent is gepensioneerd. Tijdens de vergadering kreeg ik een sms, onder tafel was ik de sms aan het beantwoorden. Tot Agnes (die naast mij zat) vroeg: “Ah, nieuws van de vriendin?”. Dit was nu zo een perfect moment om mij te outen! Iets in de aard van “Laat die IN van vriendin er maar af!” of “Ja, maar het is geen meisje!” zou perfect geweest zijn. Weliswaar moet ik dan nog eerst een vriend hebben. Maar door de stilte van de vergadering durfde ik het niet zeggen.
In plaats van dan neutraal te reageren, reageerde ik positief met de zin “Was het maar waar!”. Achteraf heb ik me het wat beklaagd. Maar het was eruit voor ik het wist. Mij houden aan die regel is toch moeilijker dan verwacht! Ik heb jarenlang steeds positief op dit soort vragen gereageerd om maar niet op te vallen als homo. Misschien is dat een soort automatisme geworden… Een automatisme om mijn echte IK niet te verraden. Maar het is echt tijd geworden om dit los te laten en eindelijk mijn echte IK te kunnen zijn. Nu zit ik nog steeds met een soort van schaamte om te zeggen dat ik liever een vriend heb in plaats van een vriendin. Hoewel ik eigen fier zou moeten zijn. En met een zeker trots zou ik het willen vertellen … alleen … dat ene onbekende muurtje houd me tegen.
Jow,
Ik begrijp perfect hoe het voelt om u allerlei zaken voor te nemen ivm het outen, en als er dan de moment komt om u er aan te houden, stelt ge het toch nog even uit... (been there, done that). Maar vroeg of laat kunt ge het voor uzelf niet meer uitstellen en dan... ja wat dan? Toen ik vorig jaar op ging studeren, had ik mezelf voorgenomen om er geen seconde over te liegen, en direct te zeggen waar het op stond. Maar toen ze vroegen of ik een vriendin had, zei ik gewoon nee en staarde wat naar de grond. Mezelf vervloekend dat ik het niet gezegd had slenterde ik wat verder bij andere klasgenoten, waar het over iets totaal anders ging. En ik weet niet meer hoe precies het kwam, maar een meisje maakte de opmerking dat de persoon die voorbij liep toch wel behoorlijk "nen heten" was. Waarop ik zonder nadenken dat beaamde. Half verbaasd van mijn reactie vroeg ze of ik homo was. Ik kon mij geen betere manier bedenken om het te vertellen, ge moet het zelf niet opbrengen, geen gewichtige toestand, niets van dat alles. Ik heb toen gewoon ja gezegd, gevolgd door een blik van "wist ge da da nie?" Op diene moment had ik echt super veel schrik voor hun reacties, maar het eerste dat ik te horen kreeg was: "Ik wist da ik niet alleen was!" Bleek dat een (en later bleek eigenlijk 2)van mijn klasgenoten ook homo is. Toen ik nie alleen meer was, en overladen werd met reacties van "alé, zo tof!" en "ah vertel eens..." wist ik gewoon da het goed ging komen. En nu ben ik vrij en al dat, en ik moet toegeven, het is best eenvoudig om uit de kast te komen tegen over en groepje, die vertellen dat door, en dan moet ge dat zelf niet meer doen hé ^^
Misschien is dat ook eens het proberen waard, moest ge het willen hé, uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen manier.
Gert
Wow, direct tegen een hele groep!
Ik zou dat nog moeilijker vinden dan tegen 1 persoon. Eigenlijk vraag ik mij af of er bij mij in de klas ook geen homo zou zitten.
Ik zou dat zo fijn vinden. Gewoon het gevoel hebben dat ik dan niet alleen in de klas 'anders' ben.
Ik hoop dat ik dat ooit nog te weten kom.
William
Ik heb gewoon direct een tekst voorgelezen bij Godsdienst, toen wist mijn hele klas het, en niemand reageerde negatief, mensen staan er meer en meer voor open. Mijn project gaat dit jaar ook over Holebi's en de meeste mensen op straat duiden aan in een enquête dat holebi-zijn niet meer taboe is, bijna iedereen aanvaardt het, natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen..
x
Lap :D
Nog iemand die het aandurft voor een hele groep. Misschien dat door peerpressure de enkele die het minder hebben voor holebi's toch positief gaan reageren.
Ondanks dit argument vind ik het toch moeilijker om mij te outen voor een hele groep dan voor één enkel iemand.
Maar het feit dat jij een tekst hebt gebruikt vind ik echt wel iets goed. Als ik ooit een tekst gebruik bij een van mijn outingen dan heb ik het alvast aan jouw te danken.
Bedankt Michael, zonder jouw reactie was zoiets nooit in mij opgekomen!
William
Ik moet zeggen het was wel niet gemakkelijk, ik bibberde gelijk een blad, maar ik moet zeggen, ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Graag gedaan btw..
x
kijk, in Berlijn stond er ook een muur, men wou er doorheen....
na lange tijd is die muur ook ten val gekomen en leeft men in alle vrijheid...
dat leven zal jou (en het mijne ook) worden...
grtjs
Tim (van msn)
Dat is nu nog eens mooi verwoord Tim! Echt! Nu nog dienen muur omver krijgen! :)
William
Hallo
Ik lees dat je ook vrijwilliger bent bij het Rode Kruis? Dat treft! Ik ook!
Sinds een paar maanden ben ik terug actief binnen de Hulpdienst. (vroeger ook al gedaan, maar in een andere afdeling)
Gisteren was het ons jaarlijks (laat) kerstfeestje. Partners waren ook welkom. Ik had dus ook mijn vriend meegenomen, hoewel ik binnen de afdeling nog niet echt out ben. Iedereen van mijn vriendenkring en familie weet het wel al lang, maar de gelegenheid had zich binnen de afdeling nog niet voorgedaan.
Sommige mensen keken wel een beetje raar op, maar dat stoort me al lang niet. Anderen hebben er niks op gezegd en nemen me gewoon zoals ik ben, maar er was één reactie die me toch is bijgebleven!
Eveline, al een oudere vrijwilliger, kwam naast me zitten en vroeg: is dat uw vriend? Waarop mijn vriend 'ja' zei. Ze begon dan het verhaal te vertellen van haar zoon: hij was al 2 keer getrouwd met een vrouw en ook al 2 keer gescheiden. Nu was ie samen met een man. Ze vertelde dit fier en oprecht. Ze zei dat ze heel goed kon opschieten met de vriend van haar zoon en dat ze blij was dat haar zoon nu gelukkig was!
Hopelijk is zo'n verhaal een opsteker voor jou!
Nog veel succes! Het komt wel goed!
Pascal
Hey Pascal,
Die coming out van jouw is zo mooi. Je hoeft niets te zeggen, je brengt gewoon je vriend mee. Zou ook nog een idee zijn voor mijn familie. Het idee is er alvast, nu nog de jongen vinden! :)
William